Ποιος θα φορέσει το φετινό δαχτυλίδι;

Τα δύο μεγάλα φαβορί από την αρχή του πρωταθλήματος (κάτι που έγινε σαφές ιδιαίτερα καθώς μπήκαμε στο 2015 και πήραν μπρος οι Καβς) έφτασαν στους τελικούς του ΝΒΑ. Όποιος από τους δύο κερδίσει το πρωτάθλημα, θα καταφέρει κάτι ιστορικό, καθώς το Γκόλντεν Στέιτ πήρε τον μοναδικό του τίτλο το 1975 (στη μοναδική χρονιά που έφτασε και σε Τελικούς), ενώ το Κλίβελαντ (που έχει φτάσει σε Τελικούς πάλι μόνο με τον Λεμπρόν το 2007) δεν έχει πάρει πρωτάθλημα σε κανένα επαγγελματικό σπορ τα τελευταία 50 χρόνια!

 

 

Η προφανής δίψα των δύο ομάδων για τον τίτλο, ο MVP Κάρι και ο καλύτερος παίκτης του πλανήτη Λεμπρόν, τα πολύ γεμάτα ρόστερ τους, οι ρούκι προπονητές τους και το επιθετικό μπάσκετ που παίζουν, οι ελάχιστοι παίκτες τους που έχουν κερδίσει πρωτάθλημα (Λεμπρόν, Μάριον από το Κλίβελαντ - ουδείς από την αντίπαλη πλευρά) και οι καυτές έδρες τους μας δίνουν την τέλεια συνταγή για συναρπαστικούς τελικούς.

 

Το αντίθετο, δηλαδή, από τους Τελικούς Περιφέρειας, στους οποίους οι δύο φιναλίστ έκαναν μόλις 1 ήττα συνολικά από Χιούστον και Ατλάντα, πατώντας στις απουσίες αλλά και την κατώτερη ποιότητά των ρόστερ τους. Το μήνυμα των δύο σειρών ήταν σαφές:

 

 

 

 

 

Αφού ξεπέρασε με μεγάλη δυσκολία το σοβαρότερο εμπόδιο της Ανατολής στον προηγούμενο γύρο (Μπουλς), ο Λεμπρόν δεν μπορούσε να σταματηθεί από τους Χοκς που είχαν και την ατυχία να τραυματιστεί ο (καλύτερος αμυντικός αλλά και πρώτος σκόρερ τους στην post-season) Ντεμάρε Κάρολ στο πρώτο ματς. Ως εκ τούτου, είναι λογικό ο Βασιλιάς να φωνάζει “it’s too easy” στο δεύτερο ματς, όταν για πολλοστή φορά σκόραρε μετά από μπάσιμο. Ο μελλοντικός Hall of Famer έγραψε σχεδόν triple double σε όλη τη σειρά με 30,25 πόντους, 11 ριμπάουντ και 9,25 ασιστ ανά ματς (με τα γνωστά άσχημα ποσοστά ευστοχίας όλης της χρονιάς, πάντως), έμεινε πολλή ώρα στο παρκέ για να υποκαταστήσει και τον τραυματία Ίρβινγκ κι έκανε, στην κυριολεξία, τα πάντα. Μας προσέφερε και μια επική εμφάνιση στο 3^ο ματς της σειράς, όταν σημείωσε 37 πόντους (14/37 σουτ, ενώ είχε ξεκινήσει με δέκα σερί άστοχα), 18 ριμπάουντ και 13 ασίστ, αριθμούς-ρεκόρ στην ιστορία των πλέι-οφ. Πλην αυτού του παιχνιδιού (το οποίο μπορούσε να πάρει στη λήξη της κανονικής διάρκειας αν έμπαινε το τρίποντο του Τιγκ), η Ατλάντα έδειξε ότι το  ομαδικό μπάσκετ που παίζει χωρίς να στηρίζεται σε αστέρια δεν μπορεί να κερδίσει την ομάδα ενός σούπερ σταρ. Στο ΝΒΑ απαιτείται να υπάρχει κάποιος που θα τραβήξει το κάρο στα δύσκολα και κανένας από τους 4 φετινούς All-Stars των Χοκς δεν είναι τέτοιος. Κι αν είχαν την ελπίδα να ζορίσουν τον Λεμπρόν, ο τραυματισμός και του Κόρβερ αλλά και η αποβολή του Χόρφορντ στο 3^ο (και έπειτα στο 4^ο) ματς άφησαν εντελώς άδεια την ρακέτα τους, κάνοντας ένα κλασικό τεσσάρι σαν τον Τρίσταν Τόμπσον και τον μέτριο (αλλά ταιριαστό στο σύστημα του Μπλατ) Μοζγκόφ να φαντάζουν σκιάχτρα. Άξιο αναφοράς είναι και το ρεκόρ τριπόντων που πέτυχε ο Τζ.Αρ. Σμιθ στο πρώτο ματς, όταν με 8/12 άνοιξε τη διαφορά στο δεύτερο ημίχρονο και συνέβαλε δραστικά στο σημαντικότατο break της έδρας της Ατλάντα. Τελικά, ο πανέξυπνος κόουτς Μπλατ που άκουσε τόσα και τόσα στην κανονική περίοδο, κατάφερε να βρεθει στους τελικούς του ΝΒΑ μετά την περσινή κούπα στην Ευρωλίγκα. Αυτός που πέντε χρόνια πριν βρέθηκε στον πάγκο του Άρη...

 

 

 

 

 

 

Πιο δύσκολα από ότι στο άλλο ζευγάρι, το Γκόλντεν Στέιτ επιβλήθηκε σε 5 ματς. Το Χιούστον, παίζοντας αυτό το κλασικό, πολύ επιθετικό και «άσχημο», ΝΒΑ μπάσκετ με τις λίγες ασίστ (7^ο στα πλέι-οφ) και τις αθρόες προσωπικές προσπάθειες, αναπόφευκτα θα πνιγόταν από το επίσης πολύ επιθετικό, αλλά ομαδικότερο στυλ του Γκόλντεν Στέιτ (1^ο σε ασίστ στα πλέι-οφ). Τα 2 πρώτα ματς ήταν έξοχες μονομαχίες ανάμεσα στους δύο ανταγωνιστές του βραβείουMVP της κανονικής περιόδου: ο Κάρι έκανε τα δικά του και ο Χάρντεν επιτέλους εμφανίστηκε στην post-season. Η λάθος επιλογή του στα τελευταία δευτερόλεπτα του 2^ου ματς, όπου θα μπορούσε να δώσει τη νίκη στην ομάδα του και να κάνει το 1-1, έδωσε φτερά στους Νταμπς που έκαναν δυνατό ξεκίνημα στο 3^ο ματς και τελικά το πήραν με 35 πόντους διαφορά. Το 4^ο ματς χαρακτηρίστηκε από τα 8/9 τρίποντα και τους 45 πόντους του Χιούστον στο 1^οδεκάλεπτο, αλλά κι ένα εντυπωσιακά άσχημο πέσιμο του Κάρι που πάγωσε το γήπεδο για μερικά λεπτά. Στο 5^ο ματς και οι δύο ομάδες ήταν αγχωμένες, ο Χάρντεν έκανε ρεκόρ λαθών στην ιστορία των πλέι-οφ με 13(!) και έβαλε μόλις 14 πόντους, τα σούτ εκατέρωθεν έμπαιναν σε ποσοστό κάτω του 40% και ως την αρχή της τελευταίας περιόδου το σκορ ήταν κοντά. Ένα ξέσπασμα των Νταμπς έφερε τη διαφορά στο 89-74 και ως γνωστόν, η ομάδα έχει 55-0 σε ματς που βρέθηκε 15 πόντους μπροστά. Συνολικά, το βάθος στο ρόστερ των Γουόριορς (Μπαρνς, Γκριν κλπ.) ήταν αυτό που έκρινε τη σειρά, καθώς το Χιούστον (χωρίς Μοτεγιούνας και Μπέβερλι) απλά δεν είχε τις επιλογές και ειδικά μετά το 3-0, δεν μπορούσε να κάνει ένα νέο θαύμα, όπως απέναντι στους Κλίπερς. Τέλος, μεγάλο ποσοστό της δύναμης των Γουόριορς οφείλεται στον Μπόγκουτ που επιτέλους είναι υγιής και τραβάει την ομάδα: κόντραρε στα ίσια τον Χάουαρντ και γέμιζε τη ρακέτα, αποτρέποντας τα μπασίματα των Ρόκετς.