Το Κόντρα σε Όλα εξιστορεί τον κυριολεκτικό και μεταφορικό αγώνα δρόμου της αυτοκινητοβιομηχανίας Φορντ να κατασκευάσει ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο που θα αναμετρηθεί και θα κερδίσει τα κυρίαρχα της Φεράρι στον 24ωρο αγώνα Λε Μαν του 1966, αλλά δεν θα το καταλαβαίνατε από τον αφόρητα γενικευμένο ελληνικό τίτλο της ταινίας (Ford v Ferrari στις ΗΠΑ, με εναλλακτικό ευρωπαϊκό Le Mans ’66), που παραπέμπει στα πάντα από τηλεπαιχνίδι των 90s μέχρι τίτλο (τ)ραπ άλμπουμ. (Αφήστε που οι δύο ήρωες της ταινίας, που υποδύονται ο Ματ Ντέιμον και ο Κρίστιαν Μπέιλ, δεν πάνε ακριβώς κόντρα σε ΟΛΑ, αλλά μόνο σε δύο πράγματα: τις corporate παρεμβάσεις και την ημιμάθεια για τις μηχανές των αυτοκινήτων.)
Ο Ντέιμον υποδύεται τον Κάρολ Σέλμπι, το μόνο αμερικανό νικητή του Λε Μαν που πλέον σχεδιάζει αυτοκίνητα στη δική του επιχείρηση όταν εκπρόσωποι της Φορντ, έχοντας προηγουμένως ταπεινωθεί από τον Έντσο Φεράρι στην Ιταλία στην απόπειρά τους να εξαγοράσουν την εταιρεία του, του προτείνουν να κατασκευάσει ένα αυτοκίνητο που θα μπορέσει να συναγωνιστεί εκείνα της Φεράρι στο διάσημο αγώνα της Γαλλίας.
Ο Ματ Ντέιμον ως Κάρολ Σέλμπι...
Ο Σέλμπι ξέρει ακριβώς ποιον χρειάζεται για να δημιουργήσουν μαζί το καλύτερο αποτέλεσμα, και αυτός είναι ο Κεν Μάιλς (Μπέιλ), ένας δύστροπος, κοκκαλιάρης βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που τυχαίνει να είναι ιδιοφυής μηχανικός κι οδηγός αυτοκινήτων. Τα κοστουμαρισμένα στελέχη της Φορντ, ωστόσο, με πρωτοστάτη τον Λίο Μπίμπι (ο Τζος Λούκας υποδύεται έναν από τους πιο punchable χαρακτήρες της χρονιάς), προσπαθούν με κάθε τρόπο να υπονομεύσουν την επιλογή του Μάιλς, που δεν θυμίζει σε τίποτα τον ιδανικό “Ford man” που θέλουν να πουλήσουν. Ο Σέλμπι γίνεται ασπίδα ανάμεσα σε αυτούς και το φίλο και συνεργάτη του, προκειμένου να τον αφήσει να μεγαλουργήσει ανενόχλητος ενώ πλησιάζει το κρίσιμο event.
...κι ο Κρίστιαν Μπέιλ ως Κεν Μάιλς
Τη μεταφορά αυτής της αληθινής ιστορίας πιλοτάρει ο Tζέιμς Μάνγκολντ, ομολογουμένως με την ησυχία του (σε 152 ως επί το πλείστον σφιχτοδεμένα λεπτά), ο οποίος στο παρελθόν έχει διαπρέψει σε ποικίλα κινηματογραφικά είδη (σκηνοθέτησε ένα από τα καλύτερα μουσικά biopics όλων των εποχών, το Walk The Line, και μια από τις καλύτερες ταινίες κόμικ, το Λόγκαν, ποιο Τζόκερ;). Το αγαπημένο του, όμως, είναι το γουέστερν, είτε αναμετράται με αυτό άμεσα, όπως στο ριμέικ του Τελευταίου Τρένου για τη Γιούμα, είτε έμμεσα όπως με τις περισσότερες ταινίες του από το Cop Land μέχρι το προαναφερθέν κύκνειο άσμα του Γούλβεριν.
Στη βάση του, ακόμα και το Κόντρα σε Όλα ακολουθεί τους ηθικούς και αφηγηματικούς κανόνες αυτού του αμιγώς αμερικάνικου είδους καθώς τα βάζει με άλλο ένα ταυτισμένο με την Αμερική κόνσεπτ, τον καπιταλισμό, καθώς φέρνει αντιμέτωπους δημιουργικούς, έξυπνους ανθρώπους με στενόμυαλους, κομπλεξικούς, δειλούς executives (η απεικόνισή τους είναι τόσο ακριβής που δεν υπάρχει περίπτωση να μην αναγνωρίσει κάποιον συνεργάτη του όποιος εξωτερικός έχει τύχει να περάσει από τέτοιο περιβάλλον.) Αν η ταινία ακούγεται σαν το Δυστυχώς Απουσιάζατε (το τελευταίο του Κεν Λόουτς) με μεγαλύτερο μπάτζετ, βλακεία μας γιατί παραμένει πάνω απ’όλα ένα χολιγουντιανό προϊόν (και μάλιστα από τα πρώτα που βγήκαν μετά την εξαγορά του κολοσσού Fox από τον ακόμα πιο γιγάντιο κολοσσό Disney): ψυχαγωγική, με συναρπαστικές στιγμές αγώνων και καλοπαιγμένη. Εκτός από το πάντα αξιόπιστο (και στην περίπτωση του λιγνού Μπέιλ, έτοιμο για μεταμόρφωση) πρωταγωνιστικό δίδυμο, ο Τρέισι Λετς (ο βραβευμένος με Πούλιτζερ και Τόνι θεατρικός συγγραφέας του August: Osage County) έχει μια σπάνια ευκαιρία να λάμψει στο ρόλο του Χένρι Φορντ Β’, του μεγαλομανούς εγγονού του ιδρυτή της Φορντ, πασχίζει να ξεφύγει από τη σκιά των επιτευγμάτων του παππού του και παίρνει μια σοβαρή επιχειρηματική απόφαση μόνο εξαιτίας του πληγωμένου του εγωισμού μετά την προσβλητική απόρριψη του ιταλού αντιπάλου του.
Στις ΗΠΑ το φιλμ λέγεται Ford v Ferrari, στην Ευρώπη Le Mans '66. στην Ελλάδα Κόντρα σε Όλα
Εκτός από τη νοσταλγία του για τις χρυσές μέρες των αυτοκινητοβιομηχανιών, το Κόντρα σε Όλα μπορεί σύντομα να αποτελεί απολίθωμα για διαφορετικούς λόγους: ως στιβαρό, παλιομοδίτικο δράμα είναι η σπάνια, πλέον, ταινία που παίρνει το πράσινο φως από τα στούντιο, συμβάλλοντας ελάχιστα αλλά ευπρόσδεκτα στην ποικιλομορφία του κινηματογραφικού τοπίου, πριν το επόμενο σίκουελ/ριμέικ/reboot.
