Τ Ρ Ο Ι Α
του Νάνου Βαλαωρίτη
Πόσοι στο πέλαγος, πόσοι πνιγμένοι
κι όσοι τριγυρίζοντας θα ναυαγήσουν-
όλοι περίμεναν να σ’ αντικρίσουν.
Μονάχα ο θάνατος δεν περιμένει.
Στις αμμουδιές, θυμήσου, οι πεθαμένοι,
καθώς περνάς, γυρεύουν να μιλήσουν.
Κείνα που χτίσαμε θα μας γκρεμίσουν.
Μοιάζει να νίκησαν οι νικημένοι.
Τούτη την άνοιξη, κανείς δεν ξέρει!
Ο ποταμός μου γέμιζε το στόμα
κι ο ήλιος με κρατούσε από το χέρι.
Τ’ άλογα γύριζαν χωρίς το σώμα.
Όταν ξανάρθαμε το καλοκαρί,
Θε μου, πώς άλλαζαν οι πύργοι χρώμα!
