Δεν μου πολυαρέσει να πηγαίνω σε συναυλίες. Ιδίως δεν μου αρέσει να πηγαίνω σε συναυλίες συγκροτημάτων που άκουγα παλιότερα και υπάρχουν ακόμη. Δεν μου αρέσει να στέκομαι αντικριστός και πολύ κοντά σε τραγουδιστές και κιθαρίστες που έβλεπα σε πόστερ του ποπ και ροκ και στο MTV. Νιώθω πως εκβιάζομαι στο να διασκεδάσω λόγω φιλανθρωπίας και μιας κοινής χλιαρής και υγρής νοσταλγίας την οποία υποτίθεται μοιραζόμαστε όλοι στο συναυλιακό κοινό. Έμενα συνήθως το κοινό που είναι δίπλα μου με ενοχλεί. Με πατάει, μου δίνει αγκωνιές ή ακόμη χειρότερα με αγκαλιάζει. Κυρίως όμως, δεν αντέχω τον εαυτό μου όταν σε κάποια φάση σπάσω και τραγουδήσω τους όποιους στίχους θυμάμαι.
Την προηγούμενη εβδομάδα όμως πήγα στη συναυλία των Shellac και δεν νιώθω καμιά ενοχή για αυτό. Η νοσταλγία, το να κοιτάς δηλαδή το παρελθόν με τα μάτια του παρόντος και να το φορτώνεις με ιδιότητες και νοήματα, δεν κάνει χάρες για τον Steve Albinι. Δεν ήταν ποτέ κανένας μορφονιός με γλυκιά αλλά προβληματισμένη ψυχή, ούτε εξυπηρέτησε ιδιαίτερα σε παρεΐστικες στιγμές αγορίστικου δεσίματος. Ο Steve Albini είναι απλά ένας υπερκινητικός , στρυφνός και εκνευριστικός φύτουλας που έχει κάνει προγούλι. Πέρα από το να κάνει μουσική που θαρρείς επίτηδες δεν σου επιτρέπει να 'γουστάρεις', να κάνεις 'air guitar' και να γεμίσεις το πάτωμα του υπνοδωματίου σου με άδειες μπύρες, είναι μηχανικός ήχου, του αρέσουν τα μαθηματικά, το πόκερ και η μαγειρική*.
Στη συναυλία ήμουν με την Μαρία την Ειρήνη και την Ζωή. Σταθήκαμε μπροστά μπροστά και εγώ μπήκα ανάμεσα από τα κορίτσια και τον κλασσικό βλαμμένο τύπο που κάθεται πάντα δίπλα μου. Μου έριχνε δυο κεφάλια και είκοσι κιλά. Ήταν αμπντάλης, είχε παραπιεί και ήταν φοβερά ενθουσιασμένος με αυτό που του συνέβαινε. Εκτός του ότι ηρωικά προστάτευα τα κορίτσια από τον ιδρώτα και τις αδέσποτες του τύπου, εκμεταλλεύτηκα το ότι μέσω αυτού κουνιόμουν και εγώ πέρα δώθε και έτσι χόρευα και εγώ και δεν έμοιαζα σαν μπάτλερ σε ροκ συναυλία. Όταν με κουτούλησε στο στόμα ένιωσα ακόμη ποιο άνετα και έπειτα ανταλλάξαμε ιδρώτες, αγκαλιαστήκαμε και τραγουδήσαμε μαζί..
'copper is a conductor
it makes for decent cooking...'
Ο Steve Albini διατηρεί ένα από τα καλύτερα food blogs. Γράφει για το φαγητό που μαγειρεύει στη γυναίκα του με την ίδια προσέγγιση που κάνει μουσική. Τα κείμενα του είναι απαλλαγμένα από όλα τα κλισέ τις σχετικά πρόσφατης φούντι κουλτούρας. Ούτε γλυκανάλατες φωτογραφίες με ωραία στημένα πιάτα, ούτε μιαμ και μιουμ, ούτε φετιχισμός ή εξωτικισμός. Λείπει ακόμη και αυτή η κρυφή προσδοκία που έχει καλλιεργηθεί, πως αν ξέρουμε το τι είναι το 'julienne' θα εκσφενδονιστεί το στάτους μας. Μονάχα κοφτερή οικονομία, αγάπη για πείραμα και δημιουργικότητα που πηγάζει από τα σπλάχνα*.
Μετά την συναυλία εμείς σταθήκαμε λίγο ποιο πέρα από την σκηνή και ο Albini μιλούσε σε όποιον πήγαινε να τον γνωρίσει. Εγώ έλεγα στα κορίτσια για το μείγμα μπαχαρικών για μπριζόλα που είχε γράψει στο μπλογκ του. Σκόνη καφέ (εσπρέσο), κακάο, σουμάκι, σκόρδο πιπέρι και αλάτι.
Είναι φανταστικό. Δεν καταλαβαίνεις κάποια γεύση απομονωμένη. Απλώς, οι μπριζόλες αποκτούν μεγαλύτερη μπριζολίλα. Ο καφές δίνει μια ελαφριά πίκρα και καπνιστά αρώματα, το κακάο δίνει ζέστη και πυκνό σώμα, το σκόρδο μια χλωρότητα και αψάδα και το σουμάκι μια ξινή, μεταλλική επίγευση. Εγώ προσθέτω και λίγο κάρδαμο και πάπρικα και το έχω δοκιμάσει και με ελληνικό καφέ. Το είχα τρίψει σε χοιρινές μπριζόλες ωμοπλάτης και τις έψησα σε ένα τηγάνι με μια σταγόνα λάδι. Έγιναν σαν μοσχαρίσιο κόντρα φιλέτο, σιτεμένο για δυο εβδομάδες και τέλεια ψημένο στα κάρβουνα!
Καθώς μιλούσα, τα κορίτσια με παρότρυναν να πάω να τον γνωρίσω. Εγώ όμως ντρεπόμουν και δίσταζα, γιατί καμιά φορά ο Albini μοιάζει να μπορεί να σε πάρει στα βρισίδια χωρίς λόγο και να έχει και δίκιο. Η Ειρήνη όμως, που δεν μασάει, πήρε την Μαρία και πήγαν και του μίλησαν.
' hello! ...blah blah...and your spice rub is great!'
Μετά από αυτό πήγα και εγώ και μιλήσαμε λίγο για μπριζόλες, αλλά και για το πώς η δημιουργικότητα που εφαρμόζεται από έναν άνθρωπο σε διάφορες εστίες, είναι ουσιαστικά η ίδια και έχει τα ίδια βασικά χαρακτηριστικά. Είτε αυτή εφαρμόζεται στη μουσική, στο γράψιμο, στο πλέξιμο, είτε στο μαγείρεμα.
Εδώ και μια εβδομάδα έχω πλέον αρχίσει να βλέπω τα κεφτεδάκια μου και μετά να κοιτάω τους πινάκες μου και να βλέπω το ίδιο πράγμα και γιαυτό αν τον ξαναδώ θα του πω:
Thank you Steve Albini!
* το στομάχι
Το blog του Steve Albini είναι το mariobatalivoice.blogspot.co.uk
