Εσύ πού ήσουν όταν ο Τράμπ βομβάρδιζε το Ιράν και άλλαζε τον κόσμο; Να μια ερώτηση που δεν ήθελα ποτέ να ακούσω και να μια απάντηση που ποτέ δεν περίμενα να δώσω. Μια μέρα που ο Bloody Hawk αντάριαζε το ΟΑΚΑ παρέα μεταξύ άλλων με τον Νέγρο του Μοριά και τον ODYDOZE (που φέτος βγάλανε δισκάρα) και έσπερνε διαχυτικότητα στα εικοσάχρονα, την ώρα που ο Κωνσταντίνος Βήτα με τον Παύλο Παυλίδη έπαιρναν από το χέρι τους σαραντάρηδες και σκορπούσαν ποίηση στους παλιοφαληρώτικους αιθέρες, εγώ εντελώς αλλόκοτα και με φοβερή ανατροπή στην επιλογή, όπως βεβαίως και με μεγάλη αυτοπεποίθηση (που δεν σταμάτησε ούτε καν αυτός ο ξαφνικός πόνος στον πάνω δεξιό γομφίο), επέλεξα να βρεθώ στον Λυκαβηττό και τον Τομ Τζόουνς με την γενιά του '46 (και τα παιδιά, παύλα, εγγόνια της), λύνοντας έτσι όποια απορία μπορεί να είχα για το DNA που κυκλοφορεί στην Ουαλία και μεγαλώνει γερά και τραγουδιάρικα παιδιά.
Ο σταρ, αιώνιo τοτέμ, βγήκε μόνος του στη σκηνή λίγο μετά τις 20.30, ξεκινώντας με τη διασκευή του στο I’ m growing old του Bobby Cole. Αυτό σημαίνει πως υπήρχε ακόμη κόσμος που έμπαινε, που έψαχνε τη θέση του, που έριχνε και ένα ουρλιαχτό -έτσι όπως συνειδητοποιούσε πως το σόου είχε ήδη ξεκινήσει.
Ήμουν επιμελής. Είχα προλάβει να δω ότι ξεκινούσε νωρίτερα από τα συνηθισμένα του λόφου και ήμουν εγκαίρως στην θέση μου. Όταν οι πρώτοι λυγμοί έπνιξαν το "It's not Unusual", ήμουν εκεί που έπρεπε. Πάνω διάζωμα δεξιά, όπως βλέπεις τη σκηνή. Βρήκα και φίλους στις διπλανές θέσεις. Και βρήκα και έναν φαν νέας κοπής -να 'ταν 25; να 'ταν 30;- ακριβώς από πίσω μου. Σταθερά εκστασιασμένος, είχε επιδεθεί στην εύρεση επιθετικών προσδιορισμών και επιφωνημάτων γι' αυτό που έβλεπε, χωρίς σταματημό και με αδιανόητη αντοχή. Δικό του το «τσάκαλος» του τίτλου. Το έκλεψα. Κάπως σκίρτησα όταν το ούρλιαξε μέσα στο αυτί μου. Ήθελε να ακούσει κάποιο τραγούδι -δεν κατάλαβα ποιο. Ίσως γιατί έβγαινε σαν άγριος λυγμός από μέσα του. Κάθε φορά. Το φώναξε και δύο και τρεις και πέντε φορές, μπας και ο 85αρης τον ακούσει στα διακόσια μέτρα. Δεν τον άκουσε. Που δεν τον άκουσα εγώ στο ένα. Δεν πτοήθηκε. Είπε λίγο αργότερα. «Ακραίο το ριφ». Ήταν η στιγμή που ο κιθαρίστας του γκρουπ πάτησε πάνω στη φωνή του Τζόουνς για ένα χορταστικό σολάρισμα. «Κοίτα τον στυλ τον άτιμο», συνέχισε «κοίτα τον, είναι σαν να φωνάζει… τα έχω κάνει όλα στη ζωή μου».
Αυτές οι στιγμές που νιώθω πως βλέπω κάτι μέσα από το μάτι ενός άλλου είναι και οι πιο αγαπημένες μου. Το ίδιο ίσως όμως ένιωθε και η συνοδός του. «Ποιος είναι ο Νέλσον» του είπε όταν ο Τομ από σκηνής έκανε αναφορά στον Γουίλι Νέλσον με αφορμή μια παλαιότερη συνεργασία τους. «Ένας με μακριά μαλλιά» της ξεκαθαρίζει. «Είναι 92» του λέει αυτή. «Ναι, ακραίο», της απαντά. Τους αγάπησα!
Έχω έρθει όμως και για τα δικά μου οπότε αποφασίζω να αφοσιωθώ καλύτερα στις εικόνες τριγύρω μου. Οι πλαστικές καρέκλες που γεμίζουν το χώρο μπροστά στη σκηνή και σε όλο το εσωτερικό κοίλωμα μου θυμίζουν τα καλοκαίρια στην Αιδηψό, τις οικογενειακές αποδράσεις για μια ταινία περιπέτειας, για παγωτό χωνάκι, για βόλτες πάνω κάτω στην παραλία χωρίς νόημα. Ο κόσμος -ναι ακόμη και εγώ ρίχνω τον όρο ηλικίας – κυκλοφορεί χαρούμενα, μπορείς να τον χωρίσεις αν θες σε πολλές κατηγορίες. Θέλω. Διαλέγω την πιο αγαπημένη μου. Παιδιά, ενήλικες, μεσήλικες που έφεραν τους γονείς τους. Ή έστω τον ένα. Ή τη μία. Τα όνειρα είναι όνειρα και είναι όμορφο με κάποιον τρόπο να πραγματοποιούνται - ειδικά όταν δεν το πιστεύεις πια. Τότε που το απωθημένο δικαιώνεται και το χαμόγελο γίνεται ακόμη μεγαλύτερο!
Παρατηρώ φυσικά και τη σκηνή. Τι έμαθα από τον Τομ, από τον ίδιο και τις συνεχόμενες διηγήσεις του; Άργησε εξήντα χρόνια να έρθει στην Ελλάδα (πέρσι είχε έρθει για πρώτη φορά στο Sani Festival, όταν δηλαδή κατέβασε όλα τα Βαλκάνια στη Χαλκιδική). Είναι 85, είναι Δίδυμος- το Τόμας σημαίνει Δίδυμος – άρα έχει πολύ κόσμο μέσα του. Όταν κάποιος τα παίζει, έχει τους άλλους. Το τελευταίο του άλμπουμ «Surrounded by Time» πήγε νούμερο ένα στην Μ. Βρετανία. Άρα αυτό τον έκανε το μεγαλύτερο εν ζωή καλλιτέχνη που ανεβαίνει στην κορυφή. Πήρε την πρωτιά από τον Μπομπ Ντίλαν. Τραγούδι του οποίου διασκεύασε στο άλμπουμ αυτό. Το οποίο μας τραγούδησε εδώ. Αν θυμάμαι καλά το λένε One more cup of coffee.
Στο δια ταύτα η φωνή ήταν άπαιχτη. Είχε καταπιεί τη λευκή soul και τα μαύρα blues και δεν το είχε ξεχάσει. Και η παρουσία επιβλητική παρά την εύλογη αδράνεια του σώματος. Ειδικά στα πιο γκρουβάτα μουσικά θέματα, τα σχέδια που έκανε με τα χέρια του τα έλεγες και συγκινητικά μέσα στην απόγνωση του χρόνου. Ομοίως και ο τρόπος που μάθαινε πια να γυρίζει τον εαυτό του δεξιά, αριστερά και ανάποδα, ως διακριτικές αιχμές ανάμνησης σε ένα σέξι σκηνικό παρελθόν που μούσκευε διάθεση και ανθρώπους για δεκαετίες. Μπορείς να τον δεις ακόμη, αυτόν τον παλιό εαυτό, στριμωγμένο εκεί μέσα. Κυρίως όμως να κατανοήσεις - και να αποδεχτείς με συναισθηματική αναγνώριση - τη συνέχεια του. Σημαντικό πολύ.
Ο ήχος αν ήσουν κέντρο ήταν μια χαρά, στα πλαινά μια ανηφόρα όμως την ανέβαινε. Το παραβλέπω γιατί είμαι και καλός άνθρωπος. Θα ήθελα να ακούσω την αγριεμένη, ορμονικά βασανισμένη εκδοχή του στο I (who have nothing) που έκανε διάσημο η Σίρλει Μπάσει- μπορεί να είναι και ο βασικός λόγος που ανέβηκα τον Λυκαβηττό. Δεν την άκουσα. Είπε με ευλαβική απαλότητα όμως το The windmills of your mind του Michel Legrand που στιγμάτισε με τη φωνή της η φίλη του Dusty Springfield και κάπως αποζημιώθηκα. Περισσότερο όμως γιατί εκείνη την ώρα αυτό προκάλεσε μια συζήτηση με την Κατερίνα για τον Burt Bacharach και τον Elvis Costello – αφού, μη το ψάχνεις, ίδια γειτονιά όλοις τους. Θα μπορούσε να πει το Burning Down the House που διασκευάσανε για πάρτη του με τρελή γκρουβάτη καρδιά οι Cardigans. Η μπάντα του θα το είχε ευκολάκι. Η ομάδα του ταν πολύ καλή και στα γυρίσματα και στο συναίσθημα. Προτίμησε να πάει όμως πιο κλασσικά, στο Sex Bomb και το Kiss, την διασκευή στο κλασσικό σίνγκλ του Prince από το 1988, τότε δηλαδή που οι Art of Noise του πρότειναν να το πει και τον έριξαν χωρίς δίχτυ ασφαλείας, όχι ότι το χρειαζόταν, ξανά στο παιχνίδι. Όπως ήταν φυσικό αφέθηκε περισσότερο σε αυτά που θα ανέδειχναν την φωνή που άντεχε και όχι στο σώμα που δεν άντεχε. Θεμιτό και αναμενόμενο. Οι πραγματικά τυχεροί είχαν προλάβει να τον δουν πίσω στο χρόνο, τότε που η φωνή και το σώμα μάζευαν ουρλιαχτά και δειγμάτιζαν ονειρέξεις. Τους ζηλεύω.
«Δεν τον φρόντισαν. Αυτός που έχει κάνει τόσα Λας Βέγκας... Και να τον βγάζουν σε τέτοια σκηνή- μα τι χώρος, νόμιζα πως το είχαν ανακαινήσει». Κυρία ετών δεν έχει σημασία μιλά στη φίλη της. Είναι κάπως θυμωμένη. Στήνω διακριτικά αυτί, κι άλλο «‘Όχι τέτοια συμπεριφορά δεν του άξιζε». Νόμος. Τα καλύτερα τα ακούς στην εξοδο. Όταν αναμεσα στα άλλα στιβαγμένα σαρδελάκια βάζεις τις σκέψεις σου σε τάξη κι άλλες καλύτερες, ξένες, τις σπρώχνουν και παίρνουν πανηγυρικά την πρωτιά.
Το setlist της βραδιάς
1. I’m Growing Old (Bobby Cole cover)
2. Tower of Song (Leonard Cohen cover)
3. Not Dark Yet (Bob Dylan cover)
4. It’s Not Unusual (Les Reed cover)
5. What’s New Pussycat? (Burt Bacharach cover)
6. Sex Bomb
7. You Can Leave Your Hat On (Randy Newman cover)
8. Pop Star (Cat Stevens cover)
9. One More Cup of Coffee (Valley Below) (Bob Dylan cover)
10. Across the Borderline (Ry Cooder cover)
11. The Windmills of Your Mind (Michel Legrand cover)
12. I Won’t Crumble with You If You Fall (Bernice Johnson Reagon cover)
13. Talking Reality Television Blues (Todd Snider cover)
14. This Is the Sea (The Waterboys cover)
15. Delilah (Les Reed cover)
16. Lazarus Man (Terry Callier cover)
17. If I Only Knew (Rise Robots Rise cover)
18. Kiss (Prince cover)
Encore
19. Green, Green Grass of Home (Claude “Curly” Putman, Jr. cover)
20. One Hell of a Life (Katell Keineg cover)
21. Strange Things Happening Every Day (Sister Rosetta Tharpe cover)
