Η Ελλάδα δεν μοιάζει πια σαν μία χώρα που έχει μία κυβέρνηση, αλλά σαν μία κυβέρνηση που της ανήκει μία χώρα. Και αν πιστέψουμε τα όσα λέει αυτή η κυβέρνηση, τότε το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι η «χυδαία τοξικότητα» που δέχεται η κυβέρνηση. Δεν είναι τα Τέμπη, δεν είναι η ατιμωρησία, δεν είναι η οικονομική εξαθλίωση, ούτε η διάλυση της δημόσιας υγείας και σίγουρα ούτε η αίσθηση πως ζούμε σε ένα κράτος που βρίσκεται στα χέρια της μαφίας.
Το θέμα που φαίνεται να απασχολεί τον Πρωθυπουργό είναι πώς θα κρατηθεί η εξουσία στη θέση της, αφού κατά την άποψή του ο κόσμος δεν πνίγεται στην ανασφάλεια επειδή βλέπει τη διαφθορά να γιγαντώνεται, αλλά απλώς έχει «παραπλανηθεί» από τη λάσπη των social media.
Η πραγματικότητα όμως είναι κάπως διαφορετική. Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν σε συνωμοσίες επειδή ξύπνησαν μια μέρα και αποφάσισαν να το κάνουν, ούτε πείθονται για το χειρότερο επειδή βαριούνται και ψάχνουν κάτι να τους ιντριγκάρει. Ο λόγος που πιστεύουν ότι η κυβέρνηση λειτουργεί σαν μαφία, είναι επειδή βλέπουν εκ μέρους της πρακτικές που τη θυμίζουν. Ζουν σε μια χώρα όπου για τις εγκληματικές ευθύνες, όταν το έγκλημα αφορά ισχυρούς, δεν φαίνεται να υπάρχουν συνέπειες. Το πιστεύουν επειδή όσοι τολμήσουν να μιλήσουν, βρίσκονται απομονωμένοι ή στο στόχαστρο, και επειδή πολύ απλά… τα Τέμπη ήταν έγκλημα και όχι ατύχημα.
«Αν θέλουν να έρθουν στη Βουλή, ας έρθουν να δοκιμάσουν να μας ρίξουν», διαμήνυσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης απευθυνόμενος την προηγούμενη εβδομάδα από τη Θεσσαλονίκη στα κόμματα της αντιπολίτευσης, καταγγέλοντας ότι με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών βρίσκεται σε εξέλιξη «μια χυδαία τοξικότητα και μία προσπάθεια να βουλιάξει η πολιτική ζωή του τόπου σε έναν βούρκο, με ένα στόχο μόνο: τελικά να υπάρξει πολιτική αποσταθεροποίηση και να πληγεί η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός της χώρας». Και ξεσπώντας, φώναξε: «Αρκετά πια με αυτή την αθλιότητα. Αυτά πρέπει να σταματήσουν».
Ας δούμε όμως τα τελευταία γεγονότα: Ο γιος μίας ανωτάτου εισαγγελέα, η οποία χειριζόταν υποθέσεις των Τεμπών, είναι νεκρός. Η μητέρα του γράφει στα social media για «κακόψυχο αφεντικό» και υπονοεί δολοφονία. Ξεσπά καταιγίδα υποθέσεων, υπονοιών και φόβου. Είναι αλήθεια ότι σκοτώθηκε; Είναι αλήθεια ότι κάποιος τον εξαφάνισε επειδή η μητέρα του άγγιζε επικίνδυνα στοιχεία; Είναι πιθανό να μην ισχύει τίποτα απ’ όλα αυτά και ο άνθρωπος αυτός να αντιμετώπιζε όντως ψυχολογικά θέματα που οδήγησαν εκεί; Δεν το ξέρουμε. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι η δυσπιστία απέναντι στο κράτος είναι τόσο τεράστια, που η κοινωνία είναι έτοιμη να πιστέψει το χειρότερο.
Την ιατροδικαστική έρευνα έχει αναλάβει η ιατροδικαστής Ρουμπίνη Λεονταρή, η οποία υπήρξε πολιτευτής της βαθιάς Δεξιάς και ιατροδικαστής των θυμάτων στα Τέμπη, έχοντας συνυπογράψει ιατροδικαστικές εκθέσεις χωρίς ιστολογικές και τοξικολογικές εξετάσεις, με αποτέλεσμα να είναι ελλιπείς και να μην τηρούν τα πρωτόκολλα. Με λίγα λόγια, παρεμπόδισε παρά διευκόλυνε τη δικαιοσύνη. Η κυρία αυτή έχει πολλές καταγγελίες εις βάρος της για παράνομες πράξεις, ακόμα και για πλαστογραφία. Ακόμα και η Εισαγγελέας Εφετών, Σοφία Αποστολάκη, η οποία μέχρι τώρα έδινε εντολές στη Λεονταρή να διενεργήσει ιατροδικαστικές έρευνες, φαίνεται να μην την εμπιστεύεται αφού για τη νεκροτομή του δικού της γιου έχει προσλάβει ιδιώτη ιατροδικαστή.
Κι εμείς; Τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Γιατί όσοι δεν πιστεύουμε, βαφτιζόμαστε τοξικοί; Όταν στα Τέμπη οι νεκροί χαρακτηρίστηκαν «θυσία», όταν η κυβέρνηση μοιάζει να προσπαθεί με κάθε τρόπο να κουκουλώσει ευθύνες και όταν η ίδια ιατροδικαστής που υπέγραψε αμφιλεγόμενες εκθέσεις για την τραγωδία βρίσκεται τώρα να εξετάζει αυτή την υπόθεση; Η δυσπιστία δεν είναι αποτέλεσμα προπαγάνδας. Είναι το φυσικό επακόλουθο μιας πολιτικής που μοιάζει να υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών.
Αλλά ας μην ασχολούμαστε με αυτά τα μικροπράγματα. Γιατί, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, το πραγματικό πρόβλημα είναι η «πολιτική αποσταθεροποίηση». Όποιος διαμαρτύρεται, όποιος απαιτεί δικαιοσύνη, όποιος δεν πείθεται από το αφήγημα, είναι «τοξικός» και «υποκινούμενος». Οι πολίτες που βγήκαν στους δρόμους μετά τα Τέμπη είναι χειραγωγούμενοι. Οι δημοσιογράφοι που επιμένουν να ρωτούν είναι προβοκάτορες. Οι οικογένειες των θυμάτων είναι εργαλειοποιημένες. Οποιοσδήποτε απαιτεί απαντήσεις είναι μέρος μιας «βρώμικης εκστρατείας» κατά της κυβέρνησης.
Όσο όμως το Μαξίμου προσπαθεί να πείσει ότι όλα αυτά είναι «εκστρατεία λάσπης», οι ίδιοι άνθρωποι βλέπουν την ακρίβεια να τους γονατίζει, τη δημόσια υγεία να καταρρέει, τους μισθούς να μην φτάνουν ούτε για τα βασικά. Βλέπουν μια κυβέρνηση να επενδύει περισσότερο στην αυτοπροστασία της παρά στη χώρα που κυβερνά. Και αυτό πια δύσκολα μαζεύεται.
