Tο σπίτι «έγερνε» προς τον Παναθηναϊκό, δηλαδή η αδελφή μου, δηλαδή το φλερτ της αδελφής μου (ο πατέρας μου είναι απ’αυτούς τους περίεργους ποδοσφαιρόφιλους που δεν τους απασχολεί η φανέλα). Μέχρι 7-8 χρονών άλλαζα γνώμη κάθε τόσο. Η αμφιθυμία μου αυτή μεταφέρθηκε και στο κομμωτήριο που με πήγαιναν οι γονείς μου, χαμηλά στην Ακαδημίας (υπάρχει ακόμα, με άλλο όνομα, προσωπικό κτλ). Νομίζω Θανάσης και Γιώργος λέγονταν οι δύο ιδιοκτήτες. Ο πρώτος ΑΕΚτζής, ο δεύτερος πορωμένος βάζελος. Το δίλημμα Σαραβάκος-Μαύρος και το «σε ποιόν θέλεις να μοιάζεις;» ήταν η βάση κάθε επίσκεψης. Θα μπορούσε κάποιος να καταλάβει τι επέλεξα αν λάβει υπόψη του πως πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωή μου ακούρευτος.
Κοιτάζοντας πίσω αυτοί είναι οι 11 λόγοι για τους οποίους αποφάσισα ΑΕΚ ή/και στην πορεία στήριξα την απόφασή μου...
1. Χατ Τρικ Θωμά Μαύρου (Απρίλης 1985)
Δεν ξέρω γιατί μου έχει μείνει αξέχαστο αυτό το ματς. Ίσως να είχα εντυπωσιαστεί με τις πανέμορφες λευκές εμφανίσεις. Για χρόνια πάντα ονειρευόμουν να σκοράρω με παρόμοια κεφαλιά. Δυστυχώς, το κεφάλι μου είχε το ταλέντο που είχε και το αριστερό μου πόδι.
2. Η Λακούβα του ΟΑΚΑ (Σεπτέμβριος 1985)
Η πρώτη μεγάλη ποδοσφαιρική συγκίνηση, ίσως στο πιο περίεργο γκολ που είδαμε ποτέ.
3. Γνωριμία με το ελληνικό ποδόσφαιρο (Οκτώβριος 1985)
Εκεί που η πλάστιγγα έγερνε προς τον Παναθηναϊκό (υπενθυμίζω πως τους προηγούμενους 12 μήνες, η μια ομάδα είχε φθάσει στους 4 του Πρωταθλητριών κι η άλλη είχε αποκλειστεί στον τρίτο γύρο του κυπέλλου απ’την Λαμία), η οικογένεια με πήγε στο ΟΑΚΑ για το ματς με την Τορίνο όπου ο ΠΑΟ κατεβαίνει σαν φαβορί να ανατρέψει με ευκολία το 2-1 της Ιταλίας. Κάτι που δεν συμβαίνει βέβαια, η ομάδα δεν κάνει καλό παιχνίδι, στο τέλος της φταίει ο διαιτητής, ο Γεροθόδωρος ρίχνει μπουνιές σε όποιον μιλάει ιταλικά και στη φυσούνα ο πρόεδρος τραβάει πιστόλι. Γατάκι Σαββίδη…
Εν ολίγοις, έχω κερδίσει τη Ρεάλ, έχω βρει την ομάδα μου.
4. Πέτρινα χρόνια Τέλος (Μάιος 1989)
Απίστευτες ομορφιές γενικά κόντρα στην Τράπεζα Κρήτης που κατέληξαν στο, ισάξιο με το δικό μου, αριστερό πόδι του Τάκη (μετά την λάθος πρώτη επαφή με το καλό δεξί). Τι ωραία!
5. «Όλοι ξέρουν τι είναι και πως είναι» (Ιούνιος 1996)
Η σχέση ΑΕΚ και Μπάγεβιτς κάνει αυτή Ομπράντοβιτς-ΠΑΟ να μοιάζει με one nightstand. Μεγάλο το παρασκήνιο, αξέχαστο βέβαια και το παραπάνω πλάνο όπου έχοντας ήδη συμφωνήσει στον Ολυμπιακό δηλώνει την αγάπη του στους οπαδούς. Άλλες εποχές βέβαια.
6. Στα Κάγκελα (Ιανουάριος 1999)
Από την άλλη πλευρά, υπήρχε και ο Ντέμης. Kάπως πιο ορίτζιναλ (pun intended) η φάση του.
7. «Εμπρός Αετέ...» (Οκτώβριος 2002)
Έχοντας μαντέψει στοιχηματικά την ισοπαλία του πρώτου παιχνιδιού με την Ρεάλ (αν κι έπαιζα περιστασιακά, κι έκτοτε σπάνια), κερδίζω αρκετά λεφτά ώστε να παρθεί η απόφαση να πάμε να δούμε το ματς στο Μπερναμπέου. Έχει γυρίσει κι ο «βάτραχος» στην ομάδα οπότε πάμε επιλεκτικά πια στο γήπεδο, τρώμε και δύο γκολ στο ημίχρονο, φαίνεται πως θα περάσουμε μια βραδιά τραγουδώντας κι αδιαφορώντας για τα τεκταινόμενα. Στο 55’ ο Ντούσαν βγάζει Ντέμη και Τσάρτα και μας ανεβαίνει και το αίμα στο κεφάλι. Είναι και κάπως τρομακτικό γήπεδο αυτό, λες και είναι χτισμένο κάθετα, νομίζεις πως θα σκοντάψεις και θα βρεθείς στο σημαιάκι του κόρνερ. Πέφτει αρκετό βρίσιμο...
Οι συγκεκριμένες αλλαγές στην ποδοσφαιρική διάλεκτο χαρακτηρίζονται «χρυσές».
8. «Μόνη Ξανά Δεν Θα Σ’Αφήσω» (Σεζόν 2004/05)
Στην πιο «είναι αλλιώς να είσαι ΑΕΚ» χρονιά που θα ζήσουμε ποτέ, πρόεδρος είναι ο Ντέμης οπότε ο κόσμος συσπειρώνεται γύρω του, και κάπως μέσα σε αυτήν την τρέλα, με αρχηγό τον Γεωργέα, πρώτο σκόρερ τον Σοάρες, ηγέτες τους Κατσουράνη, Λυμπερόπουλο και τον Φερνάντο Σάντος στον πάγκο, πάμε για πρωτάθλημα. Απλά, πρέπει να περάσουμε από το Γεντί Κουλέ. Χτυποκάρδια, γκολάρα στο 95’, πανηγυρισμοί και μετά γνωριστήκαμε με τον Νατσούρα.
9. Κέφι Χορός Τραγούδι (Νοέμβριος 2006)
Μια απ’τις πιο μεγάλες βραδιές που ζήσαμε στο γήπεδο απέναντι στην κορυφαία τότε ομάδα της Ευρώπης.
10. The Silver Mt Zion Live @ Κύτταρο (Μάρτιος 2008)
Ζητάω συγνώμη αν έκατσα δίπλα σας στο ασφυκτικό soldout των σπουδαίων Καναδών. Δεν ήμουν ο εαυτός μου.
11. Πάνω απ’όλα, είναι θέμα στυλ (Lifetime Award)
Για να κλείσω όπως άρχισα, δηλαδή με τρίχες, ταξιδέψτε στα χτενίσματα των 90s στο παραπάνω βίντεο που αποθεώνει τον «τίγρη» (ζητάω συγνώμη γι’αυτό). Ο Χρήστος Κωστής δεν είχε αντίπαλο.
