Η ιδέα λοιπόν είναι να αναδυθεί η ομορφιά της Αθήνας τη νύχτα, με όχημα το φως αλλά και την τέχνη (κλισέ; καθόλου σας πληροφορώ) και να φέρουμε τα μέσα έξω, να ανοίξουμε τις υπέροχες συλλογές μεγάλων μουσείων του κέντρου και να στήσουμε αφηγήσεις με αυτές εκεί έξω. Τι εννοώ: Η Εθνική Πινακοθήκη, το Φωτογραφικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη, το ΕΜΣΤ που έρχεται σαν χείμαρρος και πολλοί άλλοι, έχουν ψηφιοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος των συλλογών τους ή έχουν έργα σε ψηφιακή μορφή. Η δημιουργία ενός χάρτη τυφλών όψεων στο κέντρο –υπάρχουν πολλές, φανταστείτε απλά και μόνο τους γκρι τοίχους των υπαίθριων πάρκινγκ-, η οποία θα επιτρέψει στη συνέχεια να σχεδιαστεί μία σειρά προβολών σπουδαίων έργων τέχνης σε αυτούς τους τοίχους, κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Δέος, φως, τέχνη που θα μας κάνει να δακρύσουμε –κυρίως όταν την αντικρίσουμε και συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει στην Αθήνα, μέσα στους τοίχους ενός μουσείου και ποτέ δεν το ξέραμε. Το μέσα έρχεται έξω. Ομορφιά και δύναμη. Και οι προβολές αυτές να μην είναι τυχαίες, αλλά οργανωμένες σε αφηγήσεις. Δέκα νύχτες με Τσαρούχη σε τυφλές όψεις, άδειους τοίχους στην Αθήνα. Άλλες αφηγήσεις μπορούν να είναι σχεδιασμένες με τρόπο ώστε να οδηγούν μέσα σε συγκεκριμένα Μουσεία, σαν ένα κυνήγι κρυμμένου θησαυρού. Και είναι αυτός ένας άριστος τρόπος επικοινωνίας των μουσείων με τους πολίτες, προβολής του έργου και της ταυτότητάς τους επίσης.
Χάρτες τέχνης, χάρτες πατριδογνωσίας, χάρτες γνωριμίας με την πόλη και την τέχνη της. Φως και θάμπος σε μαύρες τρύπες της Αθήνας. Ακόμη και πάνω σε μουσαμάδες που καλύπτουν κτίρια κενά ή κουφάρια –για παράδειγμα μία προβολή στο κτίριο του Μινιόν, λίγα μέτρα μακριά από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, μοιάζει υπέροχη.
Να περπατώ, να κυκλοφορώ τη νύχτα, σε μία πόλη που ακόμη θαυμάζω και με εμπνέει.
73. Ιωσήφ Πρωϊμάκης, δημοσιογράφος: Κινηματογραφικές παραγωγές τώρα. Το 2012, η Βόρεια Καρολίνα παρείχε $20 εκατομμύρια σε φοροελαφρύνσεις, για να δελεάσει την παραγωγή του Iron Man 3 να κάνει τα γυρίσματά της εκεί. Πριν καν η ταινία γίνει η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία της επόμενης χρονιάς, η παραγωγή είχε επιστρέψει στην τοπική οικονομία περίπου $9 για κάθε ένα απ’ τα δολάρια των φοροεπιστροφών. Τουτέστιν, με $20 μύρια επένδυση, η τοπική οικονομία πήρε πίσω $180 εκατομμύρια δολάρια, δημιουργώντας θέσεις εργασίας, ενισχύοντας έτσι την παράπλευρη οικονομία, γιατί όλοι αυτοί, από κάπου θα θελήσουν να φάνε μια τυρόπιτα και να πιουν κάνα σφηνάκι -χώρια τα τουριστικά οφέλη απ’ τους βλαμμένους που θέλουν να πάνε στο ψαροχώρι που περπάτησε ο Iron Man και να περπατήσουν στις μαρίνες.
Για να μην πιάσουμε το Λονδίνο, που ακριβώς μ’ αυτόν τον τρόπο έχει μαζέψει στην πόλη του μεγαλοπαραγωγές όπως τα καινούρια Thor, Avengers και Guardians of the Galaxy, η Γεωργία, η Βοσνία, το Μαυροβούνιο, η Βουλγαρία και βέβαια η Τουρκία, είναι όλοι εδώ και χρόνια στο κόλπο. Στην Ελλάδα όχι μόνο δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο, αλλά αντ’ αυτού, αν κανείς θελήσει να έρθει στην Αθήνα να στήσει μια σκηνή στην Ακρόπολη, πρέπει να περάσει μήνες επί μηνών να τρεχοβολάει στην ελληνική γραφειοκρατία. Ο Δήμος της Αθήνας, μπορεί και πρέπει να βρει τρόπο να το πάρει επάνω του αυτό. Και να το λύσει.
Ας γεμίσει η πόλη Τζακαράντες
Πρώτη ιδέα: Αντί να ακούμε υποσχέσεις και προγράμματα του κάθε "οραματιστή" πολιτικού και των ανθρώπων του συνδυασμού του, προκειμένου να ψηφίσουμε, γιατί δεν κάνουμε μια ανοιχτή στο κοινό, ΖΩΝΤΑΝΗ εκπομπή, με θέμα "Αθήνα ή OOPS";
Το σενάριο είναι το εξής: Οι υποψήφιοι είναι συνδεδεμένοι με έναν προηγμένο ανιχνευτή ψεύδους. Το κοινό είτε βρίσκεται στο τηλεοπτικό πλατό είτε επικοινωνεί μέσω κοινωνικών δικτύων και SMS, ώστε όλοι να έχουν την ευκαιρία, να κάνουν ερωτήσεις. Ο υποψήφιος απαντά και τα υπόλοιπα τα κάνει το μηχάνημα.
Η εκπομπή βγαίνει σε σειρά ζωντανών επεισοδίων τόσο από τηλεοπτικό κανάλι ή ιδανικά, σε διακαναλική και με live stream, μέχρις ότου περάσουν το τεστ όλοι οι υποψήφιοι.
Ερωτήσεις προσβλητικές, σεξιστικές και ρατσιστικές θα απορρίπτονται.
Εναπόκειται στην εξυπνάδα των ψηφοφόρων να θέσουν δημιουργικά τις ερωτήσεις τους και κυριολεκτικά στο χέρι των υποψηφίων να βρουν τον τρόπο να πουν την "αλήθεια".
Δεν ενδείκνυνται ερωτήσεις τύπου: «Νομίζετε ότι οι συνεργάτες σας είναι αρκετά ικανοί ώστε να πετύχουν τους στόχους του προγράμματός σας»;
Ενδείκνυνται ερωτήσεις τύπου: «Πιστεύετε ότι το Rockwave μπορεί να συνεισφέρει στη μεταμόρφωση της Αθήνας σε διεθνή προορισμό συναυλιακού τουρισμού φέρνοντας τους Rolling Stones στο Terra Vibe»; Ή κάτι σαν «Κατά βάθος θα θέλατε να είστε υποψήφιος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας»; Ή ακόμα «Θα ξαναερωτευτείτε αν χάσετε αυτές τις εκλογές»;
Προτεινόμενος παρουσιαστής, κάποιος που να τον πάει το γυαλί και κατά προτίμηση νέος, ικανός δικηγόρος. Θα ήταν εξαιρετική και η κυρία Ευγενία Μανωλίδου, αλλά δεν θα δεχτεί λόγω σύγκρουσης συμφερόντων.
Γιατί θα κάνει αυτό την Αθήνα καλύτερη; Μπορεί να μη μπορεί να την κάνει καλύτερη αλλά τουλάχιστον μπορεί να κάνει τους Αθηναίους να δούνε αυτούς που απαιτούν την ψήφο τους με άλλο μάτι. Θα έβαζε κανείς στο κρεββάτι του, κάποιον που τα μασάει, χωρίς χιούμορ και τόλμη; Ε, τότε, γιατί να τον βάλει να κανονίζει τα καθημερινά του προβλήματα;
Η δεύτερη ιδέα:
Μια συγκεκριμένη ημέρα κάθε χρόνου, μία καλοκαιρινή νύχτα με Πανσέληνο, κάπου, με μοναδικό οπτικοακουστικό θέαμα το οποίο προβάλλεται ζωντανά από όλα τα μέσα του κόσμου, σχηματίζεται το ισοσκελές τρίγωνο, το οποίο ενώνει τον Ναό της Αθηνάς Αφαίας στην Αίγινα, με την Ακρόπολη και τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο.
Τεχνικές ακτίνων laser και προηγμένων ολογραμμάτων, καταφέρνουν να σχηματίζεται και να αναδύεται μέσα από την Ακρόπολη σε φυσικό μέγεθος και με όλες του τις λεπτομέρειες, το Χρυσελεφάντινο Άγαλμα της Θεάς Αθηνάς.
Γιατί θα κάνει αυτό την Αθήνα καλύτερη; Γιατί θα ξαναφέρει φως, χαμόγελα και περηφάνια. Γιατί θα φέρει έσοδα από τον τουρισμό και τα δικαιώματα μετάδοσης. Αυτό, το Ejekt και το Plissken.
Εντάξει θα γκρινιάζουν και διάφοροι στο twitter, αλλά δεν πειράζει. Θα δούλευα τσάμπα γι αυτό. Να το δω κι ας πεθάνω.
77. Πηνελόπη Γερασίμου, φωτογράφος: Με απλά πράγματα να διορθωθούν οι συγκοινωνίες. Είμαι νέα, ζω στην Αθήνα και νιώθω συνέχεια ότι μου λείπει αυτός ο ευρωπαϊκός χαρακτήρας που τόσο ζηλεύω σε άλλες πόλεις, σε αισθητικό αλλά και πρακτικό επίπεδο. Για παράδειγμα, αν κάποιος δεν ανήκει στους τυχερούς που ζουν στο κέντρο, η εμπειρία δεν είναι τόσο ευχάριστη. Ετοιμόρροπες στάσεις λεωφορείων, κατεστραμμένα τα infos με τα δρομολόγια. Πρέπει να τύχει να γνωρίζει ποιο λεωφορείο θέλει ή να αρχίσει να ρωτά από 'δω κι από κει, μπας και τον βοηθήσει κανείς. Αν βρει άκρη, περιμένει υπομονετικά να εμφανιστεί το λεωφορείο. Προετοιμάζεται ψυχολογικά και όταν φτάνει, στριμώχνεται μέσα. Πηγμένο από κόσμο, σταμάτα-ξεκίνα, πάλι καλά που βρήκε λίγο χώρο να πιάσει τη μπάρα για να μη φύγει προς το παρμπρίζ, σε κάποιο απότομο φρενάρισμα. Φανάρια που λειτουργούν κάπως τυχαία, λεωφορειόδρομοι γεμάτοι από βιαστικούς οδηγούς -κυρίως ταξιτζήδες- που νομίζουν ότι ο δρόμος τους ανήκει. Μετά από αρκετό χάσιμο χρόνου, τελικά φτάνει στον προορισμό του. Ξεφυσά επειδή κατάφερε να βγει αλώβητος από εκεί μέσα και εύχεται να αργήσει η στιγμή που θα ξαναμπεί. Όχι ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσει κανείς τη μέρα του, εδώ που τα λέμε. Οι λύσεις είναι απλές. Πρώτον και αυτονόητο, σε κάθε στάση, όλες οι πληροφορίες των δρομολογίων να είναι καθαρές και περιγραφικές, ώστε να εξυπηρετούν και τον πιο άσχετο τουρίστα. Δεύτερον, οι λεωφορειόδρομοι να λειτουργούν αυστηρά για τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ. Είναι θέμα παιδείας των οδηγών βέβαια και αυτό δύσκολα θεραπεύεται. Υπάρχουν τρόποι. Έτσι τα λεωφορεία θα φτάνουν στην ώρα τους, θα κάνουν συχνότερα δρομολόγια, θα υπάρχει λιγότερος συνωστισμός και όλη η διαδικασία θα είναι πιο ευχάριστη.
