Το διάβασα πρόσφατα στο facebook. «Ο Paul Mason απολαμβάνει στάτους ροκ σταρ στην Ελλάδα» ή κάπως έτσι. Και είναι αλήθεια. Όχι, φυσικά, στο ευρύ κοινό που θα ήταν μάλλον παράλογο να γνωρίζει τις θέσεις του Economic Editor των ειδήσεων του βρετανικού Channel 4 (κι επίσης αρθρογράφου, συγγραφέα και δάσκαλου μουσικής), αλλά σίγουρα σε όσους έχουν κάποιο αυξημένο μιντιακό ενδιαφέρον. Οι οποίοι σίγουρα συναρπάζονται, και ίσως κολακεύονται, από το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του για την Ελλάδα της Κρίσης ή από την profile pic του που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν μια φωτογραφία του Άρη Βελουχιώτη.
Ο Mason, όπως θα διαπιστώσετε στη συνέντευξη που μας έδωσε, είναι φιλέλληνας. Και δεν το κρύβει καθόλου. Μιλάει παθιασμένα για την Ελλάδα, για την ανάγκη αποκατάστασης της ισορροπίας και του χώρου που καταλαμβάνει η Αριστερά στο ελληνικό πολιτικό οικοσύστημα (ακυρώνοντας την -εσωτερικής κατανάλωσης- σοφιστεία περί «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς»), για τις ιστορικές στιγμές μετάβασης που περνάει η χώρα κι εμείς ίσως δεν το συνειδητοποιούμε πλήρως εν μέσω πολιτικών αντιπαραθέσεων κι αγωνίας για την επόμενη δόση. Για άλλους μπορεί να ακούγεται σχεδόν σαν πολιτικός καθοδηγητής, για άλλους ένας εκ του ασφαλούς σχολιαστής που ικανοποιεί τον επαναστατικό του φετιχισμό χιλιάδες μίλια μακριά από το σπίτι του, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει όμως ότι το blog του στο site του Channel 4 περιέχει τα πιο συναρπαστικά, σύντομα και περιεκτικά κείμενα για το θρίλερ των ευρωπαϊκών διαπραγματέυσεων. Γραμμένα με ενημέρωση από πρώτο χέρι κι έναν απαράμιλλο συνδυασμό δυναμικού wit και βρετανικού φλέγματος (το βιβλίο του Ο Κόσμος σε Εξέγερση κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δίαυλος).
Στην Popaganda τον έχουμε φιλοξενήσει διαδικτυακά δύο φορές. Σε μια μεγάλη συνέντευξή του στον Θεοδόση Μίχο και το βράδυ των πρόσφατων εκλογών που του ζητήσαμε ένα σχόλιο. Αυτή τη φορά μας επισκέφτηκε κανονικά. Βρέθηκε στην Αθήνα για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ του Greece: Dreams Take Revenge (μπορείτε να συνεισφέρετε στο crowdfunding του εδώ) που «μετράει» τις πρώτες 100 μέρες ΣΥΡΙΖΑ και πέρασε μια σχεδόν απροειδοποίητη βόλτα από τα γραφεία μας. Συζητήσαμε αυθόρμητα για τους Έλληνες που όλο λένε «γιατί;», για το αγαπημένο του σπετζοφάι, τους Γερμανούς που έχουν τα υπαρξιακά τους και τους Άγγλους που ταρακουνήθηκαν από το UKIP του Νάιτζελ Φάρατζ. Α, και για την τριάδα Τσίπρας-Βαρουφάκης-Τσακαλώτος...
