Το διήγημα της βραβευμένης με Νόμπελ Λογοτεχνίας, Annie Ernaux, Νεαρός άνδρας (εκδ. Μεταίχμιο) δεν είναι νέα κυκλοφορία (2022) αλλά νέα άφιξη στη βιβλιοθήκη μου. Η σχέση μου με το μικρό αυτό βιβλιαράκι ξεκίνησε όταν πέρασε στα χέρια μου σαν δώρο στενής φίλης, που βαδίζει στα μισά της κρίσης μέσης ηλικίας. Έμεινε κλειστό για εβδομάδες –το κέρδιζε πάντα η οθόνη του κινητού- μέχρι που ένα βράδυ ξαπόστασε στο κομοδίνο μου και σχεδόν μου ψιθύρισε: «διάβασε έστω την πρώτη αράδα μου». Εντάξει λοιπόν…
«Πριν από πέντε χρόνια, πέρασα μια αδέξια νύχτα με κάποιον φοιτητή…» ξεδιπλώνεται σε πρώτο πρόσωπο μία ερωτική ιστορία πέρα για πέρα αληθινή, η οποία μου άναψε ξανά τη σπίθα της λαχτάρας για ανάγνωση. Ήθελα μετά από καιρό να αρχίσω και να τελειώσω ένα βιβλίο. Όχι οποιοδήποτε ανάγνωσμα. Λογοτεχνία όπως τον παλιό καλό καιρό. Αλλά το μυαλό μου, εθισμένο στη βιασύνη της εποχής, έμοιαζε να μην αντέχει τον όγκο των μυθιστορημάτων. Κι έτσι βρέθηκε το φάρμακο που με επανέφερε στις αρχικές ρυθμίσεις: Ένα διήγημα.
Οι τριάντα δύο σελίδες έγιναν το όχημα μετάβασής μου στη χώρα της ανάγνωσης. Όχι στο διάβασμα κειμένων που τρέμουν στην οθόνη, αλλά στο πέρασμα των ματιών, της ψυχής και του νου από σελίδες τυπωμένες με μελάνι. Παλιομοδίτικο; Καθόλου. Οι νέοι, που υποτίθεται θα γύριζαν την πλάτη τους στα χάρτινα βιβλία, κατακλύζουν τα μεγάλα βιβλιοπωλεία ψάχνοντας να χαθούν σε μία ιστορία.
Ταξιδεμένη λοιπόν και πάλι στον κόσμο του βιβλίου με διακαή τον πόθο να διαβάσω όπως παλιά, περνάω σε μεγαλύτερα αναγνώσματα. (Στόχος να καταφέρω να διαβάσω ξανά με ώριμη πλέον ψυχή τις πάνω από εξακόσιες σελίδες που περιγράφουν το Έγκλημα και Τιμωρία του Ντοστογιέφσκι –Δοστογιέφσκι όπως αναγραφόταν στην παλιά έκδοση που διάβαζε ο πατέρας μου).
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Επειδή βλέπω αρκετούς από εσάς συνοφρυωμένους να φωτίζεστε από το φως της οθόνης του κινητού σας τηλεφώνου για να διαβάσετε –διαγώνια συνήθως- τις ειδήσεις της ημέρας ή τα άχρηστα νέα από τα διεθνή ή μία νέα ιατρική μελέτη για μία ασθένεια που δεν σας αφορά. Και φαντάζομαι ότι όπως κι εγώ έτσι κι εσείς χρειάζεστε ένα σκούντημα μία σπρωξιά για να αλλάξετε θέση, να ξεπιαστείτε, να πάρετε ανάσα με ένα μικρό βιβλίο στα χέρια σας. Γίνετε και πάλι αναγνώστες. Διαβάστε ένα διήγημα, μία νουβέλα, μία μικρή συλλογή ποιημάτων.
Οι εκδότες εντός και εκτός συνόρων αναγνωρίζοντας από τη μία την ανάγκη να επιβιώσουν τα βιβλία αλλά και τη δυσκολία συγκέντρωσης των σημερινών αναγνωστών που διασπώνται από τις επιθέσεις πληροφοριών, σπάνε τις συλλογές διηγημάτων σε αυτόνομες εκδόσεις. Μικρές ιστορίες κυκλοφορούν μόνες τους, ατρόμητες ξέροντας ότι εκεί έξω το ελαφρύ τους σώμα θα αγαπηθεί σύντομα. Από τις εκδόσεις Οξύ, για να πούμε τα της χώρας μας, κυκλοφορούν από τη σειρά Επίλεκτα μικρά ή λίγο μεγαλύτερα διηγήματα, νουβέλες, ή δοκίμια, παλιότερα η Φωτιά, του Jack London και πρόσφατα η Σκακιστική Νουβέλα του Stefan Zweig. Η νουβέλα Μικρά πράγματα σαν κι αυτά, της Claire Keegan, υποψήφια για το βραβείο Booker 2022, αγαπήθηκε τόσο πολύ στην Ελλάδα που τον Δεκέμβριο του 2024 έκανε την 13η επανέκδοσή της από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Μετράει περίπου εκατό σελίδες, ούτε λίγες, ούτε πολλές, αλλά αν έχεις πάρει τον δρόμο της επιστροφής στην ανάγνωση κανένα βιβλίο δεν σου φαίνεται βουνό. Εκτός από το Μαγικό Βουνό του Thomas Mann.
Καλή ανάγνωση χωρίς σκρολάρισμα.
