EPA/CHRISTIAN MONTERROSA
Όλα σχεδόν τα κείμενα και τα thinkpieces για τη σχέση του Keanu Reeves με την αμερικανίδα εικαστικό Alexandra Grant, με αφορμή την πρόσφατη δημοσιοποίησή της στα media, ήταν απογοητευτικά και αληθινά προβληματικά στον πυρήνα τους, με εξίσου, αν όχι περισσότερο, αποθαρρυντικές τις γνώμες των γυναικών που επιχείρησαν να σημειολογήσουν ρίχνοντας στη χύτρα λίγο φεμινισμό, λίγη αντισυμβατικότητα και λίγο αμερικανικό rom com με κονσεπτάκι «τα ετερώνυμα έλκονται». Μεταξύ άλλων διαβάσαμε ότι:
Ο Keanu Reeves έχει μια age appropriate σύντροφο!
«Πρέπουσες» είναι όλες εκείνες οι σχέσεις που διασφαλίζουν ότι έχουμε να κάνουμε με συναινούντες ενήλικες, και «απρεπείς» όλες οι μη συναινετικές επαφές και οι σχέσεις που βασίζονται σε επιβολή ισχύος ή εξουσίας. Τα δέκα χρόνια που χωρίζουν το ζευγάρι, βέβαια, δεν είναι εξίσου αιτία πανηγυρισμών και θαυμασμού στις περιπτώσεις στις οποίες η γυναίκα είναι μεγαλύτερη – τότε το “age appropriateness” πάει περίπατο και αντικαθίσταται από το πιο σκαμπρόζικο “boy toy”. Ξέρετε ποιο είναι το μοναδικό κέρδος όταν ανοίξει μια τέτοια κουβέντα; Να θεωρούνται το ίδιο αποδεκτές οι διαφορές ηλικιών ακόμα και όταν είναι η γυναίκα η μεγαλύτερη.
Ο Keanu Reeves έχει αυτή τη σύντροφο ενώ όλοι οι άλλοι, βλ. Leonardo DiCaprio, διαλέγουν κάτι μοντέλα 20 χρόνια νεότερα, αίσχος!
Εδώ όχι μόνο ενοχοποιείται η εντυπωσιακή εμφάνιση, η οποία, τι ψυχοκοινωνικό παράδοξο, ανέκαθεν ήταν ταυτόχρονα και προαπαιτούμενο και ασυγχώρητη για τη γυναίκα, αλλά αμφισβητείται και το δικαίωμά μας να ερωτευόμαστε μεγαλύτερους, μικρότερους, συνομήλικους και γενικά όποιον θέλουμε εφόσον τηρείται η μία και μοναδική προϋπόθεση - ας το επαναλάβουμε δυνατά όλοι μαζί! - που ονομάζεται Συναινούντες Ενήλικες.
Είναι υπέροχο που ο Keanu Reeves βρήκε μια γυναίκα σαν την Alexandra Grant!
Αν αμφιταλαντεύεστε μέσα σας, χωρίς να το ομολογείτε, επειδή δεν είστε σίγουροι αν το «μία γυναίκα σαν την Grant» είναι καλό ή κακό, δεν είστε μόνοι. Στη φράση εμπεριέχεται ένας εύκολα ανιχνεύσιμος passive aggressive έπαινος – το «μια γυναίκα σαν την Grant» στην πραγματικότητα δεν αναφέρεται στο τι είναι η συγκεκριμένη γυναίκα, αλλά περισσότερο στο τι δεν είναι. Δεν εστιάζει ούτε στο «καλλιεργημένη» ούτε στο «επιτυχημένη», ούτε στο «καλλιτεχνική φύση» (... που ισχύουν όλα), αλλά πρωτίστως υπονοεί ότι δεν είναι «συμβατικά όμορφη». «Μία σαν εκείνη», δηλαδή μια «κανονική», ενώ είναι τόσο διάσημος και όμορφος που θα μπορούσε να επιλέξει οποιαδήποτε άλλη, μια σεξοβόμβα με κορμάρα και τα μισά του χρόνια. Του δίνουμε λοιπόν εμφατικά συγχαρητήρια με παρελάσεις, μαζορέτες και την μπάντα του δήμου απλώς επειδή ΔΕΝ τα έφτιαξε με μια πανέμρφη. Πω, υπέροχα πρέπει να νιώθει η Alexandra.
. EPA/CHRISTIAN MONTERROSA
Φυσικά και ο Keanu Reeves έχει αυτή τη σύντροφο, είναι από τους Καλούς Άντρες!
Σαν να λέμε, η σχέση δεν προέκυψε επειδή ένας άνδρας γνώρισε μια υπέροχη γυναίκα, καλλιεργημένη, ενδιαφέρουσα και ελκυστική, που μπορεί να γοητεύει με την ομορφιά, την αυτοπεποίθησή και το κούλνες της. Το ότι ερωτεύτηκε την Alexandra Grant ένας ωραίος, περιζήτητος τύπος, δεν πιστώνεται σε εκείνη, που είναι γαμάτη: όοοοχι, πιστώνεται στον Keanu Reeves, που την επέλεξε επειδή αυτός είναι γαμάτος.
Βλέπω τη σύντροφο του Keanu Reeves και σκέφτομαι, επιτέλους, κάποια που «φαίνεται όσο είναι»!
Το εντελώς πατερναλιστικό «επιτέλους φαίνεται όσο είναι» εμπεριέχει έναν έπαινο για τη γυναίκα που δεν την ενδιαφέρει να δείχνει νεότερη, με ταυτόχρονο ψόγο για τη γυναίκα που την ενδιαφέρει – η εμφάνιση και οι επιλογές, δηλαδή, των γυναικών περνούν για ακόμη μια φορά από το κόσκινο του κοινού, που αισθάνεται μέσα του ισχυρή τη βεβαιότητα ότι είναι στη δικαιοδοσία του να τις εγκρίνει ή να τις απορρίπτει με κριτήρια που μοιάζουν με ζύγι, κατακερματίζοντας την ολότητά τους και βάζοντας τικ για καθεμιά από τις απαιτήσεις της αρένας που πληρείται.
Βλέπω τη σύντροφο του Keanu Reeves και σκέφτομαι επιτέλους, κάποια χωρίς πλαστικές/botox/βαμμένα μαλλιά/image που μας έχει επιβάλει η ματιά των ανδρών!
Φυσικά, οι αιώνες πατριαρχίας και το male gaze έχουν επηρεάσει το πώς μεγαλώσαμε ως γυναίκες – δεν το αρνείται κανείς. Ποιος μπορεί όμως να μιλήσει εξ’ ονόματός μου και να αποφασίσει εκείνος για εμένα ότι δεν χρειάζομαι το έντονο μακιγιάζ, ή ότι πρέπει να έχω τα μαλλιά μου φυσικά, ή ότι απαγορεύεται να μεγαλώσω το στήθος μου ή να σβήσω τις ρυτίδες μου, να είμαι τέλος πάντων κύριος του σώματός μου; Και γιατί χρειάζεται ο θαυμασμός για την επιλογή μιας γυναίκας να περνάει πάντα μέσα από την κατακραυγή για την επιλογή μιας άλλης; Άρθρα επί άρθρων έχουν γραφτεί για το πόσο πίσω πάει τον φεμινισμό το λεγόμενο “pitting women against each other”, και όμως εδώ (και μάλιστα σε μια συζήτηση που άπτεται της «ελαφράς» ποπ κουλτούρας) είναι το πρώτο βέλος που βγάζουμε από τη φαρέτρα των επιχειρημάτων μας – μαζί με την εκ νέου καταστρατήγηση της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης, που είναι για εμένα τα απόλυτα ζητούμενα.
