Εντελώς μεθοδευμένα, είχα καιρό να πάω σε event που θα ήταν στημένες οι κάμερες από όλες τις πρωινομεσημεριανές εκπομπές (αν εξαιρέσεις τη συναυλία της απόλυτης στο Καλλιμάρμαρο, αλλά δεν μετράει γιατί εκεί μπορούσες να κρυφτείς άνετα) και την ώρα που έφτασα στην Ταράτσα του Φοίβου στο Άλσος, ξαφνικά παραπάτησα από τα τόσα προβόλια που με τύφλωσαν και βρέθηκα να κοιτάζω έναν φακό μπροστά στη μύτη μου. Με ένα διπλό axel κατάφερα να αποφύγω το λαϊκό τηλεοπτικό δικαστήριο, ψελλίζοντας: «Α, ρε Μαζωνάκη, σιγά μη σε αφήσουν ήσυχο».
Κάθησα στο τραπέζι μου και μέσα σε λίγα λεπτά η πλατεία αλλά και ο εξώστης είχαν γεμίσει εντελώς. Παρά την ψυχρούλα, τα βαριά σύννεφα πάνω από το κεφάλι μας και τις 2-3 σταγόνες που έπεσαν, δεν υπήρξε καμία απώλεια στις θέσεις. Ο Γιώργος Λιάγκας μπροστά-μπροστά, άνθρωποι απ’ όλα τα media τριγύρω σε έναν παράξενο αχταρμά (από τα κουτσομπολίστικα και τα φιλοκυβερνητικά, μέχρι τα ριζοσπαστικά), οι φασαίοι που ήρθαν να δουν Μαζώ απενοχοποιημένοι γιατί «Πώς να το κάνουμε, είναι η ταράτσα, όχι μπουζούκια» και φυσικά οι σκληροπυρηνικοί προσκυνητές της νύχτας.
Και φαινόταν όλο αυτό. Όταν ο Φοίβος τραγουδούσε τον “Καθρέφτη”, ήμασταν λίγοι αυτοί που σιγοτραγουδήσαμε μαζί του. Αντιθέτως, στο “Gucci φόρεμα” ακούστηκαν ιαχές. Στο διπλανό μου τραπέζι, ο τύπος που ανέβασε στόρι αμέσως μόλις άρχισε το πρόγραμμα, μέχρι να κάνει τα ταγκς είχε το κινητό του να επαναλαμβάνει το απόσπασμα στο στόρι στη διαπασών και ας τον κοιτούσαμε όλοι αγανακτισμένοι που χάναμε την πρόζα εξαιτίας του. Όλο το βράδυ συνέχισε στην ίδια ένταση. Μιλούσε στο κινητό του δυνατά, σηκώθηκε με φόρα όταν βγήκε ο ΟΣΟΖΩΜΑΖΩ και ειλικρινά, κάποια στιγμή πίστεψα ότι ήθελε να αναποδογυρίσει όλα τα μπροστινά του τραπέζια. Να’ ναι καλά ο Φοίβος που βγήκε για τα ντουέτα και το γλυτώσαμε.
Ο Γιώργος Μαζωνάκης λοιπόν βγήκε ξανά στη σκηνή το βράδυ της Τετάρτης 1 Οκτωβρίου και ίσως τελικά, παρά τα ευτράπελα, να μην υπήρχε πιο κατάλληλος τόπος για την επιστροφή του: μια σκηνή που χτίστηκε με βάση την αποδοχή, την ελευθερία και το χιούμορ, ακριβώς τα αντίθετα από το ανθρωποφαγικό καλοκαίρι που πέρασε ο καλλιτέχνης, με τηλεοπτικά πάνελ να τον ξεσκίζουν σαν να ήταν reality.
Και ο Φοίβος Δεληβοριάς τον υποδέχτηκε με την πιο απλή και καθαρή ατάκα: «Φέτος το καλοκαίρι ασχολήθηκαν όλοι μαζί του για τους λάθος λόγους και όχι για το πόσο σημαντικός και πόσο υπέροχος είναι. Του έστειλα μήνυμα: “η Ταράτσα ήταν και είναι για σένα ανοιχτή αγκαλιά”. Με παίρνει σε ένα δευτερόλεπτο και μου λέει: "Φοίβο, περίμενα πότε θα μου το πεις. Έρχομαι"».
Οι ατάκες πήραν φωτιά
Ο Μαζωνάκης άνοιξε την εμφάνιση με το «Ώρες Μικρές», πριν περάσει σε διαχρονικές επιτυχίες όπως το “Θέλω να γυρίσω στα παλιά”, το “Gucci φόρεμα” ή το “Μου λείπεις”. Σε κάθε τραγούδι, όμως, δεν περιορίστηκε στην εκτέλεση. Έριχνε ατάκες, αυτοσαρκαζόταν, ενώ δεν δίστασε να κατέβει στην πλατεία για να τραγουδήσει μαζί με τον κόσμο, δημιουργώντας ένα κλίμα οικειότητας που έλειπε από την τηλεοπτική εικόνα των τελευταίων μηνών.
«Δεν θέλω να με αγαπούν, αλλά να με εκτιμούν», είπε σε μια στιγμή, κοιτάζοντας τον κόσμο στα μάτια και προφανώς η φράση του ακούστηκε σαν ξεκάθαρη τοποθέτηση απέναντι στα γεγονότα του καλοκαιριού. Στη σκηνή, ενώ τραγουδούσε, στις οθόνες έπαιζαν σκηνές από τον «Ψαλιδοχέρη» και τον «Ed Wood». Η εικόνα του Μαζωνάκη μπροστά από το αλλόκοτο, σκοτεινό σύμπαν του Tim Burton είχε μια τρυφερή ειρωνεία: ο «ψαλιδοχέρης πρίγκιπας» του λαϊκού τραγουδιού, εύθραυστος αλλά παρών.
Πείραξε τον Φοίβο που τον ρώτησε αν έχει άγχος, σχολιάζοντας: «Άγχος; Εγώ δεν έχω άγχος. Άλλωστε ξέρεις η Κατίνα Παξινού τι είπε: Πρώτα βγαίνει η ανασφάλεια και μετά το ταλέντο» και αμέσως τραγούδησαν μαζί τη “Μποσανόβα του Ησαΐα”. Κάποια στιγμή ερμήνευσε το «Ξημερώνει πάλι» πάνω στο «Teardrop» των Massive Attack, σε μία σκοτεινή, ατμοσφαιρική εκτέλεση. Λίγο πριν τραγουδήσει το «Ανήκω σε μένα» άφησε, έτσι φυσικά και αβίαστα, να πέσει η πιο ουσιαστική του ατάκα: «Μην κρίνετε τους άλλους με βάση όσα εσείς πιστεύετε για αυτούς».
Η πιο ωραία στιγμή όμως, αναμφίβολα ήταν όταν ο Γιώργος έγινε Φοίβος και ο Φοίβος έγινε Γιώργος. Ο Μαζωνάκης ερμήνευσε το “Εκείνη” σε ένα mash up με το “Σάββατο” ερμηνευμένο από τον Δεληβοριά και κάπως έτσι ζήσαμε μια απροσδόκητη μουσική χημεία.
Και κάπως έτσι, όλοι βγήκαν κερδισμένοι από αυτό το βράδυ. Η Ταράτσα (που όπως είπε και ο Μαζωνάκης αστειευόμενος “είναι ισόγειο”) λειτούργησε και πάλι σαν σκηνικό ελευθερίας, αφού αυτός ήταν και ο σκοπός της εξαρχής. Να είναι ένα σημείο που όλοι συναντιούνται ακομπλεξάριστα και κάνουν ωραίες ανατροπές. Και από την άλλη ο Μαζωνάκης απέδειξε ότι αυτό που έχει σημασία είναι το τραγούδι και το μοίρασμα, στη σωστή αγκαλιά. Και φυσικά ετοίμασε τέλεια το έδαφος για τον χειμώνα. Έδωσε ένα μικρό τιζεράκι και τα υπόλοιπα… στην πίστα.
Υ.Γ. Οι κάμερες πάντως ήταν ακόμα εκεί, σαν διμοιρία έτοιμη για επίθεση την ώρα που βγαίναμε.
