Μπαίνω στην κινηματογραφική αίθουσα. Κάθομαι. Κάποιες φορές παίρνω κάτι να φάω, συνήθως όχι. Κάποιες άλλες παίρνω κάτι να πιω, συνήθως ναι. Περιμένω να σβήσουν τα φώτα. Σβήνουν. Κάνω υπομονή 4 δευτερόλεπτα, δηλαδή οκ, αν κάποιος έχει ξεκινήσει τη φράση του είναι παράλογο να απαιτώ να μην την ολοκληρώσει, τύπου ξέρω γω «Θα πάμε μετά να πιού…». Όχι, δεν είμαι παράλογη. Οι άλλοι είναι, που όχι μόνο δεν αφήνουν ημιτελή τη φράση τους, αλλά της βάζουν τελεία στην τελευταία σκηνή της ταινίας.
Έχω κάνει τον κόπο να ξεκουνηθώ από το σπίτι μου, έχω μπει σε τρόλεϊ, έχω πληρώσει εισιτήριο για να ακούσω εσένα φίλε μου να σχολιάζεις τα βυζιά της πρωταγωνίστριας, ότι η Κούλα χώρισε τον Μήτσο, ότι έκανες μαλακία με το πλυντήριο και τα άσπρα έγιναν ροζ; Όχι, όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο -γιατί προφανώς περίεργο θα σου φαίνεται, αλλιώς θα περίμενες το διάλειμμα ή έστω θα το ψιθύριζες στο αυτί της.
Αν νιώθεις τόσο πολύ την ανάγκη να μιλήσεις με τους φίλους σου, βγείτε σε ένα μπαρ να τα πείτε, τόσα υπάρχουν. Αν θέλεις να δεις και ταινία και να μιλήσεις με τους φίλους σου καθίστε σπίτι, κατεβάστε ό,τι λαχταρά η ψυχή σας και δώστε του να καταλάβει. Εγώ όμως τι φταίω να ακούω ό,τι σας έρθει στο μυαλό και προφανώς το θεωρείτε τόσο υπεργαμάτο που θα το μοιραστείτε με τόσους αγνώστους που βρίσκονται γύρω σας; Και να σας πω και κάτι; ΠΟΤΕ δεν είναι υπεργαμάτο αυτό που σκεφτήκατε. Είναι είτε κακό, κάκιστο χιούμορ, είτε φριχτά κοινότοπο σχόλιο για την ταινία. Δεν μου κάνει εντύπωση βέβαια αυτό. Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να καταλάβει ότι στο σινεμά δεν μιλάμε γιατί ενοχλούμε, είναι δυνατόν να είναι κι έξυπνος; Μπα. Αν και για να είμαι ειλικρινής κατά βάθος θα γούσταρα να υπήρχε ανά προβολή ένας φοβερός τύπος που θα έλεγε δυνατά την πιο σωστή ατάκα την πιο σωστή στιγμή. Αλήθεια, θα το γούσταρα, θα γέλαγα δυνατά και μετά θα άκουγα εγώ τα "σσσς" (...τρελή).
Κλείνοντας θέλω να πω ότι με τα χρόνια, έχω την εντύπωση ότι μεγαλώνει αριθμητικά η αηδιαστική αυτή ομάδα ανθρώπων (ή παίζει απλώς εγώ να μεγαλώνω και να γίνομαι πιο γκρινιάρα). Και το χειρότερο ότι πια εμφανίζεται ακόμη και σε περιπτώσεις που δεν περίμενες να σου τύχει τέτοιο κακό, π.χ. σε φεστιβάλ, σε art house κινηματογράφους, σε «ψαγμένες» κατά κάποιον τρόπο προβολές. Κι επιπλέον αυτοί οι άνθρωποι γιατί κάθονται πάντα πίσω μου;
Για να μην το πολυλογώ κάθε φορά που ακούω κάποιον εξυπνάκια να λέει την φοβερά ανόητη ατάκα του δυνατά τότε τον σκέφτομαι να πρωταγωνιστεί στο 120 Ημέρες στα Σόδομα και συγκεκριμένα να του συμβαίνει αυτό:
