Το χαμόγελο, του Λάμπρου Πορφύρα

Τ Ο  Χ Α Μ Ο Γ Ε Λ Ο

του Λάμπρου Πορφύρα

Ωραία γυναίκα, το τρελλό το γέλιο σου διαβαίνει,

σα μάταιος ήχος και σκορπά, κι ούτε μια ηχώ ξυπνά

στην ακατάδεχτη καρδιά, που αγάπη τήνε δένει

μ' αθώα χαμόγελα βουβά.

M' αυτά που δείχνουνε χαρά, με κάποια που σκεπάζουν

τον πόνο τους αμίλητον οι ευγενικές ψυχές,

μ' εκείνα που μαραίνονται κρυφά και ξεθωριάζουν,

 σ' αρχαίες εικόνες σκοτεινές,

Kαι μ' όσα ακόμα ούτε αλαφρά δε σκίζουνε τα χείλη,

 κι αστράφτουν μόνο στων ματιών βαθιά τη σιγαλιά,

ωσάν τ' αντιφεγγίσματα που απλώνονται το δείλι

 στην πελαγίσιαν ερημιά...