«Ο Κόσμος είναι ένα υφαντό ανάμεσα από εμάς και τη Γη, το υφαντό ξηλώθηκε... Ο Ανούτζ (ο Θεός) προειδοποίησε εδώ και καιρό... εμείς δεν τον ακούγαμε... πρέπει να φύγουμε». Αυτά περίπου είπε ο Μάγος της φυλής πριν χαθεί στο δάσος, στην Τανίτ, τη μία από τις τρεις ηρωίδες του μαγευτικού μεγάλου μήκους animation φιλμ του David Baute, Mariposas Negras, που έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Ανσύ και απολαύσαμε στο φεστιβάλ Animasyros τον περασμένο Σεπτέμβριο. Μαύρες Πεταλούδες, σημάδι συμφοράς και θλίψης, όπως είναι ο θρύλος που τις συνοδεύει σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Η Τανίτ, η Βαλέρια και η Σάιλα, τρεις γυναίκες από πολύ διαφορετικά μέρη του κόσμου, αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα: την κλιματική αλλαγή. Θα χάσουν τα πάντα λόγω των επιπτώσεων της υπερθέρμανσης του πλανήτη και θα αναγκαστούν να μεταναστεύσουν για να επιβιώσουν. Πρέπει να βρουν τη νέα θέση τους στον κόσμο, σε έναν κόσμο όπου νησιά εξαφανίζονται από τους πιο άγριους μουσώνες στον Ινδικό, φυλές αλληλοσπαράσσονται για ένα πηγάδι στο Κέρας της Αφρικής και σπίτια διαλύονται από τους πιο καταστροφικούς τυφώνες στην Καραιβική, όσο εμείς, καθισμένοι στους μαλακούς καναπέδες μας, βάζουμε τις ειδήσεις στη σίγαση για να μην ενοχληθούμε.
Η ταινία αυτή, παραγωγής Ισπανίας/Παναμά, μας ξεναγεί σε έναν κόσμο που δεν φανταζόμαστε, από το Ντουμπάι στο Ναϊρόμπι, στο Παρίσι, στην Ινδία, στον Άγιο Μαρτίνο, όπου οι γυναίκες, όπως και η γη, γίνονται θύματα εκμετάλλευσης και βιασμού παλεύοντας για την επιβίωση σε εξαθλιωμένες κοινότητες, αποτελώντας το νέο είδος προσφύγων εξαιτίας της κλιματικής κρίσης που πλήττει τον πλανήτη… Όλα αυτά που δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να βλέπουμε...
Έως τη μέρα του Ιανουαρίου 2025, που ολόκληρη η Αμερική, και μαζί της και ο υπόλοιπος «πολιτισμένος» κόσμος, κρατάει την ανάσα και αρχίζει τις προσευχές, ώστε η φωτιά που ξέσπασε στο Pacific Palisades, επεκτάθηκε από την Αλταντίνα ως την Σάντα Μόνικα, ξεκλήρισε περίπου 153.000 ανθρώπους, έκανε στάχτη μια έκταση μεγαλύτερη από το Μανχάτταν και σημειώθηκε ως το πιο καταστροφικό φαινόμενο στην Καλιφόρνια τα τελευταία χρόνια, να μην περάσει τον αυτοκινητόδρομο 405 και φτάσει στο Bel Air, την έκταση του πανεπιστημίου UCLA, και κατηφορίσει ως τις Westwood και Wilshire Boulevard και τότε σημαίνει ότι θα έχει κατακάψει ολόκληρο το Χόλυγουντ, ενώ ήδη το Θέατρο Dolby και το Κινέζικο Θέατρο, γνωστά από την απονομή των Οσκαρ, έχουν εκκενωθεί.
Έτσι, ζήσαμε τη μέρα που «πρόσφυγες οικολογικής καταστροφής» έγιναν και οι αστέρες του κινηματογράφου, συνειδητοποιήσαμε ότι η καταστροφή δεν διακρίνει βίλα με πισίνα, ονειρεμένα σπίτια στο Μαλιμπού ή ξύλινες καλύβες, αφού οι καμένοι βράχοι ακριβώς μπροστά στην ακτή του Ειρηνικού μας έκαναν να διαπιστώσουμε με ανατριχίλα ότι ούτε η θάλασσα δεν μας γλιτώνει.
Και μπορεί φυσικά ποσώς να ενδιαφέρει τον μέσο πολίτη αν θα ξαναχτίσει τη βίλα της η Πάρις Χίλτον, η δύναμη όμως αυτής της καταστροφής, μαζί με όλο το φαντασιακό φορτίο που κουβαλά εξαιτίας της δύναμης του τοπόσημου, είναι τέτοιας σφοδρότητας, που δεν άφησε περιθώρια μνησικακίας προς τα όμορφα, προνομιούχα κτίσματα, αλλά μάλλον ενίσχυσε την απελπισία από την αίσθηση αδυναμίας μπροστά σε ένα φλογοβόλο ταχύτητας 160 χιλιομέτρων την ώρα.
Κι ενώ υπάρχουν αμφιβολίες αν η φωτιά ξεκίνησε από μια αυλή με ξερά χόρτα ή από έναν πεσμένο πυλώνα ηλεκτρικού ρεύματος ή από έναν πακιστανό μετανάστη που συνελήφθη (σας θυμίζει κάτι αυτό;), ενώ θεωρίες συνομωσίας έχουν ξεσπάσει για το αμαρτωλό Χόλυγουντ που, όπως τα Σόδομα και τα Γόμορα, αποφάσισε ο Θεός να το κάψει, πολιτικές διαμάχες μεταξύ του επερχόμενου προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και του δημοκρατικού κυβερνήτη Γκάβιν Νιούσομ για ευθύνες από την έλλειψη νερού ως τους πυροσβέστες που δεν προσλήφθηκαν (και αυτό γνώριμο) γιατί τα λεφτά πήγαν στη wοke ατζέντα της Δημάρχου του Λος Αντζελες, Κάρεν Μπας, και σε gay parades, έως υπαινιγμούς για τις σεξουαλικές προτιμήσεις της αρχηγού της Πυροσβεστικής, Κριστίν Κρώλευ, η αλήθεια όπως πάντα κρύβεται στους αριθμούς: 105(!) πυρκαγιές ξεπήδησαν σε μία έκταση μεγαλύτερη και από την πόλη του Σαν Φρανσίσκο, καίγοντας σε σύνολο μέχρι στιγμής 145.300 στρέμματα και 12.300 καταμετρημένα κτίρια. Αφήνοντας 16 νεκρούς και 13 αγνοούμενους στο πέρασμα τους, ζημιές σχεδόν 150 δισεκατομμυρίων δολαρίων, και ενώ αναμένεται επιδείνωση των ανέμων, των περίφημων diablo της περιοχής, υπεύθυνους και στο παρελθόν για αντίστοιχες φωτιές.
EPA/ALLISON DINNER
Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτή η λαίλαπα θα αφήσει τους φτωχούς, φτωχότερους και τις λύσεις ακόμα πιο καταστροφικές. Γιατί τι θα απογίνουν οι άστεγοι και νεόπτωχοι κάτοικοι; Από τις αρχές του 2012 ήδη, ομάδες ολόκληρες πληθυσμών είχαν εξαναγκαστεί να μετακομίσουν σε πιο απομακρυσμένα σημεία πάνω στους λόφους και να χτίσουν οικισμούς σε ψηλότερα μέρη, μακριά από την εξωφρενικά ακριβή παραλιακή ζώνη. Όλοι όμως γνωρίζουμε τι σημαίνει ανθρώπινη δραστηριότητα στα δάση και σε ακατοίκητες περιοχές, όπως γνωρίζουμε και το τι σημαίνει να μην έχεις χρήματα να ασφαλίσεις το σπίτι σου σε περίπτωση φωτιάς στην συγκεκριμένη περιοχή…
Κι αν ο άνεμος Σάντα Αννα έρχεται σαν φάντασμα από την έρημο Μοχάβι, την περιβόητη Death Valley, την έρημο που εμπλέκει τον κύκλο της ζωής και του θανάτου κατά την πεποίθηση των ιθαγενών Μοχάβεε που της χάρισαν και το όνομα της, καθώς επίσης, οι μαύρες πεταλούδες πολλές φορές σχετίζονται με την ψυχή και τη μετατροπή της σε μία ανώτερη οντότητα, δεν έχουμε παρά να ελπίζουμε σε μία «έκλαμψη» του αυτοκαταστροφικού ανθρώπινου είδους, που συνεχίζει να πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο έχει στρογγυλοκάτσει, αδυνατώντας να αλλάξει συνήθειες.
Ως τότε, ας εμπεδώσουμε αυτό που υποσημείωσε ο Ντάνιελ Σουέην, ειδικός επιστήμονας για το κλίμα στο Ινστιτούτο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας του UCLA: «οι συγκεκριμένες καταστροφές είναι έξω από τις δυνατότητες αντιμετώπισης».
