Η νύχτα, του Κωστή Παλαμά

Κυπαρισσομαστόρευτη με τ’ άσπρο σου μπαϊράκι,
μια συντροφιά παρθενική, φελούκα αρχοντική,
σε χαίρεται· μια λυγερή σου κυβερνά το δοιάκι…
Μα η νύχτα, η νύχτα είναι κακή.

Σε βρίσκει η νύχτα αργή, δετή, και σε ξεπαρθενεύει,
του ξεσκισμένου γίνεσαι και του ληστή φωλιά,
μια τρύπα το κορμάκι σου σκληρά το σημαδεύει,
και τα νερά είναι πιο σκληρά.