Ο Robert Redford, που έφυγε σήμερα σε ηλικία 89 ετών, έχει κάνει πολλές γενιές να καρδιοχτυπήσουν. Με εκείνο το βλέμμα που συνδύαζε γοητεία, μελαγχολία και τρυφερότητα, έχει χαρίσει πολλές στιγμές στον κινηματογράφο που μένουν καρφωμένες στη μνήμη σαν απαλές, σινεμασκοπικές αγκαλιές. Αυτές είναι μερικές από τις πιο τρυφερές του σκηνές:
Out of Africa (1985)
Η σκηνή όπου λούζει τα μαλλιά της Meryl Streep στη σαβάνα. Ίσως η πιο τρυφερή στιγμή στην καριέρα του. Χωρίς πολλά λόγια, μόνο με την κίνηση των χεριών και τη μουσική του John Barry, έφτιαξε μια εικόνα αγάπης που έμεινε εμβληματική. Καθαρή αφοσίωση. Δεν είναι έρωτας φλογερός, είναι φροντίδα. Χέρια που μετατρέπουν ένα απλό λούσιμο σε τελετουργία αγάπης.
The Way We Were (1973)
Στο φινάλε, όταν συναντάει ξανά την Barbra Streisand και του χαϊδεύει τα μαλλιά και εκείνος λέει μόνο με τα μάτια όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ. Είναι μια σκηνή αποχωρισμού γεμάτη αγάπη που ποτέ δεν χάθηκε. Ένα χάδι που λέει: “Αν ήταν αλλιώς, θα ήμασταν ακόμα μαζί”. Μία από τις πιο σπαρακτικές και τρυφερές αποχαιρετιστήριες στιγμές του Χόλιγουντ. "Your girl is lovely Hubbell" και εκατομμύρια καρδιές χίλια κομμάτια.
Barefoot in the Park (1967)
Ο Redford και η Jane Fonda, μετά από τσακωμούς και συμφιλιώσεις, περπατούν ξυπόλητοι στο χιονισμένο πάρκο. Είναι η αφέλεια της πρώτης αγάπης, εκεί όπου η τρέλα και η τρυφερότητα γίνονται ένα.
The Great Gatsby (1974)
Παρ’ όλο που η ταινία είναι γεμάτη μελαγχολία, η σκηνή που περιμένει αγχωμένος τη Daisy (Mia Farrow) να περάσει το κατώφλι του σπιτιού και την ξαναβλέπει μετά από χρόνια, δείχνει όλη τη γλυκιά αθωότητα ενός άντρα που περίμενε μια ζωή για μια αγκαλιά. Το πρόσωπό του φωτίζεται από το πιο αμήχανο και γλυκό χαμόγελο.
Three Days of the Condor (1975)
Η ταινία είναι κατά βάση ένα κατασκοπικό θρίλερ, γεμάτο καχυποψία και παράνοια. Όμως, μέσα σε αυτό το ψυχρό περιβάλλον, υπάρχει μια τρυφερή υποπλοκή με τη Faye Dunaway. Αφού την κρατάει όμηρο, σταδιακά αναπτύσσεται μια περίεργη οικειότητα. Η σκηνή που εκείνη του δείχνει τις φωτογραφίες της (με τα μελαγχολικά τοπία) και εκείνος σκύβει προς το μέρος της, είναι ίσως η πιο τρυφερή στιγμή. Σαν να βλέπουμε δύο τραυματισμένους ανθρώπους που βρίσκουν προσωρινά καταφύγιο ο ένας στον άλλο. Εν μέσω καταδίωξης και φόβου, ο Redford αφήνει το βλέμμα του να μαλακώσει και να πει «εμπιστεύσου με».
The Natural (1984)
Στις κερκίδες του γηπέδου, βλέπει ξανά την Glenn Close. Σε ένα από τα πιο διάσημα freeze-frame στιγμιότυπα, το βλέμμα τους ενώνεται και η μουσική εκτοξεύει τη στιγμή. Χωρίς λέξεις, με ένα βλέμμα, καταλαβαίνεις το βάθος και την αγάπη που κουβαλούν οι δύο ήρωες.
Havana (1990)
Όταν ο Redford (Jack Weil) και η Lena Olin (Roberta) βρίσκονται στο μισοσκόταδο της Αβάνας, μοιράζονται μικρές στιγμές ηρεμίας και φροντίδας, κόντρα στον κίνδυνο και την πολιτική αναταραχή. Εκείνος την κοιτάζει με έναν τρόπο που δεν είναι ο κλασικός «Redford γόης», αλλά πιο εύθραυστος, σχεδόν σαν να ξέρει ότι θα τη χάσει. Της χαϊδεύει το πρόσωπο πριν χωρίσουν, μια σιωπηλή υπόσχεση ότι θα την κουβαλά πάντα μέσα του, ακόμα κι αν δεν την ξαναδεί. Η τρυφερότητα ενός άντρα που ξέρει τι σημαίνει απώλεια.
A River Runs Through It (1992)
Ως σκηνοθέτης και αφηγητής εδώ, δεν είναι μπροστά στην κάμερα, αλλά η αφήγηση του τέλους («…we are all haunted by waters…») κουβαλάει μια τρυφερότητα που ξεχειλίζει σε σχέση με τον αδερφό, τη φύση και τον χαμένο χρόνο.
The Horse Whisperer (1998)
Καθώς βοηθάει την τραυματισμένη έφηβη (Scarlett Johansson) και το άλογό της να ξανασταθούν, ο Redford (ως Tom Booker) στέκεται δίπλα τους με μια ηρεμία σχεδόν πατρική. Η τρυφερότητα αυτή, δείχνει πώς η σιωπηλή καλοσύνη μπορεί να γιατρέψει ψυχές.
All Is Lost (2013)
Μπορεί να είναι μινιμαλιστική, αλλά η ταινία κρύβει μια ιδιαίτερη τρυφερότητα: μόνος στη θάλασσα, παλεύοντας για την επιβίωση, οι μικρές χειρονομίες του (όπως όταν κοιτάζει τον ουρανό ή ακουμπά το νερό) έχουν μια αφοπλιστική ευαισθησία. Όταν πια βυθίζεται, απλώνει το χέρι προς ένα αχνό φως. Δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος, κι όμως η στιγμή είναι μια χειρονομία τρυφερότητας προς τη ζωή την ίδια.
