Στο μυαλό σου πιστεύεις ότι ο HIV δεν θα φτάσει εκεί, δεν θα συμβεί σ’ εσένα
Ο Σ. είναι μέλος της Θετικής Φωνής από το 2013, όταν ήρθε στην Αθήνα. Μεγάλωσε στη νησιωτική Ελλάδα, όπου και διαγνώστηκε οροθετικός και τότε, άρχισε να αναζητά περισσότερες πληροφορίες για τον ιό.
«Έμαθα ότι είμαι οροθετικός το 2011, όταν ζούσα στην επαρχία. Αρρώστησα, είχα υψηλό πυρετό για πολλές μέρες και μου είπε ο γιατρός να κάνω περαιτέρω εξετάσεις. Έκανα και διαγνώστηκα θετικός.
Στην αρχή, σίγουρα πέρασα το στάδιο της άρνησης, ότι είναι λάθος η διάγνωση. Απλώς, ήταν περίεργη η συγκυρία, γιατί είχα σχέση εκείνη την περίοδο κι αισθανόμουν ότι είχα κάνει κακό ερήμην μου και σε άλλον άνθρωπο. Ήμουν σε σχέση δύο-τρεις μήνες και είχαμε βγάλει την προφύλαξη. Με το που διαγνώστηκα το ανέφερα κατευθείαν, γιατί δεν παίζεις μ’ αυτά τα πράγματα, είναι υποχρέωσή σου απέναντι και στον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, στη σχέση σου. Η αλήθεια είναι ότι το αντιμετώπισε πολύ καλά. Το είπα και σε τρίτους, ειδικά στους φίλους μου που ήξερα ότι τους είχα ανάγκη, αλλά όχι στην οικογένειά μου, δεν ήμουν έτοιμος εκείνη τη στιγμή. Οι φίλοι μου, ευτυχώς, ήταν πολύ υποστηρικτικοί και σ’ εμένα και στον σύντροφό μου.
Aλλάζει εντελώς η καθημερινότητά σου, η ψυχολογία σου κατά βάση, είναι περισσότερο του μυαλού αυτό. Είχα τρομάξει, είχα φοβηθεί, αισθανόμουν τύψεις για τον σύντροφό μου. Βέβαια, όταν έμαθε ότι είμαι οροθετικός, πιέστηκε ψυχολογικά, αλλά μου είπε ότι θα το περάσουμε μαζί και πήρα πολλή δύναμη. Μετά από ένα χρόνο, ωστόσο, όταν κάναμε μια μετακόμιση, βρήκα στο συρτάρι του ότι είναι οροθετικός από το 2009 και δεν μου είχε πει τίποτα, για ένα χρόνο με άφησε στις τύψεις. Επομένως, τότε ήταν που έφυγαν οι τύψεις, αλλά ήρθε ο θυμός, γιατί είναι ανήθικο να αφήνεις τον άνθρωπο να βασανίζεται, να νιώθει ότι έχει κάνει κακό, χωρίς καν να το θέλει. Δεν κατηγορώ, βέβαια, γιατί είχα κάνει κι εγώ μια επαφή μήνες πριν τη σχέση μου, χωρίς προφύλαξη και θεώρησα ότι προκύπτει από εκεί. Το είχα πάρει πάνω μου και λέω ότι φταίω εγώ και θα επωμιστώ αυτό που προκάλεσα. Από ‘κει και πέρα, όταν βγήκε όλη η αλήθεια στο φως, ήρθε ο θυμός.
Δεν ζήτησα ψυχολογική στήριξη, γιατί στην μονάδα που είχα διαγνωστεί, στη ΜΕΛ στην επαρχία, η αντίδραση δεν ήταν αυτή που περίμενα. Είχα, όμως, τους φίλους μου, οι οποίοι κάλυψαν αυτό το κενό πολύ καλά. Όχι, να μου χαϊδέψουν τ’ αφτιά ή να με κάνουν να νιώσω καλά, απλά μου είπαν τα πράγματα πώς έχουν, με συμβούλεψαν, ρώτησαν και έμαθαν κι αυτοί. Μπορώ να πω ότι το περάσαμε πολύ μαζί. Από την οικογένειά μου το γνωρίζει η αδερφή μου, της το είπα πριν ένα χρόνο. Ο λόγος ήταν ότι απομακρύνθηκα για να μη μάθει κάτι, στην πορεία ένιωσα την ανάγκη να της το πω, γιατί δεν είχε εξήγηση ο λόγος που απομακρύνθηκα και δεν μπορούσα να λέω ψέματα. Αντέδρασε άτσαλα στην αρχή, αλλά έχασε την ψυχραιμία της για τα πρώτα λεπτά, που είναι και φυσιολογικό. Αλίμονο, αν δεν έχανε την ψυχραιμία της, θα έλεγες ότι έχει πρόβλημα. Μετά η κουβέντα που μου είπε είναι ‘ωραία, από ‘δω και πέρα τι κάνουμε’. Έκτοτε, ψάχνουμε να βρούμε τι θα γίνει από ‘δω και πέρα και πάει καλά».
Παρότι είναι ένας πολύ νέος άνθρωπος, ομολογεί ότι δεν είχε επαρκή ενημέρωση πάνω στο θέμα, κάτι που σαφώς αυξάνει την επικινδυνότητα.
«Γνώριζα πολύ λίγα πράγματα για τον HIV, γιατί μεγάλωσα σε επαρχία, όχι πως το δικαιολογώ, σε καμία περίπτωση. Απλώς, στο μυαλό σου θεωρείς ότι εκεί δεν θα φτάσει. Είναι αυτό που λέμε όλοι ότι σ’ εμένα δεν θα συμβεί, σαν να ζούμε σε μια δική μας φούσκα και δεν αφήνουμε κανέναν να μας τη σκάσει.
Πριν τη διάγνωση, είχα μια έγνοια λιγότερη, πλέον θα περάσει κι απ’ το μυαλό μου συχνά-πυκνά, μόνο και μόνο τη στιγμή που θα πάρω το χάπι μου μέσα στην ημέρα, περνάει αναγκαστικά απ’ το μυαλό μου, θέλοντας και μη. Αλλά πέραν αυτού, δεν έχει αλλάξει η καθημερινότητά μου και πολύ. Με την ίδια συχνότητα θα βγω, θα διασκεδάσω, το μόνο που μπορεί να έχω κάνει λίγο παραπάνω σε σχέση με παλιά, είναι ότι χωρίς να το περιμένεις, ίσως αισθάνεσαι μερικές φορές ότι ο χρόνος δεν είναι μαζί σου. Δεν ισχύει, αλλά ώρες-ώρες περνάει απ’ το μυαλό σου, σε πιάνει ένα άγχος κι ίσως επιταχύνεις, βάζεις πέμπτη κατευθείαν και θέλεις να κάνεις πράγματα, βάζεις διαρκώς κι άλλα, επειδή νιώθεις ότι ο χρόνος εκεί που περίμενες να μην αγχώνεσαι γι’ αυτόν, ξαφνικά προβληματίζεσαι και προσθέτεις διάφορα για να ξεχνιέσαι, να γεμίσει και να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου».
Ο HIV έχει επηρεάσει και την προσωπική ζωή του Σ., όχι μόνο έχοντας γίνει πιο επιφυλακτικός μετά τον κλονισμό της εμπιστοσύνης του, αλλά και εξαιτίας του φόβου των άλλων. «Πλέον ξέρω πολύ καλά τι θέλω, τι με καλύπτει και δεν θα πιέσω τον εαυτό μου για κανένα λόγο. Υπάρχει το στίγμα υπάρχει, το βλέπω και προσωπικά. Δεν εννοώ ότι όπου βγω θα φωνάζω με ντουντούκα ότι είμαι οροθετικός. Έχει, όμως, τύχει να υπάρξουν φλερτ και γνωριμίες, κι επειδή προσωπικά λειτουργώ πολύ ειλικρινά, θα πω ότι είμαι οροθετικός για να ‘μαι ξεκάθαρος και όλοι κάνουν πίσω. Δεν είναι κατακριτέο, σεβαστό, αλλά και από την άλλη, βλέπω αντιδράσεις από κόσμο και πολλά πράγματα που ακούγονται για ρατσισμό στο εργασιακό περιβάλλον, πολλές ιστορίες και σε φιλικό περιβάλλον, στην οικογένεια.
Έχει επηρεάσει σίγουρα την προσωπική μου ζωή το ότι είμαι οροθετικός, αλλά σε σημείο που, απλώς, έχω περιοριστεί. Ξέρω τι θέλω, επιζητώ κάποιον που είναι οροθετικός, δεν θέλω να ξαναπεράσω ίδιο ψυχολογικό βάρος, έτσι όπως το βίωσα. Παρόλο που πλέον δεν είναι εύκολο να κάνω κακό σε κάποιον, γιατί το δικό μου φορτίο είναι πολύ χαμηλό, επομένως, είναι λίγες οι πιθανότητες να μεταδοθεί, δεν μπορώ.
Δεν θα άλλαζα κάτι, για να είμαι ειλικρινής, γιατί πάτησα γερά στα πόδια μου, βρήκα πολλή δύναμη που δεν θεωρούσα ότι έχω κι ο λόγος είναι ότι, όταν δεν σου συμβεί κάτι, δεν έχεις λόγο να τεστάρεις τις αντοχές σου, είσαι βολεμένος. Μου έτυχε αυτό, βρήκα τα όριά μου, τα ξεπέρασα εκεί που νόμιζα ότι δεν θα τα καταφέρω και τώρα λίγα πράγματα μου φαίνονται δύσκολα. Και σε τελική ανάλυση, αυτά που συνέβησαν με έχουν καθορίσει. Είμαι εδώ αυτή τη στιγμή χάρις αυτά.
Ακόμη κι αυτό που είχε συμβεί με την πρώην σχέση μου. Κατά κάποιο τρόπο, είμαι ευγνώμων που έγινε, γιατί βρέθηκα κι εδώ μέσα, γνώρισα πολύ ωραίους ανθρώπους, προσπαθώ να κάνω πράγματα γι’ αυτό, δεν παραιτήθηκα, ούτε κρύφτηκα για να τα αφήσω όλα στην τύχη τους».
Ο Σ. προσπαθεί διαρκώς να ενημερώνει για τον HIV σε συζητήσεις με παρέες, είτε γνωστών είτε όχι, ώστε να μην βρεθεί κάποιος σ’ αυτή τη θέση, να μην αισθανθεί μόνος. «Είναι αυτό που λέω εγώ, μπορούμε να του δείξουμε μια πόρτα, να την ανοίξει αν θέλει. Από ‘κει και πέρα είναι δικό του θέμα τι θα κάνει. Σ’ έναν οροαρνητικό θα έλεγα να μη νομίζει ότι δεν είναι κοντά του ο HIV. Να προσέχει και να σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους».
Έχοντας βιώσει πόσο επικίνδυνη είναι η άγνοια, σημειώνει ότι ο μεγαλύτερος σκόπελος είναι η αντίληψη του HIV ως ένα ζήτημα ταμπού.
«Υπάρχουν φορείς και ιδρύματα που έχουν τη διάθεση και τη δομή να ενημερώσουν. Αυτό, ωστόσο, σκοντάφτει κάπου. Ακόμη και στο σχολείο, που από εκεί ξεκινούν όλα, δεν έχουμε σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, έχουμε πολλά ταμπού. Αφορά το σεξ και ο κόσμος μόνο σε μια τέτοια λέξη -HIV, AIDS- σηκώνεται από το τραπέζι. Δεν έχει τη διάθεση να το ακούσει, γιατί το έχει συνδέσει με το τέρας του ’80 που ο κόσμος δεν ήταν ενημερωμένος και το είχαν κάνει τεράστιο. Όχι πως είναι μικρό θέμα, υπάρχει σημαντικό ζήτημα, αλλά πλέον μπορεί να λυθεί κατά κάποιο τρόπο. Ένας μύθος σχετικά με τον HIV είναι ότι το προσδόκιμο ζωής είναι πολύ μικρό. Δεν ισχύει. Αν παίρνεις τα αντιρετροϊκά, αν είσαι τυπικός σε κάποια πράγματα, δεν κινδυνεύεις. Είναι πιο πιθανό να πάθεις κάποια άλλη λοίμωξη και να είναι δύσκολο, παρά να καταλήξεις σε τελικό στάδιο AIDS, εφόσον παίρνεις αντιρετροϊκά».
Τα σχέδια και τα όνειρά του δεν μπήκαν στην αναμονή λόγω του HIV και τα μοιράζεται με χαμόγελο και αισιοδοξία.
«Και να ερωτευτώ θέλω και να παντρευτώ θέλω και να κάνω παιδί θέλω. Τα ‘θέλω’ μου είναι αυτά ενός φυσιολογικού, συμβατικού, πες το όπως θες, ανθρώπου. Δεν αλλάζει κάτι, με την έννοια ότι υπάρχει άλλο ένα θέμα στο background.
Δεν θα αλλάξει κάτι».
Στην επόμενη σελίδα: «Η διάγνωση της οροθετικότητας που έφερε ανακούφιση»
