Προσωπικά αγαπώ όσους με κάνουν να γελάω. Πάντα τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα ήταν και είναι αυτά που ακόμη και όταν τα πράγματα ζορίζουν εξακολουθούν να μην χάνουν το χιούμορ και κυρίως τη διάθεσή τους για αυτοσαρκασμό όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες.
Και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολες ήταν οι συνθήκες τον τελευταίο χρόνο. Το 2020 μας τρόμαξε, μας άγχωσε, μας έκλεισε στα σπίτια μας, μας κράτησε μακριά από αγαπημένα πρόσωπα, μας προκάλεσε αισθήματα θλίψης για τα θύματα του κορωνοϊού και οργής για την απαξίωση των δημόσιων συστημάτων υγείας ανά τον κόσμο, τα ίδια συστήματα που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για να μας κρατούν υγιείς, να μας κρατούν ζωντανούς.
Μέσα σε όλο αυτό, που δεν θα τελειώσει επειδή τελειώνει το 2020, έχουμε ανάγκη αυτούς που έδωσαν κουράγιο θυμίζοντας μας ότι η ζωή συνεχίζεται παρά τις τραγωδίες και ότι το γέλιο δεν είναι μια απλή εκτόνωση αλλά ζωτική ένεση ενέργειας.
Φέτος με συγκίνησαν, αυτή είναι ακριβώς η λέξη καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές που βούρκωσα, όλοι εκείνοι που με μια απλή κάμερα, υποτυπώδες στήσιμο αλλά κυρίως με ατελείωτη δόση θαραλλέας γελοιότητας αυτοσαρκάστηκαν και μοίραστηκαν τη στιγμή μέσω social. Φέτος ειδικά εκτίμησα το ερασιτεχνικό χιούμορ που γεννιέται μέσα σε ένα σαλόνι, σε μια κουζίνα ή σε ένα μπαλκόνι. Το «οικιακό» χιούμορ που δημιουργείται με τη βοήθεια ρολών χαρτιού υγείας, μιας ηλεκτρικής σκούπας, ενός αντισηπτικού. Το χιούμορ που δεν ποτίζεται από κάποια φοβερά σοφιστικέ ποιότητα αλλά που με φτωχά μέσα αναδεικνύει τη γελοία πλευρά του παρολογισμού που ζούμε.
Το Getty Museum ζήτησε από τους χρήστες των social media να αναπαραστήσουν στο σπίτι τους εμβληματικούς πίνακες χρησιμοποιώντας υλικά καθημερινά χρήσεως.
Το χιούμορ είναι σωτήριο όχι στην θεωρία αλλά στην πράξη. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές που εργάζονται σε κλινικές covid το επιβεβαιώνουν λέγοντας πολύ απλά πώς προσπαθούν να ανεβάσουν τη ψυχική διάθεση των νοσούντων, γιατί αυτή είναι σε άμεση συνάρτηση με την υγεία τους και με τη διάθεσή τους να ξεπεράσουν την ασθένεια.
Φέτος γέλασα και συγκινήθηκα με όσους γέλασαν πρώτοι οι ίδιοι με τα «χάλια» τους, δηλαδή με τον εγκλεισμό, τη μοναξιά και την απομόνωση∙με αυτούς που δεν το έβαλαν κάτω, που σαν φυσική αντίδραση του οργανισμού γέλασαν και έκαναν τους άλλους να γελάσουν. Γιατί αποδεικνύουν ότι η φυσική τάση του ανθρώπου είναι η χαρά, είναι η δημιουργικότητα που σε φέρνει κοντά με τους άλλους, γιατί αυτό είναι το χιούμορ, ο κώδικας μας για να επικοινωνήσουμε μέσω του γέλιου, είναι η «λοξή» ματιά στην πραγματικότητα, σε μια πραγματικότητα που αλλιώς μας καταπλακώνει.
Και αυτοί που κέρδισαν την καρδιά μου είναι αυτοί που μας έκαναν να γελάσουμε όχι φυσικά κοροϊδεύοντας τον πόνο, ούτε με διάθεση να «ξεχαστούμε» αλλά υπενθυμίζοντας μας ότι ακόμη και στην καρδιά του σκοταδιού υπάρχει πάντα ένα παιδί που βγάζει τη γλώσσα στον θάνατο και τη δυστυχία.
Και σε αυτούς αφιερώνω την αγάπη μου τη χρονιά για τη χρονιά που μας πέρασε και για όσες θα έρθουν.
Nα όπως στο House of Sultans, που αφιέρωσε όλα τα καψουροτράγουδα στον κορωνοϊό κάνοντας με να ουρλιάζω απο τα γέλια και να κατεβάζω μπουκάλια ουίσκι ραίνοντας με γαρύφαλλα την οθόνη
ή τον Venojohn που τα είπε όλα για την τηλεκπαίδευση μέσα σε ένα λεπτό
και φυσικά σε αυτό το βίντεο που συνοψίζει πώς περάσαμε το 2020 μπροστά στις οθόνες μας. Εσείς ποιο από όλα τα πουλιά είστε;
