Λέγονται Ο.Δ.Ο.Σ.
46 αστυνομικοί (28 γυναίκες και 18 άνδρες), που έκαναν το ντεμπούτο τους σήμερα στους δρόμους της Αθήνας. Σύμφωνα με την ΕΛΑΣ, «αναλαμβάνουν τη διαχείριση και οριοθέτηση συναθροίσεων χαμηλής και μεσαίας επικινδυνότητας, κι αξιοποιούν τεχνικές επικοινωνίας και διαμεσολάβησης με τους υπευθύνους της συνάθροισης, ώστε να αποφεύγονται πιθανές κλιμακώσεις κι εντάσεις». Τα αρχικά τους άλλωστε αυτό σημαίνουν: Ομάδα Διαχείρισης και Οριοθέτησης Συναθροίσεων. Φέρουν διακριτή στολή (αυτή με το λίγο πιο ανοιχτό γαλάζιο χρώμα που πρωτοείδαμε σήμερα) με λογότυπο-θυρεό της ομάδας, δεν φέρουν οπλισμό αλλά «εξοπλισμό με φορητούς ασυρμάτους, φακό σφυρίχτρα και είδη πρώτων βοηθειών».
Παρατήρηση: μάλλον είναι το πρώτο σώμα στην ιστορία της ΕΛ.ΑΣ. με περισσότερες γυναίκες απ’ ότι άνδρες, that’s a first. Απορίες: Είναι εδώ μόνο για το τετραήμερο της απαγόρευσης συνάθροισης ή ήρθαν για να μείνουν «διαμεσολαβώντας» σε πλατείες, μπαρ, ου μην και στο κρεβάτι τους, με τους νέους και τις νέες που επιμένουν 8 μήνες τώρα να εξαπλώνουν τον ιό ακόμα και με το έντονο «ερωτικό καλοκαίρι» τους; Πόσο ανεπτυγμένες είναι άραγε οι δεξιότητές τους στις «τεχνικές επικοινωνίας και διαμεσολάβησης», όταν τους έχει δει όλη η Ελλάδα σήμερα συνωστισμένους ο ένας πάνω στην άλλη την ώρα που ο Γιάνης, ο Κλέων και τo υπόλοιπο ΜέΡΑ25 φτάνει στην καταστασιακή του κορύφωση;
Η εικόνα των Ο.Δ.Ο.Σ. δεν είναι το μόνο παράλογο στιγμιότυπο της σημερινής ημερας, είναι ίσως εκείνη η ιστορία που συμπυκνώνει καλύτερα τον παραλογισμό της. Μιας ημέρας που 6000-αστυνομικοί-επιτηρούν-συνοδεία-ελικοπτέρων-τη-δημόσια-τάξη-μιας-πόλης-στην-οποία-οι-άνθρωποι-απαγορεύεται-να-μαζεύονται-από-4-και-πάνω-προκειμένου-να-μη-γίνει-μια-πορεία-που-τελικά-έγινε. Κι όλο αυτο το ρεσιτάλ υπαρκτού σουρεαλισμού το παρακολουθεί ολόκληρη η χώρα, 50% τηλεργασία-50% κυνηγώντας πιτσιρίκια στο σαλόνι, σε ζωντανή μετάδοση από τα κουνημένα πλάνα ρεπόρτερ των ειδησεογραφικών sites.
Είναι αστείο, σίγουρα. Είναι όμως και τραγικό. Γιατί, παράλληλα με το «κλέφτες κι αστυνόμοι», αυτή η χώρα μετρά σήμερα 2422 νέα κρούσματα κορωνοϊού, 63 ακόμα θανάτους, 443 ανθρώπους διασωληνωμένους, ενώ εξακολουθεί να βρίσκεται σε γενικό lockdown με 8ωρη απαγόρευση κυκλοφορίας και (καλά κάνει που) δεν τολμά να σκεφτεί ότι παραμονεύει το triage. Η επιλογή, δηλαδή, μεταξύ του ποιος ασθενής θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει στα ανεπαρκώς εξοπλισμένα δημόσια νοσοκομεία της.
πηγή φωτό: www.902.gr
Θα μπορούσαμε να μην το ζήσουμε όλο αυτό που τόσο βαθιά μας υποτιμά (για να μην πω μας βάζει σε κίνδυνο) όλους: αριστερούς και δεξιούς, αρνητές και φοβισμένους, νέους και γέρους, ψεκασμένους κι αψέκαστους. Ναι, θα μπορούσαμε. Αν η κυβέρνηση, και ο πρωθυπουργός «προσωπικά» όπως συχνά κάνει «δίνοντας τη λύση», είχε πάρει πρωτοβουλία συνεννόησης. Όχι εκ των υστέρων, αλλά πολύ πριν αφήσει την υγειονομική κρίση στο έλεος της βεντέτας του Μιχάλη Χρυσοχοϊδή με τον αόρατο εχθρό και του ψαρέματος του Κωνσταντίνου Μπογδάνου στα απόνερα της Χρυσής Αυγής. Ας ξεκαθάριζε ότι μαζική πορεία προφανώς δε γίνεται κι ας έκανε κάθε κοινοβουλευτικό κόμμα, ή όσα τέλος πάντων το νιώθουν, αυτό που έκανε το ΚΚΕ σήμερα. Όχι με τσαμπουκά ξεπερνώντας τα όρια της ανοχής, αλλά συντεταγμένα και συμφωνημένα. Κι ας φτάναμε εκεί χωρίς ένταση και χωρίς «παλλαϊκά καλέσματα» (που έτσι κι αλλιώς δεν έγιναν) από την «ανεύθυνη Αριστερά» που είναι πάντα επιρρεπής στην παγίδα του «μεγάλη αναστάτωση, υπέροχη κατάσταση». Δεν είναι ευχολόγιο όλο αυτό, είναι η μίνιμουμ απαίτηση ευθύνης απ’ όλους στην πρωτοφανή συνθήκη που ζούμε.
Αντ’ αυτού, αυτό που βλέπουμε από τις 30/10 που ο βουλευτής Μπογδάνος κατέθεσε την ερώτηση προς τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη σχετικά με το «ποιες ενέργειες προγραμματίζονται (…) εν όψει της επετείου της 17ης Νοεμβρίου;» είναι είτε άσκηση ηγεμονίας είτε επιχείρηση αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Με ολίγη επαναστατική γυμναστική. Και δεν ξέρω τι από τα τρία είναι χειρότερο (φιάσκο πάντως απ’ όπου κι αν το δεις)…
Όσον αφορά το πρώτο, η Δεξιά στην Ελλάδα εξακολουθεί να αισθάνεται άβολα με το Πολυτεχνείο. Όχι γιατί νοσταλγεί χούντες κτλ. όπως λατρεύουν να ακκίζονται οι αριστεροί, αλλά γιατί το θεωρεί αφετηρία της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς», αυτού του καταραμένου (μα κι ανύπαρκτου) φετίχ που την ανατροφοδοτεί [την Δεξιά] αποτελώντας τον πιο ουσιαστικό δεσμό με το κοινό της. Τα «ιδεολογικά άβατα», άλλωστε, είναι η τελευταία φράση που βλάστησε στον πρωθυπουργικό λόγο. «Υπήρχαν και δεξιοί στο Πολυτεχνείο» επέμεινε στη Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης την περασμένη εβδομάδα, ο Αλέξης Τσίπρας φυσικά τσίμπησε σηκώνοντας το γάντι, η αντιπαράθεση τους ίσως είχε ενδιαφέρον μόνο αν το Covid ήταν αγνωστη λέξη. Ή ίσως το μόνο ενδιαφέρον είναι αν ασπάζεται τη δήλωση του πρωθυπουργού κι ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, Άδωνις Γεωργιάδης, σθεναρός αρνητής των νεκρών του Πολυτεχνείου…
Όσον αφορά το δεύτερο δε θα είναι η πρώτη φορά που ακολουθείται η στρατηγική της έντασης για να αλλάξει η ατζέντα. Τον περασμένο Φλεβάρη, το «μεταναστευτικό» πονούσε την κυβέρνηση με τα αλήστου μνήμης γεγονότα στα νησιά. Μέχρι που κήρυξε «πόλεμο στους εισβολείς« στον Έβρο, έσκασε ο κορωνϊός, άλλαξε το έργο. Τώρα που η διαχείριση της πανδημίας δε συνιστά πια success story, εδώ και μια εβδομάδα έχουμε γίνει ολοι συνταγματολόγοι παρακολουθώντας τους κανονικούς να διαφωνούν πάνω σε αποφάσεις που ακροβατούν στην πιο λεπτή γραμμή που μπορεί να χωρίσει νομιμότητα κι αυταρχισμό.
Κάτι τελευταίο πάνω στο τρίτο. Πολλές είναι οι φωνές τις τελευταίες μέρες που συνοψίζονται στο εξής: «εδώ χάνουμε έναν άνθρωπο κάθε μισή ώρα και θα ασχολούμαστε με ειδωλολατρικές πορείες και συναθροίσεις». Ακούγεται δίκαιο εκ πρώτης. Όμως εδώ και μια δεκαετία, το Σύνταγμα -να το πούμε κομψά- έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα από τις κυβερνήσεις των ΠΝΠ (μηδεμιάς εξαιρουμένης - εδώ μία χρήσιμη καταγραφή). Ας μη γίνει -να το πουμε λιγότερο κομψά- ξεσκονόπανο με την πανδημία. Ούτε η πανδημία είναι συνθηματικό για ακομα περισσότερη αστυνομική αυθαιρεσία, για ακομα περισσότερη επίδειξη δύναμης. Η υπεράσπιση του Συντάγματος και η κατεπείγουσα υγειονομική προτεραιότητα δεν αλληλοακυρώνονται. Είναι δύο συζητήσεις που μπορουν, και πρέπει, να γίνονται παράλληλα.
Κατά τα αλλα, ένας φίλος πόσταρε το πρωί μία σημερινή φωτογραφία του Δημήτρη Κουτσούμπα, έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία. Η λεζάντα σε αυτήν την μισοαστεία-μισοσοβαρή, πάντα πιασάρικη στα σόσιαλ, γλώσσα: «Δε φοράνε όλοι οι ήρωες κάπες». Πρώτο comment άλλου φίλου: «Όχι ο ήρωας που μας αξίζει, αλλά αυτός που χρειαζόμαστε».
2020, φίλες και φίλοι…
