Generation X, έτσι λένε τη γενιά μου. Τα κορίτσια που γεννηθήκαμε στα χρόνια αυτά, θεωρούσαμε την ισότητα, αυτό το τετρασύλλαβο ουσιαστικό γένους θηλυκού, δεδομένη. Τόσο δεν είχαμε καταλάβει το βαθύ ρίζωμα της πατριαρχίας. (Πεντασύλλαβο ουσιαστικό, που αν και γένους θηλυκού, αφορά την αρχή του πατρός).
Συγκρατούμαι να μη μιλήσω σαν τις φεμινίστριες μιας άλλης εποχής, που έμοιαζαν να μισούν τους άντρες και τους απωθούσαν ακόμη και αφήνοντας αξύριστες τις μασχάλες τους, μιας κι εγώ τους αγαπώ πολύ –γέννησα κι έναν. Θα πω όμως πώς νιώθω, όταν ακούω να λένε συνομήλικοί μου ή και νεότεροι από εμένα άντρες, ακόμη και γυναίκες, πως εμείς, τα κορίτσια, μόνες μας «πέσαμε στην παγίδα της ισότητας». Πώς «βγάλαμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια», πως εκεί που ήμασταν μάνες και κυρές, δηλαδή -στην πραγματικότητα «δούλες», γίναμε και εργαζόμενες και… «να τα τώρα».
Και νιώθω το γαστρικό περιεχόμενο να ανεβαίνει στον λαιμό μου πνίγοντας τα λόγια μου, γιατί μεγάλωσα με γονείς δίχως όρια στους ρόλους τους και ποτέ δεν τα σκέφτηκα όλα αυτά. Θυμάμαι τον πατέρα μου, τοπογράφο στο επάγγελμα και πεσμένο με τα μούτρα στα αναγνώσματα της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας να σιδερώνει το παντελόνι του αξημέρωτα για να πάει στη δουλειά του και τη μητέρα μου βαριά εργαζόμενη, να ράβει από το πρωί ως το βράδυ στη μικρή της βιοτεχνία για να βάλουμε κάτι στην άκρη. Τα χρήματα έμπαιναν στο συρτάρι του κομοδίνου της μαμάς μου και κουμάντο δεν έκανε –μόνο- ο πατήρ. Ούτε τις αποφάσεις ξεστόμιζε. Ήταν οι δυο τους κάτω από τον «ζυγό» ενός νοικοκυριού: συναποφάσιζαν με καβγάδες ή αγάπες και μοιράζονταν ου όλες τις υποχρεώσεις. Έτσι μεγάλωσα και γι’ αυτό μου φαίνονταν παράταιρες οι φεμινιστικές κορώνες. Αργότερα στη ζωή μου κατάλαβα ότι πρέπει να παλεύεις για την ισότητα, γιατί δεν είναι δεδομένη. Κάθε μέρα πρέπει να δραπετεύεις από τα κουτιά: μητέρα, νοικοκυρά, μητέρα και εργαζόμενη, εργαζόμενη σκέτο, «η κακομοίρα δεν έφτιαξε τη ζωή της»… ρόλοι που δεν φανταζόσουν όταν έπαιζες με τον φίλο σου τον Δημητράκι που εκείνος χώρισε και παρέμεινε «κελεπούρι», ενώ αν εσύ χωρίσεις είσαι μια γυναίκα με «βαρίδια», δηλαδή με τα παιδία σου.
Picture Shows: Lucy Worsley looking to camera between Suffragette 2 (Lucy Kilpatrick) & Suffragette 1 (Ellie Goffe)
Και τα λέω όλα αυτά καθώς βλέπω την κόρη μου ανθισμένη κοπέλα να σχετίζεται με αγόρια που προχωρούν μπροστά με άλματα για να ξεφύγουν από τα στερεότυπα, ώσπου μια αλυσίδα βαριά να εμφανιστεί ξαφνικά για να τους κάνει μάγκες. Και μετά σκέφτηκα ότι η Πολιτεία –τετρασύλλαβο ουσιαστικό γένους θηλυκού αλλά αρσενικοκρατούμενη- βάζει συνέχεια τρικλοποδιές στην πορεία μιας γυναίκας. Θα την παρακαλέσει να γίνει μάνα για να κάνει παιδιά, αλλά για κάποιο λόγο θα την κοιτούν με μισό μάτι στο εργασιακό της περιβάλλον όταν η κοιλιά της ξεπροβάλει. Και όταν καμία πρόνοια δεν θα σταθεί στα μωρά της, όταν εκείνη θα πρέπει να επιστρέψει στη δουλειά. Και θα νιώθει ένοχη και στη σκέψη μόνο ότι φαί στο σπίτι δεν υπάρχει, όταν θα γυρίσει ο αγαπημένος της και πάλι δεν θα υπάρχει φαγητό. Κι εκείνος μπορεί να πει: «Πάλι θα παραγγείλουμε»; Και θα μαγειρέψει για το κέφι του τελικά το μεσημέρι της Κυριακής, όχι κατάκοπος μετά το γραφείο.
Και οι σκέψεις τρέχουν στις ευκαιρίες καριέρας που οι έρευνες δείχνουν ότι είναι λιγότερες για τις γυναίκες, στην εικοσιοκτάχρονη Κυριακή που δολοφονήθηκε από τον πρώην σύντροφό της έξω από το αστυνομικό τμήμα, στην αμφισβήτηση από τους άντρες του όρου «γυναικοκτονία», στις οδηγούς λεωφορείων που τους παίρνουν συνεντεύξεις κάθε φορά γιορτή της γυναίκας -πόσο πια θα μιλάμε για αντρικά πόστα- για τον θείο μου που δεν ήθελε να τη χειρουργήσει γυναίκα…
Γι’ αυτό βαριέμαι τη γιορτή της γυναίκας κι ας θέλω κατά βάθος να γιορτάσω τρελά για την τύχη να γεννηθώ με αυτή τη δύναμη του θηλυκού, που γυρίζει τον κόσμο τούμπα, ακόμη κι αν στη Βουλή της χώρας μου αυτήν εδώ τη χρονιά ένας βουλευτής λέει σε μία βουλεύτρια: «Κάνε κανένα παιδί…»
