Καθώς η Καίτη Γκρέυ φοράει για τελευταία φορά τα στολίδια της για να μας αποχαιρετήσει, μουσικοί κουρδίζουν μπουζούκια και κιθάρες. Είναι στις επιθυμίες της να τη χαιρετήσουμε με τέμπο λαϊκό όπως αυτό που έχουν τα «δικά της» τραγούδια: Τα Ξένα Χέρια και το Βουνό.
Αν δεν είσαι δέσμιος του πόνου που γεννά ένας χαμένος έρωτας, το Βουνό θα σε συγκινήσει πιο βαθιά. Μιλάει για τα χρόνια τα παλιά και τους φθισικούς, αλλά μπορείς μέσα σου να αντικαταστήσεις την αρρώστια με τη δική σου βάσανο. Και να καταλάβεις.
Τη μελωδία του Βουνού δεν την πιάνουν τα «πλήκτρα» του υπολογιστή. Το βρίσκει όμως κανείς με τη φωνή της Καίτης Γκρέυ στον παγκόσμιο ιστό. Ισχυρή σύσταση: διαβάστε προσεκτικά τους στίχους πριν το ακούσετε.
Θ’ ανέβω και θα τραγουδήσω
στο πιο ψηλότερο βουνό
ν’ ακούγεται στην ερημιά
ο πόνος μου με την πενιά.
Mε το βουνό θα γίνω φίλος
και με τα πεύκα συντροφιά
κι όταν θα κλαίω και πονώ
θ’ αναστενάζει το βουνό
Aπάνω στο βουνό θα μείνω
κι από τον κόσμο μακριά
θα κλαίω μόνος, θα πονώ
και θα μ’ ακούει το βουνό
Το «Βουνό» είναι η πευκόφυτη τότε Πεντέλη. Στα πευκοδάση της χιλιάδες φυματικοί αναζητούσαν ανάσα. Άλλοι στα οργανωμένα σανατόρια στους πρόποδες του βουνού -ανάμεσά τους και το σημερινό Σισμανόγλειο- και άλλοι πιο φτωχοί μέσα σε σκηνές στο πευκοδάσος του Πεντελικού για να βγάλουν σαν «παραθεριστές» το καλοκαίρι και συνάμα και την αρρώστια από μέσα τους.
Όταν η Καίτη Γκρέυ έσμιξε με το Βουνό
Το Βουνό φωνογραφήθηκε την 1η Μαρτίου 1954. Η Καίτη Γκρέυ πρώτη φωνή, ο Δημήτρης Ρουμελιώτης δεύτερη. Δημιουργοί του τραγουδιού ο Βαγγέλης Πρέκας, τραγουδοποιός και τραγουδιστής, και ο Λουκάς Νταράλας -ναι, ναι, σωστά το γράφω- πατέρας του Γιώργου Νταλάρα. Γραμμένο για έναν φίλο του Πρέκα φθισικό που έσβηνε σε κάποιο σανατόριο της Πεντέλης; Μάλλον ναι - αν εμπιστευτώ κάποια από τις ελάχιστες αναφορές που γίνονται για τον δημιουργό του τραγουδιού στο διαδίκτυο.
Αναζητώντας καμιά παραπανήσια ιστορία, επικοινωνώ με τον Παναγιώτη Κουνάδη, ερευνητή του ελληνικού τραγουδιού. Μιλάει σεβαστικά για την Καίτη Γκρέυ, περιγράφει γλαφυρά την ξεχωριστή φωνή της... Για τον Βαγγέλη Πρέκα δεν θα μου πει πολλά: «Μικρή εμφάνιση έκανε, εκεί γύρω στα 1950-55, και εξαφανίστηκε».
Με αφορμή το Βουνό, μου επισημαίνει ότι πολλά τραγούδια εκείνης της εποχής γράφτηκαν στα σανατόρια της Πεντέλης ή έξω από αυτά γι’ αυτά. «Να ακούσεις και το "Μες της Πεντέλης τα βουνά" που τραγούδησε ο Στράτος Παγιουμτζής».
Ακούω ξανά αυτό το «φυματικό» ζεϊμπέκικο, κοιτάζοντας από το παράθυρό μου την Πεντέλη που, δίχως το ζωογόνο πευκοδάσος της αλλά πάντα με τις μνήμες που φέρνει η ανηφοριά προς την κορυφή της, στέκει αγέρωχη.
Κουρδίστε μουσικάντηδες. Η Καίτη Γκρέυ θα βγαίνει στο πάλκο.
