εκατονδεκαεπτά

Καλοκαιρινό πρωινό, με ήλιο και ζέστες και παγωτά γρανίτες και παγωμένο παπορίσιο καφέ. Στο κατάστημα μπαίνει ο Φερνάντο Σάντος. Κάπως προβληματισμένος, αρχίζει να μιλάει: “ Θοδωρή, δεν ήξερα ότι ο Κώστας Κατσουράνης είναι κακό παιδί, και δεν πιστεύω ακόμα ότι είναι. Βοήθησε τόσα χρόνια να χτίσουμε μια αξιοπρεπή ομάδα, μετέφραζε Λούις Σεπούλβεδα από τα πορτουγκέζικα σε όλα τα παιδιά, λάτρευε τον Λόρκα, αντιπαθούσε την Μαρί Λεπέν, κοίταζε την δουλειά του και την προπόνηση του, πολύ συχνά πηγαίναμε στο Ηρώδειο. Μητσιάς, Φαραντούρη, Ντον Τζιοβάννι, Λένα Κιτσοπούλου, Μότσαρτ, τα πάντα. Μερικές φόρες τρώγαμε σουβλάκι και μερικές φορές στην Σπονδή, λατρεύει του δίσκους του Μάνου Χατζιδάκι, είναι καλό παιδί. Πρέπει να τον συγχωρέσεις”. Απάντησα σχεδόν αμέσως : “Ίσως να έχετε δίκιο, κόουτς, εσύ ξέρεις, σας έχω δει στα Άγραφα και στο Βαρούλκο. Μια φορά καθόμασταν δίπλα στο Μικρό Ψάρι, έχουμε πολλές φορές διαβάσει μαζί Ντόρις Λέσινγκ, λατρεύει τον Χέμινγουεϊ, πάντα είναι κύριος, οι επιλογές είναι μόνο δικές σου, απλώς πρέπει κάποιος να φυλάει τον κο. Κάμπελ, ίσως να έχουμε δυσκολίες.” ο Φερνάντο έφυγε και πέταξε με ένα τεράστιο ελικόπτερο του Στρατού και μετά με F16 κατευθείαν για Φορταλέζα Βραζιλίας. Άνοιξα έναν τόμο του Μπαλζάκ και συνέχισε η μέρα μου. Από τα ηχεία ακουγόταν Θεοδωράκης και ο καφές δεν είχε ζεσταθεί ακόμα. Μια ωραία μέρα κάπως σαν να αρχίζει. Δεν ξέρω αν θα παίξει ο Αντρέας Σάμαρης αλλά σίγουρο τα Άγραφα στην Κολιάτσου έχουν ωραίο κεμπάπ. Όλα θα δείξουν.