[Αχόρταγα τη θάλασσα θωρώ], του Γιάννη Δ. Στεφανάκι

Αχόρταγα τη θάλασσα θωρώ
τώρα που ο
καλπασμός της βροχής
δυνατός τα σπλάχνα της τρυπάει
κι αυτή ερωτιάρα αφήνεται
στον οργιώδη των υδάτων οργασμό

σαν πρώτη νύχτα

ύστερα αφήνομαι
στον πυρετό του ήλιου
της ώχρας αποχρώσεις να κοιτώ

στου τριζονιού τον ήχο
αποκοιμιέμαι

αποσπερίτη να κοιτώ