Φέτος για μένα (και για πολλούς γνωστούς μου), τα Χριστούγεννα δεν έχουν dress code σε fancy ρεβεγιόν και έναν μισθό σε viral ινσταγκραμικό εστιατόριο, αντιθέτως έχουν καναπέ, φαγητό που μοιράζεται, μουσική που παίζει λίγο πιο δυνατά απ’ όσο πρέπει και φίλους που έρχονται “για ένα ποτό” και μένουν μέχρι να ξημερώσει.
Ειδικά φέτος, νιώθουμε ότι οι στιγμές στο σπίτι με τους δικούς μας ανθρώπους είναι ανάγκη. Όσο κι αν η πόλη φωτίζεται, κάτι μέσα μας ζητάει το αντίθετο, χαμηλά φώτα, κλειστές πόρτες, έναν καναπέ που να τους χωράει όλους ή και κανέναν.
Τα Χριστούγεννα μάς πουλήθηκαν για χρόνια ως έξοδος, ως κοινωνική υποχρέωση, με λαμπερά δείπνα, εντυπωσιακά ρεβεγιόν και ξέφρενα πάρτυ. Κι όμως, πλέον κάτι έχει αλλάξει. Όχι απότομα και με θόρυβο, σχεδόν υπόγεια.
Το σπίτι δεν είναι πια απλώς το μέρος όπου επιστρέφουμε, αντίθετα είναι το μέρος όπου θελουμε να περνάμε χρόνο για να αδειάσουμε το κεφάλι μας από την πολλή πληροφορία.
Το έξω έχει κόσμο, φασαρία, μποτιλιάρισμα, άγχος. Το μέσα έχει πατάτες στον φούρνο και ωραίες συζητήσεις.
Το έξω έχει φώτα, αλλά και θόρυβο, έχει κόσμο, αλλά και small talk. Έχει το κλασικό “να τα πούμε” που φυσικά δεν τα λες ποτέ στ’ αλήθεια. Έχει αυτή την εφήμερη υποκρισία. Το μέσα, από την άλλη, δεν ζητάει τίποτα, λέει απλώς, “κάτσε και χαλάρωσε”.
Το χριστουγεννιάτικο σπίτι είναι λειτουργικό. Έχει καναπέ που δεν φτάνει για όλους, καρέκλες δανεικές από την κουζίνα, μουσική που παίζει λίγο πιο δυνατά απ’ όσο πρέπει και φαγητό που τελειώνει χωρίς να βγει φωτογραφία.
Κάποιος θα πει “βάλε κάτι να παίζει”, κάποιος άλλος θα αλλάξει το τραγούδι, κάποιος θα τραγουδάει, κάποιος άλλος θα θέλει να παίξει η παρέα επιτραπέζιο και κάπου εκεί θα καταλάβεις ότι αυτό είναι το νόημα των γιορτών. Η ουσιαστική σύνδεση.
Το σπίτι τα Χριστούγεννα είναι καταφύγιο και από τον απολογισμό, γιατί αυτές οι μέρες έχουν μια ενοχλητική συνήθεια. Όλοι εκείνοι που σε βλέπουν έξω μια φορά τον χρόνο και αρέσκονται στο small talk, αρχίζουν και σε ρωτάνε αν είσαι εκεί που “θα έπρεπε”, αν πέτυχες, αν προχώρησες, αν έκανες σωστές επιλογές, αν έχεις σύντροφο, αν έχεις οργανώσει ταξίδια για το 2026.
Το σπίτι δεν ρωτάει τίποτα από αυτά, σε δέχεται όπως είσαι, κουρασμένο, λίγο πιο βαρύ, λίγο πιο ήσυχο, λίγο πιο “δεν έχω όρεξη”.
Και, ας είμαστε ειλικρινείς, υπάρχει και κάτι βαθιά απελευθερωτικό στο να λες “δεν θα βγούμε” χωρίς να ακολουθεί αιτιολόγηση.
Τα Χριστούγεννα στο σπίτι είναι ό,τι πιο άνετο αξίζεις. Είναι το μόνο μέρος όπου μπορείς να μη μιλάς και να μην είναι καθόλου άβολο, που μπορείς να φας σε πλαστικό πιάτο, που μπορείς να δεις ταινία χωρίς ουσιαστικά να τη βλέπεις και που μπορείς να μεθύσεις χωρίς να σε νοιάζει αν θα σε πάρει ο ύπνος στον καναπέ.
Γιατί το έξω τελειώνει όταν κλείνει το μαγαζί και κάπως πρέπει να καταφέρεις να φτάσεις στο κρεβάτι σου. Ενώ το μέσα δεν τελειώνει, γιατί μπορεί να πεις “να πηγαίνουμε σιγά-σιγά”, αλλά τελικά κανείς δεν σηκώνεται.
Και κάπως έτσι, το σπίτι έγινε το πιο χριστουγεννιάτικο μέρος απ’ όλα. Μπορεί να μην είναι τέλειο, είναι όμως αληθινό.
Και αν τελικά τα Χριστούγεννα είναι κάτι, είναι ακριβώς αυτό, το να μπορείς να κλείσεις την πόρτα, να χαμηλώσεις τα φώτα και να μην χρειάζεται να είσαι τίποτα άλλο πέρα από παρών, με φόρμα και χωρίς πρόγραμμα.
Καλά Χριστούγεννα…
