Σήμερα, 22 Οκτωβρίου ξεκινά η νέα σεζόν του ΝΒΑ. Ήδη η κουβέντα έχει ανάψει...
Θα πάρει ξανά το MVP o Γιάννης; Θα σαρώσουν το σύμπαν οι Clippers των Λέοναρντ-Τζορτζ; Θα αναγεννηθεί ο βασιλιάς Λεμπρόν στο πλάι του Ντέιβις; Θα σπάσει καμιά μπασκέτα ο Ζάιον; Θα βγάλει γούστα ή απέχθεια για το άθλημα το δίδυμο Χάρντεν-Γουέστμπρουκ στο Χιούστον;
Εμείς θα το πάμε λίγο αλλιώς. Θα έχουμε το νου μας στη διαδρομή αυτών των επτά παικτών που η σεζόν τους αναμένεται με τρομερό ενδιαφέρον...
Στεφ Κάρι
Και να’ μαστε πάλι εδώ, Ανδρέα. Κανείς άλλος την τελευταία πενταετία δεν έχει σημαδέψει το άθλημα όσο ο γκαρντ των Warriors. Η λατρεία για το τρίποντο, η κατακόρυφη αύξηση του ρυθμού και της ταχύτητας στο παιχνίδι, είναι και αποτέλεσμα της κυριαρχίας αυτού εδώ του τύπου και της ομάδας που χτίστηκε γύρω του ήδη από το 2013. Από την εκτόξευση στην κορυφή το 2015 με το πρώτο πρωτάθλημα και το πρώτο MVP, η πορεία του Κάρι είναι λίγο διαφορετική απ’ όσους έγιναν πριν από αυτόν πρώτες μούρες στη λίγκα. Την τελευταία τριετία, ο Κάρι δέχθηκε να γίνει ο δεύτερος τη τάξει, όταν κίνησε για το Όκλαντ ο τεράστιος Κέβιν Ντουράντ. Η επιτυχία της ομάδας δεν άλλαξε, ούτε το DNA της εν πολλοίς. Πέντε τελικοί σε πέντε χρόνια και τρία πρωταθλήματα, με μια ομάδα στην οποία την τελευταία διετία καλύτερος ήταν φυσικά ο KD, αλλά η ομάδα ήταν αδιαμφισβήτητα του Κάρι. Όμως αλήθεια, όσο συγκλονιστικό είναι να χαζεύεις τον Ντουράντ, δύσκολα συγκρίνεται με αυτό που έβγαζαν ως εικόνα οι Warriors του 2015-16. Σήμερα, εν έτη 2019, ο Στεφ είναι πάλι το αφεντικό, αλλά πολύ πιο μόνος. Πέρυσι ξεκίνησε τη σεζόν έχοντας δίπλα του 4 all - stars, φέτος έχει μόνο τον Ντρέιμοντ Γκριν, αφού μέχρι κι ο έτερος splash brother Κλέι Τόμπσον αναρρώνει από τον τραυματισμό του στους τελικούς. Οι Warriors δεν φοβίζουν πια κανένα. Είναι μια ομάδα που, από την 6η θέση του ρόστερ και κάτω, θα έχανε ςαπό όλες τις ομάδες της Ευρωλίγκας. Όμως, διάολε, πόσο δελεαστική είναι η πιθανότητα να δούμε τον Στεφ να πατάει το νίτρο, δίπλα στον Ντρεί, τον Ντ' Άντζελο Ράσελ κι ένα μάτσο υποψήφιους για θέση ξένου στο Λαύριο ή τoν Ήφαιστο (no pun intended), για να βάλει ξανά την αμφιβολία σε όλο το μπασκετικό σύμπαν ότι μήπως τελικά δεν είναι απλά ένας από τους καλύτερους, αλλά ίσως ο καλύτερος της δεκαετίας, δίπλα στον Λεμπρόν;
Τζέισον Τέιτουμ
Η πρώτη του χρονιά ήταν συγκλονιστική. Η δεύτερη όχι και τόσο. Ίσως η παρουσία και ο τρόπος παιχνιδιού του Κάιρι τον ξεβόλεψε, του πήρε πολλές μπάλες από αυτές που θα χρειαζόταν για να γίνει αυτό που βάσιμα υποψιαζόμασταν το καλοκαίρι του 2018: ένας all–star. Όμως, τα κόζια άλλαξαν. Η Βοστώνη «αντικατέστησε» τον Ίρβινγκ με έναν αρκετά υποδεέστερο σε ταλέντο -αλλά παρόμοιων χαρακτηριστικών- point guard, τον Κέμπα Γουόκερ, οπότε αρκετά από τα προβλήματα που συνάντησε πέρυσι ο Τέιτουμ, θα τα βρει και φέτος. Όμως φέτος είναι στην τρίτη του χρονιά, πέρασε τη μαρτυρική, αλλά χρήσιμη πάντα, εμπειρία του Παγκοσμίου δίπλα στον Πόποβιτς και φυσικά διατηρεί τα χαρακτηριστικά ενός παίχτη που μπορεί να βρίσκεται στο top 10 της λίγκας για πολλά χρόνια. Αν η Βοστώνη πάει φέτος για τελικούς, ισχυρίζομαι ότι αυτό δε θα συμβεί αν ο Κέμπα γίνει ο Αιζάια Τόμας του 2019, αλλά αν ο Τέιτουμ εξελιχθεί στον παίχτη που εύχονται να δουν οι παροικούντες το TD Garden αλλά και όλη η μπασκετική πλάση.
Κρίσταπς Πορζίνγκις
Ευτυχώς το παιδί ξέμπλεξε με το ανέκδοτο που ονομάζεται κατ’ ευφημισμό «Ομάδα Μπάσκετ: Οι Knicks της Νέας Υόρκης» και βρέθηκε σε ένα από τα πιο σοβαρά μαγαζιά της λίγκας. Αν κι έμεινε εκτός μια ολόκληρη σεζόν λόγω επέμβασης στον αχίλλειο, θα ξαναπατήσει παρκέ δίπλα σε έναν απίθανο συμπαίχτη και ένα βαθιά σοφό προπονητή. Οι Dallas Mavericks ίσως είναι το μεγαλύτερο project στο παγκόσμιο μπάσκετ για την επόμενη δεκαετία. Χρειάζονται πολλά μπετά ακόμα, αλλά όταν τα θεμέλια είναι ο Ντόντσιτς και ο Πορζίνγκις, το upside είναι πραγματικά τρομακτικό. Δεδομένα αυτοί οι δύο μπορούν να στήσουν τα πιο εξωφρενικά pick ‘n roll στην ιστορία του αθλήματος, μπορούν να σουτάρουν, να πασάρουν, να ποστάρουν, να κάνουν τα πάντα. Στην περίπτωση του Porzingis προσθέτουμε και την εκπληκτική αμυντική ικανότητα ενός τύπου που είναι 2,21, κι άρα έχει ευχέρεια στο μπλοκ, όμως με ταχύτητα forward. Γιατί 2,21 είναι και ο Μαριάνοβιτς αλλά θα μπορούσε σήμερα να τον περάσει στη ντρίμπλα ο γίγαντας Βίκτορ Αλεξάντερ στα 50 του. Είναι μόλις 24, έχει τα καλύτερα μπροστά του και φέτος μάλιστα θα τεστάρει τον εαυτό του τρείς φορές την εβδομάδα απέναντι στα τέρατα της Δύσης. Το μόνο μείον είναι ότι στο κοινό που θα τον αποθεώνει δεν θα υπάρχει πια Σπάικ Λι αλλά κάτι θείοι που γουστάρουν Τραμπ.
Τζα Μοράντ
Καλά τα βιντεάκια, καλή η υστερία, καλό το hype και τα εκατομμύρια στα πόδια του Ζάιον Γουίλιαμσον, αλλά το καλό πράγμα στο φετινό draft είναι αυτός ο λεβέντης από το Νότο. Οι Grizzlies δεν έκαναν τίποτα άλλο πέρα από το αυτονόητο, δηλαδή να τον επιλέξουν στο νούμερο 2 του φετινού draft, μετά από μια μαγική χρονιά στο κολλέγιο του Murray State, ενός χωριού στο Κεντάκι που έχει πληθυσμό όσο τα Γρεβενά. Ο Μοράντ έκλεισε τη σεζόν με 33 ματς και μέσους όρους 25 πόντους, 10 ασίστ και 6 ριμπάουντ και έγινε ο πρώτος στην ιστορία του κολεγιακού πρωταθλήματος που τελειώνει σεζόν με 20+10. Πιθανότατα οι φετινοί Grizzlies θα προκαλούν θλίψη, αλλά αυτό το διαμαντάκι θα λάμψει στο πλάι μάλιστα ενός άλλου πιτσιρικά, του Τζάρεν Τζάκσον Τζρ.. με τον οποίο –στα χαρτιά– ταιριάζουν άψογα. Σε ένα άθλημα που, ακόμα, οι γκάρντ κάνουν κουμάντο, ο Μοράντ είναι εκπρόσωπος ακόμα μιας γενιάς με φοβερό ταλέντο, αθλητικά προσόντα αλλά κι εντυπωσιακή για την ηλικία του πληρότητα κυρίως όσον αφορά το playmaking και την αντίληψη του παιχνιδιού.
Κάρις ΛεΒερτ
φωτό: Kathleen Malone-Van Dyke/Associated Press
Οι Brooklyn Nets, από περίγελος της λίγκας μέχρι πριν λίγα χρόνια έφτασαν σήμερα στο άλλο άκρο. Ντουράντ (από του χρόνου) και Ίρβινγκ κατέφθασαν στην αγκαλιά του Jay Z αυτό το καλοκαίρι, για να φέρουν δόξες και δαχτυλίδια. Η πιθανότητα αυτή είναι πολύ σοβαρή, όχι μόνο λόγω της παρουσίας των δύο, αλλά διότι το μαγαζί είναι ήδη εξαιρετικά στημένο και το supporting cast είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές. Γι’ αυτό φρόντισαν τα τελευταία δύο χρόνια ο GM Σον Μαρκς κι ο προπονητής Κέννυ Άτκινσον που παρέλαβαν μια ομάδα ανυπόληπτη, διαλυμένη (από τον καιρό που οι Celtics τους έγδυσαν για να τους δώσουν Πιρς και Γκαρνέτ στα στερνά τους) και τελικά την έφεραν πέρυσι στα playoffs και μάλιστα με υπέροχο - κατά διαστήματα - μπάσκετ. Στην εξίσωση που ονομάζεται Brooklyn Nets 2020+, ο ρόλος του αμέσως καλύτερου παίχτη μετά τους 2Κ είναι κομβικός. Ο Καρίς ΛεΒερτ είναι ένας από τους πιο πολυδιάστατους guards της new era του ΝΒΑ. Αντικειμενικά φέτος, έχει όλες τις προϋποθέσεις για το μεγάλο step up στην καριέρα του, αν φυσικά –κι αυτό είναι το χρόνιο πρόβλημα του– μείνει υγιής. Ο ΛεΒερτ μπορεί άνετα να κάνει μια σεζόν στα όρια του All Star και να πάρει σπίτι του τον τίτλο του Πιο Βελτιωμένου Παίκτη στο τέλος της σεζόν. Αν συμβεί αυτό, η επόμενη χρονιά με την ενσωμάτωση του KD στην ομάδα, ίσως ξεκινά με πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, την ομάδα από τις γειτονιές του Biggie.
Ντεζάντε Μάρεϊ
Αν ο Δημήτρης Διαμαντίδης ξενυχτήσει κάποιο βράδυ φέτος για να δει Spurs, τότε με αυτό τον τυπάκο θα ξεχάσει τη νύστα του, γιατί κάποιον θα του θυμίσει. Όχι, δεν συγκρίνω τον καλύτερο αμυντικό γκαρντ στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ με ένα παιδί που θα παίξει φέτος την τρίτη του ουσιαστικά χρονιά στο ΝΒΑ. Απλά σε ένα κόσμο που οι γκαρντ είναι τύποι που βαράνε σαν πολυβόλα και χαζεύουν κόσμο στο ανοιχτό γήπεδο, ο Ντεζάντε Μάρεϊ είναι, βρε αδερφέ, κάτι άλλο. 1,96 ύψος, με άνοιγμα χεριών 2,10, φοβερά αθλητικός, καταπληκτικός αμυντικός, αρκετά αδύναμος στο σουτ, αλλά, τελικά, ο καλύτερος point guard που έχει ο Popovich στην ομάδα του. Αν μείνει υγιής (πέρυσι έχασε όλη τη σεζόν), είναι βέβαιο ότι ο Ποπ θα τον κάνει μάγκα. Σε μια ομάδα που αλλάζει χαρακτήρα –χωρίς φυσικά να χάνει (κάτι που μάλλον είναι μαθηματικά αδύνατο)- γύρω από το βαρετό iso ball των Όλντριτζ και ΝτεΡοζάν, ο Μάρεϊ μπορεί να γίνει η σπίθα που θα ξανακάνει τους Spurs πραγματικά ενδιαφέρουσα ομάδα και πάλι.
Μπεν Σίμονς
Ο Σιμονς είναι από αυτούς τους τύπους που παίζουν δύο χρόνια αλλά νομίζεις ότι είναι εδώ κοντά μια δεκαετία. Την πρώτη του χρονιά πήρε το Rookie of the Year, τη δεύτερη έγινε All Star. Τι παραπάνω λοιπόν να περιμένεις από αυτό τον τύπο; Η απάντηση είναι απλή: Τα πάντα. Στα χαρτιά, θα δυσκολευόταν κάποιος να βρει μια καλύτερη ομάδα στην Ανατολή (πλην Nets αλλά από του χρόνου) από τους Sixers. Οι διορθώσεις στην περσινή ομάδα που έφτασε –στην κυριολεξία- λίγα εκατοστά από το να παίξει τελικούς Ανατολής, έγιναν με χειρουργικό τρόπο. Ο indie rock hipster 40άρης Τζ. Τζ. Ρέντικ δεν ανανέωσε κι ο απίστευτος μίρλας Τζίμι Μπάτλερ έφυγε για το Μαϊάμι στέλνοντας στη Philly τον υπέροχο Τζος Ρίτσαρντσον που μαζί με τους Χόρφορντ και Χάρρις συνθέτουν την καλύτερη πεντάδα της Ανατολής, δίπλα στους All-Stars, Σίμονς και Εμπίντ. Ο Μπεν Σίμονς δεν είναι ο καλύτερος παίχτης των Sixers, είναι όμως αυτός που παίρνει τις αποφάσεις. Το σουτ του συνιστά προσβολή προς το άθλημα (αν κι ευστόχησε σε αυτό το κοσμοϊστοικό σουτ πρόσφατα), το playmaking του όμως είναι ευλογία. Είναι θεμιτή η άποψη ότι το Μιλγουόκι λόγω του λεβέντη μας, είναι η καλύτερη ομάδα στην Ανατολή, όμως επιτρέψτε μας την ένσταση. Οι Sixers μπορούν να φτάσουν μέχρι τέλους και για να γίνει αυτό, ο πρώην κουνιάδος του Kanye θα πρέπει να είναι στη συζήτηση για το βραβείο του MVP. Και θα είναι.
