Κάποτε, στο κλειστό του Σπόρτιγκ, με τον Παναθηναϊκό εξόριστο και τύποις γηπεδούχο. Οι φανατικοί οπαδοί του "τριφυλλιού" έψαχναν εξιλαστήριο θύμα για μία ήττα από το Περιστέρι, στα ημιτελικά των πλέι-οφ. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις την πληρώνει ο απροστάτευτος και εγκλωβισμένος σε μία κρεμαστή εξέδρα σχολιαστής της τηλεόρασης. Πάει να πει η αφεντιά μου.
Εκατό αφρισμένοι από δω, άλλοι εκατό από κει, ένας ή δύο αστυνομικοί ένθεν κακείθεν για να συμμαζέψουν τους ασυμμάζευτους, ο Θανάσης σε κατάσταση ένθεης μανίας να απαιτεί από το παρκέ εξηγήσεις και να μοιράζει γλυκόλογα.
Κίνδυνος πραγματικός. Ουδείς είναι σε θέση να ανοίξει διάλογο με το αφιονισμένο πλήθος.
Ευτυχώς, βρήκα τρόπο να διασπάσω τον κλοιό και να κατεβώ στα έγκατα του γηπέδου, με τη βοήθεια του Παύλου, ο οποίος -όχι για πρώτη φορά- αποδείχθηκε ψυχραιμότερος του αδελφού του. Αλλά το πλήθος πίεζε. Και δεν υπήρχε δρόμος διαφυγής. Μία πόρτα όλη κι όλη, και αυτή αποκλεισμένη.
«Ελα εδώ και μείνε όση ώρα θέλεις», είπε μία φωνή σε σπασμένα αγγλικά. Μολονότι σκασμένοι από την οδυνηρή ήττα, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Δημήτρης Ιτούδης μου άνοιξαν την πόρτα του αποδυτηρίου, όπου ποτέ κανείς δεν αποκτά δικαίωμα εισόδου, και μου προσέφεραν απλόχερα άσυλο επί μιάμιση ώρα, μέχρι να βαρεθούν οι τεχνηέντως αγανακτισμένοι πολίτες.
Καλύτερα να μη δημοσιοποιήσω όσα ξεστόμισε ο Σέρβος εκείνο το βράδυ για τον «υπέροχο κόσμο» του Παναθηναϊκού και συνολικά των ελληνικών γηπέδων. Του χρωστάω, σε μεγάλο βαθμό, τη σωματική μου ακεραιότητα και τον ευχαριστώ δημόσια, αν και το έκανα ήδη, κατ'επανάληψη, μακριά από τα φώτα.
Δύο μέρες αργότερα, ο Ομπράντοβιτς και οι παίκτες του έφυγαν νικητές από το Περιστέρι, όπου έτριξε εκκωφαντικά η κυριαρχία του Παναθηναϊκού. Στον απέναντι πάγκο καθόταν ο Αργύρης Πεδουλάκης.
