Ας μιλήσουμε για την αποβολή. Δεν είναι αποτυχία, μπορεί να συμβεί στην καθεμία.

Στις 8 Μαρτίου η La Dandizette, που ασχολείται με το μπουρλέσκ –πολύ πιθανόν να τη θυμάστε από την Ταράτσα του Φοίβου, με τον Φοίβο Δεληβοριά- και συχνά τοποθετείται σε θέματα φεμινισμού και γυναικείας ενδυνάμωσης είχε ανεβάσει το ακόλουθο ποστ στο facebook.

«Την Ημέρα της Γυναίκας δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τον “Βόλντεμορτ” της εγκυμοσύνης: την ΑΠΟΒΟΛΗ.

Χρόνια είχα ακούσει τη γενναία Corinna Herden να μιλάει δημόσια σχετικά και θυμάμαι ότι ο νεαρότερος εαυτός μου είχε σοκαριστεί: ήταν η πρώτη (!) φορά που άκουγα λεπτομέρειες για έναν φαινόμενο τόσο κοινό (ναι, 1 στις 5 εγκυμοσύνες καταλήγει σε αποβολή ανεξάρτητα από την υγεία και την ηλικία της μητέρας!).

Στο παρόν τώρα: μέχρι πριν κάποιες ημέρες ήμουν έγκυος. Αυτό που με σόκαρε ως πρωτάρα ήταν η συμβουλή της πλειονότητας: “μη το πεις πουθενά μέχρι να περάσουν οι 3 μήνες, συμβαίνουν αποβολές”. Αυτή η συμβουλή ήταν τόσο συχνή που η αποβολή έγινε, για μένα, συνώνυμο του “Bόλντεμορτ”: ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕ ΜΙΛΑΜΕ.

Aυτή η μυστικοπάθεια μου έμοιαζε αρκετά παράλογη: από τη στιγμή που οι αποβολές είναι τόσο συχνές, γιατί είναι κακό να μιλάμε για αυτές; Με αυτό τον τρόπο δεν στιγματίζουμε τις γυναίκες που υποφέρουν από αυτές; Και αν συμβεί, πρέπει αυτές οι γυναίκες να κλάψουν μόνες;

Λοιπόν, συνέβη σε εμένα. Ήταν αληθινά τρομερό, αλλά τελείωσε και δεν επηρεάζει μελλοντικές κυήσεις. Μακάρι να είχα ήδη ακούσει όλες αυτές τις θετικές ιστορίες ανθρώπων που το ξεπέρασαν, θα είχα περάσει όλη αυτή την τρομακτική διαδικασία με περισσότερη ηρεμία στο μυαλό μου. Και εάν οι γυναίκες ήταν ανοιχτές στο να μιλήσουν για τις εγκυμοσύνες (και τις αποβολές) αυτές στις οποίες συνέβη, θα επανέρχονταν πιο γρήγορα.

Τώρα, ξέρω ένα πράγμα: Από τότε που άρχισα να μοιράζομαι την ιστορία μου, σχεδόν κάθε γυναίκα στην οποία μιλάω αναφέρεται σε μια παρόμοια εμπειρία που είχε η ίδια/η αδερφή της/η κοπέλα της/η μητέρα της. Θα συνεχίσω να τη μοιράζομαι».

Φυσικά και εγώ θα της έλεγα ότι έχω παρόμοια εμπειρία. Όχι η ίδια, αλλά η μητέρα μου αφού γέννησε την αδερφή μου, είχε δύο αποβολές. Δεν το έβαλε κάτω. Ευτυχώς γιατί μετά έσκασα μύτη εγώ.

Και φίλες έχω. Που το πέρασαν άσχημα, που ένιωσαν ενοχικά ότι το σώμα τους δεν μπόρεσε να προστατεύσει το μωρό τους μέχρι τέλους, που δυσκολεύονταν να εξηγήσουν στους συντρόφους τους τι τραυματική εμπειρία είναι, που γέμισαν άγχος ότι θα τους ξανασυμβεί ότι δε θα μπορέσουν να φέρουν εις πέρας μια εγκυμοσύνη.

Μιλήστε με έναν γυναικολόγο, θα σας εξηγήσει ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις η αποβολή είναι μια σοφή επιλογή της φύσης. Το έμβρυο μπορεί να έχει σοβαρό πρόβλημα, τέτοιου μεγέθους που η επιβίωση του μετά τη γέννα θα ήταν αδύνατη. Το σώμα αποφασίζει να αποβάλλει το έμβρυο που δεν θα τα κατάφερνε. Αυτό δεν σημαίνει, σε καμία περίπτωση, ότι το επόμενο έμβρυο δεν θα είναι υγιές.

Η αποβολή δεν είναι αποτυχία. Η αποβολή δεν είναι καταδίκη. Η αποβολή δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρεπόμαστε ή να κρυβόμαστε. Μιλήστε με τον γυναικόλογο σας, μιλήστε με άλλες γυναίκες, μιλήστε, εάν το επιθυμείτε, με ψυχολόγο. Εκτονώστε τις σκέψεις και τα συναισθήματα σας. Και συνεχίστε τη ζωή σας, μαζί με τα παιδιά που θα έρθουν.