Η φωτογωγημένη, ακομπλεξάριστη ποπ των Mikro με ακολουθεί από τότε που ακόμη μάθαινα να διαβάζω τα led των equalizer σαν ευαγγέλιο. Από το ʼ97, όταν δύο παιδιά στη Θεσσαλονίκη – ο Μπιτζένης και ο Λευκαδίτης – έψαχναν τρόπο να κάνουν τους υπολογιστές να αναστενάζουν ρυθμούς. Από τότε που προστέθηκαν φωνές, τύμπανα, μπάσα, κορίτσια, αναχωρήσεις και επιστροφές, λες και γύρω τους σχηματιζόταν ένα ηλεκτρικό σύμπαν που άλλαζε όνομα αλλά όχι καρδιά. Από τα 90s μέχρι σήμερα – αποφεύγω το μέτρημα - όσες φορές κι αν άλλαξαν τα τοπία γύρω μου, οι φίλοι μου, τα φώτα στα μπαρ, τα ίδια τα μπαρ, εκείνοι συνεχίζουν να ενώνουν χρόνους, σώματα, και διαθέσεις. Να τραβάνε μια αόρατη γραμμή που λέει: είμαστε ακόμη εδώ.
Η πρόσκληση στο Gagarin ήταν σαν κάλεσμα. Κάποιος σηκώνει τη φλογέρα του, παίζει έναν απόκοσμο σκοπό, και όλοι αυτοί που κάποτε χόρεψαν ένα τρονικ πλάσμα ή που έψαχναν μανιωδώς το σάουντρακ του E-mail μέχρι που το βρήκαν και το έλιωσαν, εντελώς μαγεμένοι, διέσχισαν τη Λιοσίων και μπήκαν στο κλαμπ. Ήμουν ένας από αυτούς - κυρίως γιατί ήθελα να ξανακούσω ζωντανά ένα από τα αγαπημένα μου «δεκάρια» της ελληνικής ποπ μουσικής (έστω όπως την ορίζω εγώ): τη Γέφυρα. Να ξανανιώσω τους Depeche Mode πίσω από τους τους τοίχους των ήχων τους. Τη Ρία Μαζίνη. Τα ταξίδια στο Λονδίνο - που πάντα κάτι φέρνουν. Τις παύσεις τους. Τους δίσκους που έγιναν επιτυχία και εκείνους που θάφτηκαν στη σκόνη μιας αδιάφορης αγοράς. Όλα αυτά τα θυμήθηκα παράξενα καθαρά όταν μπήκαν τα πρώτα synths, σαν να είχαν κρυφτεί στο πάτωμα του venue και να σήκωσαν κεφάλι μόλις άναψε το πρώτο φως.
Για κάποιον λόγο ένιωθα πως θα τους συναντούσα ξανά στην ηλικία που τους πρωτοάκουσα. Όλοι όμως έχουμε μεγαλώσει - κι ας το αρνούμαστε σχεδόν πεισματικά. Ο Νίκος Μπιτζένης χορεύει, πηδάει πάνω–κάτω σαν ατίθασος κρητικός αίγαγρος, σπαρταράει στη σκηνή. Κάποια στιγμή αφιερώνει κάτι στην τιμημένη χρονιά του 1969· το κοινό από κάτω αναστενάζει χαμογελώντας γιατί ξέρει. Ο χρόνος μπορεί να είναι αυτός που είναι αλλά… άντε να το πούμε πάλι- είμαστε ακόμη εδώ.
Και κάπως έτσι ξεκίνησε η βραδιά: με τη Σούπερ Γιορτή και μια ανοιχτή υπόσχεση για διασκέδαση. Με ένα overacting – να ομολογήσω – που σε αγχώνει λίγο, γιατί πάντα φοβάσαι να μην αποτύχει ο άλλος μπροστά σου και μετά πώς να τον μαζέψεις. Ευτυχώς όμως, όπως γίνεται με τους έμπειρους παίκτες, η υπερβολή έλιωσε γρήγορα. Έμεινε η πραγματικότητα: κεφάτη, ιδρωμένη, ζωντανή. Αυτή που δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω.
Δεν είπαν το «Λάθος Κωδικό», ούτε την «Άσπρη Σοκολάτα» - αδικία, αλλά συγχωρείται. Γιατί μας έδωσαν πολλά άλλα από τον αστρολογικό τους χάρτη: τις συναισθηματικές Εικόνες, το ενθαρρυντικό Η Σειρά Σου, την ποπ πριγκίπισσα Χρυσαλλίδα, την ποπ βασίλισσα Γέφυρα, και φυσικά τον ύμνο του TikTok, το Αυτή η Πόλη - ή όπως το ξέρουμε καλύτερα το «θέλω να χορέψουμε όπως τότε ξανά / να εκραγούμε». Το κομμάτι που έχει φορεθεί πάνω στα νεανικά βίντεο σαν φούτερ σε πατίνι, το soundtrack κάθε αυθόρμητης χαράς. Και κάπου εδώ ας δώσουμε ένα βαθύ χειροκρότημα στους θρυλικούς djs και dj-ίσες στις Μάντρες της Ανάφης που ξέρουν πώς να το δένουν με την Ανισόπεδη Ντίσκο και να κάνουν όλη την πλαγιά να στενάζει.
Εκεί όμως που έδωσαν ρέστα ήταν στην στιγμή που νόμιζες πως όλα τελείωσαν. Όπως τότε, στη συνεργασία με την Τσαλιγοπούλου- ένα σπάνιο διαμάντι σε μια ελληνική δισκογραφία κολλημένη στη δυσκοιλιότητά της. Τότε δηλαδή που είχαν χώσει το I Feel Love μέσα στο «Ξύπνα Αγάπη μου» και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό και τη καρδιά στα κάγγελα. Έτσι και τώρα: πάνω στο τελείωμα του Mikro Tronik*Plasma έμπλεξαν Prodigy, Moby, Killers, και άλλα τόσα κλασικά 90s anthems σε ένα απογειωτικό χορταστικό machup που μας τράβηξε μέσα στη σκουληκότρυπα του χρόνου και μας πέταξε από την άλλη πλευρά εκστατικούς. Ίσα ίσια για να αποδείξει αυτό που πάντα υποψιαζόμασταν, πως όλοι αυτοί οι κόσμοι ήταν ανέκαθεν ένας.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Κι όλα αυτά κάτω από τα visuals, σαν αναμνήσεις που ξαναγράφονται. Το αναγνωρίσιμο, υπνωτικό σύμπαν των Mikro που σε βάζει να βλέπεις τον ήχο αντί να τον ακούς. Και φυσικά, το Gagarin γεμάτο. Άνθρωποι που μεγάλωσαν μαζί τους – και ακόμη θέλουν να χορεύουν. Μαζί, όλοι, μέσα σε μία μεγάλη, ηλεκτρική αναπνοή
