Ο Kirk, 31 ετών, ιδρυτής της Turning Point USA και στενός σύμμαχος του Trump, δολοφονήθηκε σε εκδήλωση στο Utah Valley University, μπροστά σε ακροατήριο και κάμερες. Το κίνητρο παραμένει ασαφές, μπορεί να ήταν ένα άρρωστο μυαλό, μπορεί να ήταν στοχοποίηση από κάποιον παρανοϊκό που ήθελε να γίνει ήρωας. Όπως και να ‘χει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, ένα έθνος ακόμα πιο διχασμένο.
Ο Charlie Kirk ήταν ακροδεξιός. Ξεκάθαρα, απροκάλυπτα, συνειδητά. Ήταν κατά των αμβλώσεων, κατά των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, κατά των μειονοτήτων. Πρώτος στις θεωρίες συνωμοσίας και φανατικός υποστηρικτής του Donald Trump, υπερασπιζόταν τη θεωρία της «Μεγάλης Αντικατάστασης» -την ακροδεξιά ρατσιστική ιδέα ότι «οι λευκοί εξαφανίζονται» λόγω της μετανάστευσης. Ήταν ΦΥΣΙΚΑ και υποστηρικτής της οπλοκατοχής στην Αμερική. «Ιδεολόγος» της δεξιάς; Όχι βέβαια, ήταν οργανικό κομμάτι του νέου, θορυβώδους αμερικανικού ακροδεξιού κινήματος.
EPA/WILL OLIVER
Η αμερικανική υστερία
Με τη δολοφονία του Kirk, ο Donald Trump φυσικά και βρήκε αμέσως το αφήγημα που ήθελε: «Η ριζοσπαστική αριστερά καλλιεργεί το μίσος. Η δαιμονοποίηση των αντιπάλων πρέπει να σταματήσει». Ποια είναι η ειρωνεία εδώ; Ότι αυτό το λέει ένας άνθρωπος που χτίζει ολόκληρη την πολιτική του καριέρα πάνω στη δαιμονοποίηση των αντιπάλων του.
Η Laura Loomer ζήτησε «καταστολή χωρίς καμία επιείκεια» εναντίον αριστερών ομάδων και ο Elon Musk ανακοίνωσε στο X: «Η Αριστερά είναι το κόμμα της δολοφονίας». Στην απέναντι πλευρά, οι Δημοκρατικοί καταδικάζουν «τη βία γενικά» με ήπιες δηλώσεις. Ο Barack Obama το είπε ξεκάθαρα: «Δεν ξέρουμε τα κίνητρα, αλλά τέτοια βία δεν έχει θέση στη δημοκρατία μας». Η ουσία όμως είναι ότι κανείς δεν μιλάει για το πρόβλημα, ότι η βία έχει γίνει εργαλείο και τα δύο άκρα την έχουν αποδεχτεί.
Συγκοινωνούντα δοχεία
Στην Αμερική, η πολιτική βία έχει μπει στον αυτόματο πιλότο:
2021: Η εισβολή στο Καπιτώλιο από υποστηρικτές του Trump.
2022: Η επίθεση στον Paul Pelosi.
2024: Οι δύο απόπειρες δολοφονίας του Trump.
2025: Η δολοφονία της Δημοκρατικής βουλεύτριας Melissa Hortman και του συζύγου της στη Μινεσότα από ακροδεξιό ένοπλο.
EPA/MARIELLE SCOTT
Η ουσία
Τι γίνεται μετά από κάθε περιστατικό; Η ίδια χορογραφία: Σοκ, tweets καταδίκης, δύο μέρες οργής στα πάνελ, σιωπή μέχρι το επόμενο χτύπημα. Καμία μεταρρύθμιση, καμία προσπάθεια να αγγίξουν τις ρίζες του προβλήματος και στο μεταξύ, τα social media γίνονται το ιδανικό θερμοκήπιο ριζοσπαστικοποίησης. Όσο περισσότερο μισείς, τόσο περισσότερο σε ακούνε.
Και βέβαια υπάρχει και το ελληνικό copy-paste, το δικό μας ελληνικό δράμα. Σήμερα, στα social, θα βρεις δύο στρατόπεδα. Αυτούς που θρηνούν τον Kirk σαν να έχασαν προσωπικό φίλο και αυτούς που πανηγυρίζουν που «ξεφορτωθήκαμε έναν φασίστα». Και οι δύο είναι όμως είναι εξίσου προβληματικοί, επειδή ο θάνατος χρησιμοποιείται εργαλειακά.
Δείτε ποιοι βγαίνουν τώρα και κατηγορούν τη «woke ατζέντα» για τη δολοφονία. Είναι οι ίδιοι που δεν έβγαλαν κιχ όταν η Melissa Hortman και ο άντρας της εκτελέστηκαν από ακροδεξιό στη Μινεσότα, είναι οι ίδιοι που «ξέχασαν» το περιστατικό γιατί δεν ταίριαζε στο αφήγημά τους. Αλλά και η άλλη ακραία πλευρά δεν πάει πίσω: οι «προοδευτικοί» που χλευάζουν τη δολοφονία του Kirk δείχνουν το ίδιο έλλειμμα ενσυναίσθησης και το μήνυμα είναι το ίδιο: «Οι δικοί μας αξίζει να ζουν, οι άλλοι ας πάνε στο διάολο».
Δύο εγκλήματα, ένα θύμα και μία έτοιμη συνταγή για κοινωνικό εμφύλιο. Η δολοφονία του Kirk είναι διπλό έγκλημα γιατί ένας άνθρωπος, όσο αποκρουστικές κι αν ήταν οι απόψεις του (που ήταν), έπεσε νεκρός (και μάλιστα από ένα όπλο που ο ίδιος πίστευε ότι πρέπει να έχει στην κατοχή του κάθε πολίτης), αλλά και γιατί το αίμα του χρησιμοποιείται σαν καύσιμο στον μηχανισμό πόλωσης. Κάθε φορά που η πολιτική βία γίνεται «εργαλείο», οι μόνοι που κερδίζουν είναι οι αυταρχικοί. Στις ΗΠΑ, ο Trump. Στην Ευρώπη, οι δυνάμεις των άκρων που τρέφονται από τον φόβο.
Όταν οι δημοκρατικοί θεσμοί είναι ανίσχυροι, η βία είναι η μόνη γλώσσα που «πιάνει». Και όσο οι κοινωνίες παγκοσμίως χορεύουν στον ρυθμό των άκρων, το πραγματικό θύμα είναι η ίδια η δημοκρατία.
