Υπάρχει το όνομα ενός σκηνοθέτη που αν βάλεις τις ταινίες του τη μια πίσω από την άλλη θα διαπιστώσεις ότι μάλλον έχει τη μεγαλύτερη φιλμογραφία στην ιστορία του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Κάποιος που είναι άχρονος, θα υπάρχει για πάντα κοντά μας. Ο (δι)άσημος σκηνοθέτης «Alan Smithee». Το ψευδώνυμο αυτό χρησιμοποιείται από τη βιομηχανία του κινηματογράφου, όταν ο δημιουργός της είναι τόσο απογοητευμένος με το αποτέλεσμα που αποφασίζει να αποκηρύξει το τελικό προϊόν. Ακολουθούν οι δέκα πιο αξιοπρόσεκτες περιπτώσεις όπου ο σκηνοθέτης «ένιψε» τα χέρια του κι έφυγε μακριά.
Noah Baumbach, Highball (1997)
Ο Noah Baumbach είναι γνωστός για τα Frances Ha, Squid and the Whale και τις συνεργασίες του με τον Wes Anderson. Ίσως να μην είναι γνωστός για το Highball, μια ταινία που προηγήθηκε όλων των παραπάνω και γυρίστηκε με πενιχρό μπάτζετ. Ακολούθησε κι ένας τσακωμός με τον παραγωγό και το φιλμ «έμεινε μισοτελειωμένο» στα μάτια του σκηνοθέτη. Και αποκηρύχθηκε πάραυτα.
Tony Kaye, American History X (1998)
Γνωστό, πετυχημένο και αρκετά καλό φιλμ. Τότε, για ποιο λόγο να θέλει να το αποκηρύξει; Γιατί οι διαφωνίες του με τη New Line Cinema, ήταν τόσο σφοδρές όσον αφορά το κλείσιμο του φιλμ -ο Kaye ήθελε κάτι πιο καταθλιπτικό για κλείσιμο κι έτσι, το ανυποχώρητο στούντιο του απαγόρευσε την είσοδο στο δωμάτιο μοντάζ. Το οποίο και ανέλαβαν οι Edward Norton και Jerry Greenberg, με τον Kaye να ξεκινά μια σταυροφορία απέναντι στο Hollywood, χωρίς να έχει αρκετούς συμμάχους.
Mattieu Kassovitz, Babylon A.D (2008)
Η sci-fi πατάτα του Kassovitz με πρωταγωνιστή το Vin Diesel, έχει την ιδιαίτερη τιμή να είναι μια από τις ταινίες που έκραξε ο ίδιος ο σκηνοθέτης πριν από τους κριτικούς. Κι αυτό σίγουρα μόνο καλό δεν είναι για ένα φιλμ...
Robert Totten/Don Siegel, Death Of A Gunfighter (1969)
Το γουέστερν που γέννησε το θρύλο «Alan Smithee», άλλαξε δυο σκηνοθέτες, πρώτα τον Robert Totten, γνωστό από τα τηλεοπτικά γουέστερν Bonanza και Gunsmoke, που συγκρούστηκε στα γυρίσματα με τον «πολύ» πρωταγωνιστή του Richard Widmark, ο οποίος και τον άλλαξε με συνοπτικές διαδικασίες φέρνοντας τον Don Siegel. Εκείνος άντεξε περίπου δέκα ημέρες, γύρισε αρκετό υλικό, αλλά δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Την ολοκλήρωσε τρίτος σκηνοθέτης, ο John Rich, και τελικά κατέληξε να μη τη θέλει κανείς, οδηγώντας μας στην εμφάνιση του «Alan Smith», που μετονομάστηκε σε «Allen Smithee», επειδή ακουγόταν πολύ κοινότυπο.
Walter Hill, Supernova (2000)
Όταν το στούντιο σου κόβει στη μέση της παραγωγής το μπάτζετ στο μισό, ακόμη και ο Walter Hill - ειδήμων στην επιστημονική φαντασία- να είσαι, δε θα τα καταφέρεις. Όπως και συνέβη στο αποτυχημένο και ξεχασμένο Supernova.
Arthur Hiller, An Alan Smithee Film: Burn Hollywood Burn (1998)
Ο master-commander των σεναρίων της δεκαετίας του '90, Joe Eszterhas, που μοσχοπούλαγε τα κείμενά του για αρκετό χρήμα, όπως τα Jagged Edge, Basic Instinct, Sliver και Showgirls (κανείς δεν είπε ότι ήταν ταινιάρες), αποφάσισε να εκδικηθεί τα στούντιο, γυρίζοντας αυτό εδώ το ψευδο-ντοκυμαντέρ με τον Eric Idle των Monty Python να υποδύεται τον άβουλο και κάντε-με-ό,τι-θέλετε σκηνοθέτη Alan Smithee. Όταν τα «μοχθηρά» στούντιο τον αναγκάζουν να γυρίσει ένα μπλοκμπάστερ με πρωταγωνιστές τους Sylvester Stallone, Jackie Chan και Woopie Goldberg, εκείνος ξέροντας ότι δε θα τα πάει καλά, κλέβει τα master tapes και προσπαθεί να διαπραγματευτεί γι'αυτά.
Robert Towne, Greystoke: The Legend Of Tarzan, Lord Of The Apes (1984)
Η μεταφορά του μύθου του Ταρζάν στη μεγάλη οθόνη, με τον Christoph Lambert στο ρόλο, θεωρείται αρκετά συμπαθητική, επειδή μάλλον δεν υπάρχει άλλη διαθέσιμη. Με το ριμέικ στα σκαριά, μάλλον θ'αναθεωρήσουμε, όπως και ο σεναριογράφος Robert Towne, γνωστού από την Chinatown. Ο ίδιος ήθελε επί οκτώ χρόνια να διασκευάσει τον ήρωα του Edgar Rice Burroughs, αλλά το τελικό του προϊόν ήταν απλώς «κάτι πολύ καλές σημειώσεις, με ελάχιστο διάλογο», όπως παραδέχθηκε αργότερα ο ίδιος.
Paul Schrader, The Dying Of The Light (2014)
Πραγματικά πολυτάραχη παραγωγή. Το σενάριο του Paul Schrader (Taxi Driver, Mishima, American Gigolo και άλλα), ήταν πιασάρικο και χαρακτηριστικά «δικό του», αλλά όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχουν μερικές περιπτώσεις δημιουργών που είτε από εμπιστοσύνη στο ταλέντο τους, είτε από καθαρή αλαζονεία δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους περί στουντιακών παρεμβάσεων στο σενάριο. Όπως και σ' αυτό εδώ το πόνημα, που θα είχε σκηνοθέτη το Nicolas Winding Refn και το Harrison Ford στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία βγήκε, με το Nicolas Cage στη θέση του Ford αλλά σίγουρα δεν ήταν αυτό που φανταζόμασταν (ούτε ο Schrader προφανώς, που εξαναγκάστηκε να τη σκηνοθετήσει κιόλας!).
Jim Sheridan, Dream House (2011)
Ψιλοξεχασμένο θριλεράκι με το Daniel Craig, Rachel Weisz, Naomi Watts και τον Elias Koteas, υπήρξε ένα ακόμη θύμα της σύγκρουσης σκηνοθέτη- στούντιο, επειδή ο πρώτος έλεγε στους ηθοποιούς ν'αυτοσχεδιάζουν όσο μπορούν, αλλάζοντας βέβαια και το σενάριο στην πορεία, κάτι που οι χρηματοδότες δεν ήθελαν με τίποτα.
(Σχεδόν) όλες οι τηλεοπτικές μεταφορές
Η τηλεοπτική μετάδοση του Heat από το ΝΒC, που έκοψε αρκετά σημαντικά στοιχεία από το τρίωρο έπος του Michael Mann, το δύσμοιρο Dune, που είναι μια ιστορία από μόνο του, αλλά εδώ αναφερόμαστε μόνο στο περιστατικό με τον David Lynch και το πετσόκομμα που υπέστη μόνο στην τηλεοπτική διασκευή και πλήθος άλλων περιπτώσεων.
ΠΗΓΗ: indiewire.com
