Susie Wiles: Η γυναίκα που αποκάλυψε το Τραμπικό χάος

Τις τελευταίες ημέρες η Susie Wiles έχει γίνει ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος του MAGA. Δεν είναι influencer, δεν είναι τηλεοπτική φιγούρα, δεν κάνει δηλώσεις για να παίζουν στα δελτία, κι όμως, αυτή τη στιγμή είναι ίσως η πιο επικίνδυνη γυναίκα για το ίδιο το σύμπαν του MAGA. Όχι γιατί είναι απέναντι στον Donald Trump, αλλά γιατί είναι πολύ κοντά του και μίλησε λίγο παραπάνω απ’ όσο επιτρέπεται σε μια αυλή που λειτουργεί με κανόνες σιωπής.

Για δεκαετίες, ο χρυσός κανόνας των επιτελαρχών του Λευκού Οίκου ήταν η απόλυτη εχεμύθεια. Οι αποκαλύψεις φυλάσσονταν για τα απομνημονεύματα, χρόνια μετά την αποχώρηση από την εξουσία. Και η Προσωπάρχης του Λευκού Οίκου ήταν μέχρι πρότινος η τέλεια «θυρωρός»: χαμηλό προφίλ, απόλυτος έλεγχος πρόσβασης, καμία ανάγκη για φώτα. Σε μια κυβέρνηση γεμάτη ανθρώπους που διψούν για κάμερα, η Wiles έκανε τη δουλειά που κανείς δεν θέλει αλλά όλοι χρειάζονται: ρύθμιζε την εξουσία χωρίς να φαίνεται.

Μέχρι που η πρώτη γυναίκα Chief of Staff στην ιστορία των ΗΠΑ, αποφάσισε να σκίσει το εγχειρίδιο. Μέσα από 11 καταιγιστικές συνεντεύξεις στον Chris Whipple του Vanity Fair, εκείνη που ο Τραμπ αποκαλεί «Ice Maiden» (Παγωμένη Παρθένος) παρέδωσε μια αφιλτράριστη ματιά στον πρώτο χρόνο της δεύτερης θητείας του. Μια συνέντευξη αφιλτράριστη, σχεδόν αφελής για τα δεδομένα του MAGA, στην οποία η Wiles είπε πράγματα που δεν λέγονται ποτέ δυνατά. Ότι ο Trump «έχει προσωπικότητα αλκοολικού», ότι η Pam Bondi «απέτυχε παταγωδώς» στη διαχείριση του φακέλου Jeffrey Epstein, ότι υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα για τον τρόπο εφαρμογής της μεταναστευτικής πολιτικής.

Η Wiles ξεκίνησε ως η «φωνή της λογικής» και κατέληξε ηθικός αυτουργός και διευκολύντρια (facilitator) των ενστίκτων του Τραμπ. Όπως σημειώνουν διεθνή Μέσα, η Wiles δεν προσπαθεί πλέον να ελέγξει τον πρόεδρο, αλλά να κάνει το όραμά του πραγματικότητα, όσο ακραίο κι αν είναι. Το αποτέλεσμα; Μια πολιτική πυρκαγιά. Από τη στιγμή που το άρθρο είδε το φως της δημοσιότητας, η Wiles προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, χαρακτηρίζοντάς το «hit piece» (προκατειλημμένη επίθεση). Μία αντίδραση που θεωρείται από τους αναλυτές ως μια απέλπιδα προσπάθεια να διασώσει τη δουλειά της. Όμως, υπάρχει μια κρίσιμη λεπτομέρεια: η Wiles δεν διέψευσε ούτε μία λέξη από τα λεγόμενά της. Όπως επισημαίνει και ο Chris Whipple, η Wiles ήξερε ακριβώς τι έλεγε και ότι οι συνομιλίες ήταν «on the record». Το καλύτερο απ' όλα είναι ότι αρκετοί από όσους κατονομάζει, όπως και η ίδια, φωτογραφήθηκαν από τον φωτογράφο του περιοδικού, Christopher Anderson, νομίζοντας (όπως λένε τώρα) ότι ήταν για άλλο λόγο. Αλλά εδώ μιλάμε για έναν εκδοτικό οίκο που ποτέ δεν θα διακινδύνευε να δημοσιεύσει κάτι χωρίς τη συγκατάθεση των εμπλεκομένων και να μην τριπλοτσεκάρει όλες τις πηγές του.

Photo: ©Christopher Anderson/VANITY FAIR

Τα δυνατά σημεία της συνέντευξης

Ο Τραμπ ως «λειτουργικός αλκοολικός»

Η πιο σοκαριστική ψυχογραφική ανάλυση που έγινε ποτέ για εν ενεργεία πρόεδρο ήρθε από το ίδιο του το «δεξί χέρι». Η Wiles, κόρη του θρυλικού Pat Summerall που πάλεψε με τον αλκοολισμό, σύγκρινε την προσωπικότητα του Τραμπ με εκείνη ενός αλκοολικού. «Οι προσωπικότητές τους διογκώνονται... Είμαι ειδική στις μεγάλες προσωπικότητες», δήλωσε. Αυτή η παραδοχή εξηγεί πολλά για τον τρόπο που κυβερνάται η Αμερική το 2025: με βάση το ένστικτο, την υπερβολή και την αίσθηση του «ανίκητου». Ο Τραμπ μπορεί να μην πίνει σταγόνα, αλλά η ανάγκη του για διαρκή επιβεβαίωση και η τάση του να ανατινάζει τις γέφυρες θυμίζουν στη Wiles τις παθογένειες που έζησε στο σπίτι της.

Το «μαντρόσκυλο» Elon Musk

Αν υπήρχε μια αμφιβολία για το ποιος κάνει κουμάντο στον Λευκό Οίκο, οι συνεντεύξεις της Wiles την έλυσαν: επικρατεί ένας διαρκής πόλεμος επικράτειας. Η Wiles δεν χαρίστηκε στον πλουσιότερο άνθρωπο του κόσμου. Αποκάλεσε τον Elon Musk «περίεργο τύπο» (odd duck) και «μοναχικό παίκτη», εκφράζοντας τον αποτροπιασμό της για τον τρόπο που διέλυσε την USAID. «Αποφάσισε ότι ήταν καλύτερο να την κλείσει, να τους απολύσει όλους και μετά να ξαναχτίσει. Δεν είναι ο τρόπος που θα το έκανα εγώ», παραδέχτηκε, περιγράφοντας έναν Musk που κοιμάται σε υπνόσακους στα κυβερνητικά κτίρια και λαμβάνει αποφάσεις υπό την επήρεια κεταμίνης (microdosing). Η αποκάλυψη ότι η Wiles έπρεπε να «μαζέψει τα σπασμένα» του Musk για να μην πεθάνουν εκατομμύρια παιδιά στην Αφρική από έλλειψη εμβολίων, είναι μια από τις πιο σκοτεινές πτυχές της μαρτυρίας της.

Photo: ©Christopher Anderson/VANITY FAIR

Δασμοί

Η οικονομική πολιτική του Τραμπ, η περιβόητη «Ημέρα Απελευθέρωσης» με τους καθολικούς δασμούς, περιγράφεται από τη Wiles ως ένα χαοτικό brainstorming. Η αποκάλυψη ότι ζήτησε από τον JD Vance να πείσει τον Τραμπ «να μη μιλήσει για δασμούς σήμερα» δείχνει μια προσωπάρχη που προσπαθεί απεγνωσμένα να επιβάλλει πειθαρχία σε έναν πρόεδρο που λειτουργεί με παρορμήσεις της στιγμής, τινάζοντας τις αγορές στον αέρα με ένα tweet.

Αρχεία Epstein

Το κεφάλαιο Epstein είναι ίσως το πιο εκρηκτικό. Η Wiles παραδέχεται ότι ο Τραμπ είναι στα αρχεία («ήταν playboys»), αλλά επιμένει ότι δεν έκανε τίποτα μεμπτό. Το πραγματικό «καρφί» όμως πηγαίνει στην Υπουργό Δικαιοσύνης Pam Bondi. Η Wiles την κατηγορεί ότι «απέτυχε παταγωδώς» στον χειρισμό της υπόθεσης, υποσχόμενη λίστες πελατών που δεν υπήρχαν, απλώς για να ικανοποιήσει τους δεξιούς influencers. Ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η παραδοχή της ότι ο Τραμπ έκανε λάθος για τον Bill Clinton. «Δεν υπάρχουν αποδείξεις» για τις 28 επισκέψεις του Κλίντον στο νησί, λέει η Wiles, καταρρίπτοντας ένα από τα αγαπημένα αφηγήματα της βάσης του MAGA.

Βενεζουέλα

Η εξωτερική πολιτική της δεύτερης θητείας θυμίζει ταινία δράσης των 80s. Η Wiles αποκάλυψε ότι η στρατηγική κατά του Maduro δεν αφορά μόνο τα ναρκωτικά, αλλά την αλλαγή καθεστώτος μέσω της βίας. «Θέλει να ανατινάζει βάρκες μέχρι ο Maduro να πει ήμαρτον», δήλωσε. Η κυνικότητά της για τις παράπλευρες απώλειες και τα πιθανά εγκλήματα πολέμου σοκάρει: «Ο πρόεδρος το βλέπει ως ζωές που σώθηκαν (από τα ναρκωτικά), όχι ως ανθρώπους που σκοτώθηκαν».

Οι αντιδράσεις

Η δημοσίευση του άρθρου προκάλεσε σεισμό. Δημόσια, η κυβέρνηση έτρεξε να τη στηρίξει. Δηλώσεις συμπαράστασης, γραμμές άμυνας, «δεν έχει τίποτα να δείτε εδώ». Στο παρασκήνιο όμως, σύμφωνα με διεθνή Μέσα, το κλίμα είναι αλλιώς: αξιωματούχοι αποσβολωμένοι, σύμβουλοι που «ξύνουν το κεφάλι τους», άνθρωποι που πίστευαν ότι η Wiles είναι εκεί για να σβήνει φωτιές, όχι για να ανάβει και η ίδια δέχεται πλέον τρομερές πιέσεις από το εσωτερικό του Λευκού Οίκου. Για πολλούς στον Λευκό Οίκο, η συνέντευξη μοιάζει με έναν ολέθριο, λάθος υπολογισμό, από μια γυναίκα που μέχρι τώρα θεωρούνταν πολιτικά αλάνθαστη.

Προς το παρόν η Wiles μένει, μακροπρόθεσμα όμως, τα λόγια της ήδη κάνουν ζημιά. Η παραδοχή της για τη δίψα του Trump για εκδίκηση απέναντι σε πρόσωπα όπως η Letitia James και ο James Comey έχει σημάνει συναγερμό. Η δήλωσή της ότι ο JD Vance ήταν «συνωμοσιολόγος εδώ και μια δεκαετία» και ότι η μεταστροφή του στον Τραμπισμό ήταν «πολιτική» (δηλαδή καιροσκοπική), δημιούργησε ένα αγεφύρωτο χάσμα με τον Αντιπρόεδρο. Δικηγόροι άρχισαν ήδη να ετοιμάζουν στρατηγική, αξιοποιώντας τα ίδια της τα λόγια ως εν δυνάμει όπλο υπεράσπισης.

Οι αποκαλύψεις στο Vanity Fair είναι η απόδειξη ότι η δεύτερη θητεία Τραμπ δεν έχει «φρένα». Οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι θα ήταν οι «ενήλικες στο δωμάτιο», όπως η Wiles, έχουν αποδεχθεί πλήρως τον ρόλο του facilitator. Η ίδια μοιάζει με μια γυναίκα που ισορροπεί πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί, προσπαθώντας να διαχειριστεί έναν πρόεδρο-τυφώνα, έναν δισεκατομμυριούχο-ανατροπέα και μια ομάδα «μαντρόσκυλων» που διψούν για αίμα. Η εικόνα που προκύπτει είναι πως ο Trump δεν καθοδηγεί πάντα τα γεγονότα, αλλά απλώς τα ακολουθεί και για ένα κίνημα που έχει χτίσει μύθο παντοδυναμίας γύρω από το πρόσωπό του, αυτό είναι σχεδόν βλάσφημο.

Η Susie Wiles μπορεί να είναι η πιο ισχυρή γυναίκα στον κόσμο, αλλά είναι επίσης η πρώτη που παραδέχεται ότι ο Λευκός Οίκος διοικείται με όρους ψυχολογικού δράματος και όχι θεσμικής τάξης. Αν η Wiles είναι όντως η «τελευταία γραμμή άμυνας» μεταξύ του Τραμπ και της καταστροφής, τότε η Αμερική και ο κόσμος ολόκληρος θα πρέπει να αρχίσουν να ανησυχούν πολύ σοβαρά. Όπως το έθεσε και η ίδια στο τέλος της συνέντευξης, όταν ο Whipple της είπε ότι ο Τραμπ εξαρτάται από εκείνη: «Ω, Θεέ μου. Ο Τραμπ δεν εξαρτάται από κανέναν». Πραγματικά, αυτό είναι ίσως το πιο τρομακτικό συμπέρασμα από όλα.