Στα Τέμπη η μνήμη δεν θάφτηκε

Ο Φλεβάρης πάντα παγώνει τις καρδιές. Ειδικά εδώ και κυρίως για εκείνους που έμειναν πίσω. Δύο χρόνια μετά, στο σημείο του δυστυχήματος υπάρχει ακόμα ο απόηχος της σύγκρουσης, ανάμεσα στις φωτογραφίες, στα λουλούδια και τα κεριά. Και αυτό το μνημόσυνο ήταν μία δυνατή διαμαρτυρία.

Από νωρίς το πρωί, γονείς, αδέρφια, φίλοι βρέθηκαν στα Τέμπη γιατί ακόμα και αν η Δικαιοσύνη έχει καθυστερήσεις και τρικλοποδιές, η μνήμη δεν έχει κουμπάκι που γράφει στοπ.

Ο Δημήτρης Πλακιάς, που έχασε την κόρη του εκείνη τη νύχτα, είπε συγκινημένος: «Ώσπου να κλείσουμε τα μάτια μας, θα ερχόμαστε εδώ». Δίπλα του, ο Δημήτρης Μπέζας έσφιξε μια φωτογραφία στα χέρια του. Η κόρη του, η Φραντζέσκα, ήταν 23 χρονών. Τα τελευταία της λόγια, λίγο πριν σβήσει μέσα στα φλεγόμενα βαγόνια, ήταν μια κραυγή: «Δεν έχω οξυγόνο». Σήμερα, ο πατέρας της επέστρεψε εκεί που άφησε την τελευταία της ανάσα: «Η φωνή της έγινε σύνθημα. Μακάρι να γίνει και αλλαγή».

Δύο χρόνια μετά, η οργή δεν έχει καταλαγιάσει, ούτε και η ανάγκη για απαντήσεις. Τι έφταιξε; Ποιος έφταιξε; Το χθεσινό πόρισμα απλώς επανέφερε το προφανές: ήταν θέμα χρόνου να συμβεί το κακό. Και ακόμα τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Η Περιφέρεια Θεσσαλίας και οι συγγενείς συζητούν την ανέγερση ενός μνημείου. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξεχνούν, η 28η Φεβρουαρίου δεν θα γίνει απλά μια ημερομηνία στο ημερολόγιο, θα είναι μια φωνή που θα επιμένει: «Δεν έχω οξυγόνο». Μέχρι να ακουστεί παντού.