Από το μπαλκόνι μου στο ισόγειο μιας παλιάς πολυκατοικίας στην Κυψέλη, το σκηνικό είναι γνώριμο και αστικό: Κι άλλα μπαλκόνια σε απόσταση αναπνοής, μπουγάδες απλωμένες, φωνές παιδικές και φώτα που αρχίζουν να ανάβουν στα δωμάτια καθώς σουρουπώνει. Βρίσκομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, σε μια ακόμα χλιαρή Δευτέρα που δεν λέει να τελειώσει. Είναι η πρώτη του Απρίλη και γεύομαι ήδη το καλοκαίρι.
Χαζεύω ιστορίες και αναρτήσεις στο Instagram, καθώς αρνούμαι να κάνω το οτιδήποτε παραγωγικό. Σε μία από αυτές, μια γλυκιά μελωδία φτάνει και μένει επίμονα στ’ αυτιά μου. Το κομμάτι λέγεται «Ταξίδι» και ερμηνεύτρια είναι η Μαρίνα Σπανού, το κορίτσι που ξεκίνησε ως μουσικός του δρόμου στα δειλινά της Αρεοπαγίτου, και πλέον βλέπει εκατοντάδες πρόσωπα να τραγουδούν δυνατά τα κομμάτια της στις συναυλίες της.
Θυμάμαι αμέσως τη συνέντευξη που είχαμε κάνει πριν από δύο χρόνια και τον τρόπο με τον οποίο μου μιλούσε, μόλις στα 19 της, για τον σεβασμό της προς τη ζωτική δύναμη του έρωτα, για «μια γάτα, για δύο ζευγάρια μάτια και μια μουσική που ξεθώριασε στο σαλόνι», λίγο αφότου το ντεμπούτο άλμπουμ της, Κι Αν Ποτέ Μαραθεί, είχε κυκλοφορήσει.
Βάζω τα headphones για να ακούσω ξανά το Ταξίδι της Μαρίνας. Το ελαφρύ σφίξιμο που νιώθω στο στήθος, ευθυγραμμίζεται με τις σκέψεις μου που ταξιδεύουν σε κάποιον άνθρωπο που αγάπησα και αγαπώ πολύ. Καταλαβαίνω πως και η ίδια το έγραψε για έναν από εκείνους τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας, για τα σμιξίματα που ‘γίναν αποχωρισμοί, για ερχομούς και φευγιά, για την αγάπη που ‘χει μάθει να υπομένει και να περιμένει.
«Σ’ ένα αδιάφορο πάρτι
Στεκόσουν στην άκρη
Μ΄ ένα τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη
Σαν να έψαχνες κάτι
Να σου μοιάζει με χάδι
Στον κόσμο που δε μπορεί να σε κρατήσει
Νομίζω πως κάπου σ’ έχω ξαναδεί
Το Παγκράτι μαζί σου θυμίζει μια εποχή
Που δεν έχω ζήσει
Είπα μια μέρα θα μας κάνω μουσική
Κι έτσι θα μείνουμε για πάντα ζωντανοί
Στην πόλη μπλεγμένοι»
Η μία ακρόαση διαδέχεται την άλλη. Οι χτύποι της καρδιάς μας συγχρονίζονται στον ρυθμό του. Από την Κυψέλη, μεταφέρομαι νοητά στο Παγκράτι και σ’ εκείνες τις γειτονιές τις οποίες συνδέεις τόσο πολύ με κάποιους ανθρώπους, που πλέον μοιάζουν άχρωμες, άγευστες και άοσμες χωρίς αυτούς.
Αφού έχω ακούσει για περισσότερες από δέκα φορές το «Ταξίδι», σκουπίζω τα δάκρυα της λύτρωσης από το πρόσωπό μου και αποφασίζω να ξεκολλήσω από τη μεθυστική του μελωδία, για να ανακαλύψω τις υπόλοιπες του δεύτερου άλμπουμ της νεαρής καλλιτέχνιδας, Μια Κασέτα Για Τον Δρόμο.
Έχει αρχίσει να νυχτώνει. Στο «Παγωτό Φιστίκι», η γειτονιά μου πρωταγωνιστεί στις αναμνήσεις της Μαρίνας:
«Θέλω να σε βρίσκω στην άδεια Κυψέλη
Να λιώνει ο Αύγουστος κι εμείς να μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό
Και να μου λες πως μπορούμε να δούμε την πανσέληνο ανάμεσα στις πολυκατοικίες
Και να σκέφτομαι πως τελικά καθόλου δε με ένοιαζε το φεγγάρι
Θέλω να γνωρίσω ξανά την Αθήνα μαζί σου
Και να ψάχνουμε πορτοκαλί φώτα από μικρά παράθυρα
Να πηγαίνουμε βόλτες με το αμάξι
Και να περνάμε πάντα από εκείνο το φανάρι της 3ης Σεπτεμβρίου
Τρίτος όροφος τρίτο σκαλί
Για τα τρία αστέρια που ζωγράφισες στον καρπό μου»
Σκέφτομαι πόσο όμορφη είναι η γλώσσα μας καθώς διαβάζω τους στίχους και ταυτίζομαι. Είναι σα να πλάστηκε για να μπορεί να αποτυπώσει κάθε ίχνος συναισθήματος που αναδύεται όταν ερωτευόμαστε, όπως καμία άλλη γλώσσα δεν καταφέρνει. Η Μαρίνα Σπανού συνεχίζει να υφαίνει για τα αυτιά μας κόσμους νοητούς, μέσα από τα βιώματά της και τις αναμνήσεις της.
Από την Κυψέλη φτάνω στην «Ικαρία». Ένα κομμάτι-βάλσαμο για την καρδιά, για εκείνους που έβρισκαν τον τρόπο τους να ξεγλιστρούν τη στιγμή που θέλαμε περισσότερο από ποτέ να μείνουν.
«Δεν θα σου πω ότι φοβάμαι
Πως τα χέρια μου σφίγγουν ό,τι αγαπάνε
Εσύ φτιάχτηκες μόνο για να πετάς
Από τις μέρες μου πάλι γλιστράς
Σε λίγο θα ξυπνάς στην Ικαρία
Και δε θα θυμάσαι την άδεια πλατεία
Ξημέρωμα Πέμπτης να μετράω
Στα μάτια σου χρώματα μα εγώ δε χωράω»
Επιστρέφω στο «Ταξίδι» για μερικές ακόμα ακροάσεις. Νιώθω πως δεν θα κουραστώ ποτέ να το ακούω. Βουρκώνω, ξανά, καρφώνω τα μάτια μου έξω από το παράθυρο και αφήνω τις σκέψεις μου να δημιουργήσουν συνειρμούς. Μοιράζομαι στίχους από το τραγούδι με τις φίλες μου και η ακρόαση του δίσκου παίρνει τη μορφή συλλογικής εμπειρίας.
Φτάνω στον γλυκό λυγμό του track «Σινέ Σερί» και στο απαλό χάδι του τραγουδιού «Γράμμα».
«Αδειάζει ο κόσμος όταν σβήνεις το φως
Ο χρόνος στεγνός
Στέκεται μπρος μου
Μη μ' αφήνεις μέχρι να ‘ρθει ο καιρός
Που θα ‘χω μάθει πως
Να σε χορταίνω»
Η Μαρίνα έφερε τον Απρίλη με 10 ιστορίες σε «μια κασέτα για τον δρόμο», για τις ώρες που, περπατώντας στην πόλη ή χαζεύοντας το ηλιοβασίλεμα σε κάποιο νησί, θα θέλουμε να φέρουμε στις σκέψεις μας ανθρώπους και στιγμές που κάποτε μας έθρεψαν - όσο πνιγηρές και αν έγιναν στην πορεία.
Δεν ξέρουμε άλλωστε πόσο μοναδικό θα ήταν ανάμεσα στα υπόλοιπα συναισθήματα εκείνο του έρωτα, αν δεν ήταν συνυφασμένος με τον πόνο. Η Μαρίνα ξέρει σίγουρα πως χωρίς αυτόν η μουσική της δεν θα είχε την ίδια μορφή.
Γράφει η τραγουδοποιός στο Instagram για το νέο της άλμπουμ:
Πέρυσι τον Μάρτιο, στο μικρό μου δωμάτιο στο Χαλάνδρι, άρχισα να σχεδιάζω ταξίδια
σκεφτόμουν αεροπλάνα και καράβια,
αστείρευτα καλοκαίρια και εισιτήρια,
ταξίδια που δεν έγιναν ποτέ και ταξίδια που έγιναν απλώς για να φύγεις,
ταξίδια αποχωρισμού και ταξίδια που θα με έφερναν πιο κοντά σε σένα
όμως όσο ζέσταινε η πόλη και χόρταινα περισσότερο τις θάλασσες,
μάθαινα πως εσύ ήσουν το μόνο ταξίδι που ήθελα να κάνω
έτσι έγραψα μια κασέτα για να ακούς όταν θα πηγαίνεις
τώρα, λίγες μέρες πριν αποχαιρετήσουμε τον Μάρτιο, στο πρώτο βλέμμα της Άνοιξης τραγουδάμε για αυτές τις διαδρομές
από τα μπιστρό του Παρισιού στο αγαπημένο Παγκράτι,
από μια ενηλικίωση με χρώμα μπλε σε μια ατέρμονη σκάλα,
από την Κυψέλη που έμαθε να μου μαθαίνει στα τρία αστέρια που ζωγράφισες στον καρπό μου,
από τη ντίσκο που σε γνώρισα στο σινεμά που μου υποσχέθηκες
από τους πρωινούς μας καφέδες στα γράμματα που σου άφηνα όσο έλειπες
Υ.Γ.1: κάθε φορά που θα σε ερωτεύομαι τα χέρια μου θα φωτίζουν ακόμα παραπάνω
Υ.Γ.2: σ’ αγαπώ, να προσέχεις, φιλιά
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
