“Είμαστε με την Ειρήνη, αλλά όχι όταν έχει κόστος”. Κάπως έτσι μεταφράζεται η ξαφνική θέση επάνω στη δοκό ισορροπίας της Madonna, του Bono και των U2.
Πραγματικά πρέπει να είναι πραγματικά εξαντλητικό να είσαι η Madonna. Να έχεις φωτογραφηθεί με τον Netanyahu σαν να είσαι σε οικογενειακό δείπνο, να έχεις δώσει συναυλία στο Τελ Αβίβ με την ισραηλινή σημαία φόντο, να έχεις δηλώσει δημόσια ότι "αγαπάς το Ισραήλ" και δύο σχεδόν χρόνια γενοκτονίας μετά, να ποστάρεις έκκληση στον Πάπα ζητώντας του να πάει στη Γάζα και να δώσει “το φως του”. Μου θυμίζει κάποιους που ανάβουν κεριά στον Άγιο Φανούριο για να βρουν τη συνείδησή τους.
Στη επιστολή της δηλώνει ότι “δεν αντέχει άλλο να βλέπει τα παιδιά να υποφέρουν” και ότι “δεν παίρνει θέση, δεν κατηγορεί κανέναν, απλώς θέλει να σωθούν τα παιδιά”. Το αιώνιο "συγκινησιακό bypass", όπου φωνάζουμε για ανθρωπισμό χωρίς να πούμε τις λέξεις “Ισραήλ”, "Netanyahu", "γενοκτονία". Αν όμως δεν κατονομάζεις τον θύτη, δεν σώζεις το θύμα. Απλώς πλασάρεις ένα αποστειρωμένο καθαρτήριο συναισθημάτων για το κοινό σου και τους αλγόριθμους.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Και οι U2; Οι U2 ξέρουν. Ξέρουν πότε να καταγγείλουν, πότε να σιωπήσουν και πότε να πουν κάτι αόριστο. Με λίγα λόγια, η μπάντα που είναι πάντα “λίγο με όλους”. Τονίζουν ότι “δεν είναι ειδικοί στις πολιτικές της περιοχής” (ή είμαστε, αλλά όχι όταν πληγώνει τους χορηγούς μας).
Πριν λίγες μέρες, μετά από ακραία πίεση στα social, έβγαλαν επιτέλους κοινή δήλωση για τη σφαγή στη Γάζα. Καταδίκασαν την "καταστροφή αμάχων", αναφέρθηκαν στην “πείνα ως όπλο πολέμου”, μίλησαν για ανθρωπιστική κρίση, ακόμα και για τον κίνδυνο ισραηλινής στρατιωτικής κατοχής. Αλλά ο Bono δεν άντεξε και πέταξε και την ατάκα: “Το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα” για να ταιριάξει γάντι στο genre που ονομάζουμε billionaire pacifism. Στα λόγια είσαι με τους καταπιεσμένους, αλλά στον τραπεζικό λογαριασμό είσαι με τη Live Nation και τις λίστες δωρητών που χτίζουν καριέρες.
Όπως είπε και η Middle East Eye, το statement τους ήταν "word soup". Μία σαλάτα ακαθόριστων συναισθημάτων, που μοιάζει με πολιτική θέση αλλά είναι απλώς ένα ασφαλές PR. Δηλαδή, πόσα παιδικά πτώματα πρέπει να στοιβάξεις για να αποτινάξεις από πάνω σου την ξεχειλωμένη ηθική του “word soup”;
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Στα σόσιαλ πάντως, το κοινό τούς έδωσε αυτό που τους άξιζε: “Weeping into your champagne as you cash cheques from a genocide”, “Your moral clarity ends where your wallet begins”, “Gutless poser” και άλλα παρόμοια ήταν τα σχόλια.
Ο Bono μπορεί να μείνει “έξω από την πολιτική” όταν τον βολεύει, αλλά όλοι ξέρουμε πια ότι αυτό δεν ισχύει. Όλα είναι μπίζνα, ακόμα και η φρίκη. Και τελικά, για ακόμα μία φορά αποδεικνύεται ότι δεν είναι θέμα αν είσαι διάσημος, αλλά αν έχεις κοχόνες. Γιατί αλλιώς μένεις εκεί: στο “δεν παίρνω θέση”, στο "ας σώσουμε τα παιδιά" χωρίς να μιλήσουμε για τους δολοφόνους τους. Και τότε η καριέρα σου συνεχίζεται ήσυχα, με αιματοβαμμένα συμβόλαια και φιλανθρωπίες που ποτέ δεν φτάνουν ως τη Γάζα.
Αν λοιπόν ο Bono και η Madonna θέλουν πραγματικά να “φέρουν το φως”, ας ξεκινήσουν όχι με τον Πάπα ή τα likes, αλλά με μια απλή πράξη. Να πουν: “Σταματήστε τη γενοκτονία. Ελευθερία στην Παλαιστίνη” και αν δεν μπορούν να κάνουν ούτε αυτό, μήπως είναι καλύτερο να αφήσουν το μικρόφωνο;
