Αν η Λέσβος είναι νησί καρδιάς, η Πέτρα είναι το πιο ζωντανό της σημείο. Εκεί η ζωή κυλά με ρυθμό που σου θυμίζει πως η αγάπη και η αντοχή μπορούν να σε θρέψουν. Κυριολεκτικά. Και αυτό θα το διαπιστώσεις αν βρεθείς στο εστιατόριο Αγροτουριστικός Συνεταιρισμός Γυναικών Πέτρας.
Στο στενό που ξεκινά πίσω από την πλατεία, υπάρχει μια σκάλα που την ανεβαίνεις και πας αλλού. Όχι τόσο γεωγραφικά, όσο χρονικά. Πας στο 1983, όταν 24 γυναίκες του χωριού –με πρωτοβουλία της Γενικής Γραμματείας Ισότητας– ξεκίνησαν τον πρώτο αγροτουριστικό συνεταιρισμό γυναικών στην Ελλάδα. Ένα εγχείρημα που είχε στόχο να ενδυναμώσει τη γυναίκα, να αυξήσει το οικογενειακό της εισόδημα και να την κάνει οικονομικά ανεξάρτητη. Και το πέτυχε.
Σήμερα, αυτές οι γυναίκες (που είναι περισσότερες) δεν πλάθουν μόνο πίτες και γεμιστά. Ανεβαίνεις τη σκάλα και βρίσκεσαι σε ένα εστιατόριο απλωμένο σε όλο τον επάνω όροφο, που κοιτάζει απευθείας στο πέλαγος.
Απ’ την κουζίνα της μάνας σου στο πιάτο της Ιστορίας
Η βραδιά ξεκίνησε με ποικιλία αλοιφών: μια μικρή συμφωνία από τυροκαυτερή, μελιτζανοσαλάτα, ταραμοσαλάτα και τζατζίκι, στολισμένη με καυτερή πιπερίτσα, ντομάτες, αγγουράκια και ελιές. Ήταν τόσο νόστιμη, που πριν καν την τελειώσουμε παραγγείλαμε και δεύτερη.
Οι γυναίκες της Πέτρας δεν αστειεύονται με το φαγητό
Στο κυρίως πιάτο ήρθε το απόλυτο comfort food του Αιγαίου: γιουβέτσι με μοσχάρι, σε ατομικό πήλινο με σάλτσα από τον Θεό. Καλοψημένο, με το κρέας τρυφερό και το κασέρι λιωμένο.
Δοκίμασα και το αρνί κοκκινιστό, με πατάτες τηγανητές και ρύζι, ένα πιάτο που φώναζε "σπιτικό" από την πρώτη κουταλιά. Πραγματικά από τα πιο ωραία κοκκινιστά που έχω φάει ποτέ. Ήταν σαν να με τραπέζωσε θεία που δεν θέλει να φύγω αν δεν έχω σκάσει.
Αλλά την παράσταση την έκλεψαν οι λαχανοντολμάδες αυγολέμονο. Σφιχτοδεμένοι, ζεστοί, με τη σάλτσα να γλιστράει πάνω από κάθε μπουκιά σαν χάδι. Ήταν βάλσαμο (ό,τι πρέπει για να συγχωρέσεις τους πάντες και τα πάντα, από τη μέση σου που πονάει μέχρι τον τύπο που σε άφησε στο “διαβάστηκε”).
Ο Αγροτουριστικός Συνεταιρισμός Γυναικών Πέτρας είναι ένα ζωντανό παράδειγμα για το πώς μπορεί η συλλογικότητα να αλλάξει ζωές. Οι γυναίκες φροντίζουν, εξηγούν, μαγειρεύουν, διορθώνουν, γελάνε και φέρνουν στο τραπέζι τους τον κόπο, την αγάπη και το δικαίωμα στο να υπάρχεις ισότιμα.
Η θέα από την ταράτσα, τα μικρά μπαλκονάκια και την κεντρική αίθουσα, με τη θάλασσα να καταπίνει τον ήλιο, είναι από μόνη της λόγος να ανέβεις τα σκαλοπάτια. Αλλά ο κυριότερος λόγος είναι άλλος: να θυμηθείς ότι τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα (και πιο νόστιμα στη συγκεκριμένη περίπτωση) όταν οι γυναίκες ενώνουν τις δυνάμεις τους.
