Βρεθήκαμε ένα μεσημέρι στο Κουκάκι, στο αγαπημένο της Laluk- εκεί που όλοι την φωνάζουν με το μικρό της όνομα και ξεχωρίζει λίγο παραπάνω, γιατί η lady owner έχει αδυναμία στις γάτες. Όπως κι εκείνη («το πιο βαρετό instagram, είναι το δικό μου, όλο γάτες και βιβλία»). Και έτσι όπως ήταν αναμενόμενο, το πρώτο μισάωρο το περάσαμε μιλώντας για τα ζευγάρια γατιών που μας «φιλοξενούν» σπίτι τους. Τον αρσενικό της γάτο -που μοιάζει με Μπάτμαν- η Μαρία Πετεβή τον βρήκε κάπου στην Ικαρία, εγώ τον δικό μου στη Τζιά. Ανακαλύψαμε πως κάποια στιγμή πήραμε την ίδια απόφαση: να τα κάνουμε δύο. Και οι δύο διαλέξαμε ένα κάλικο κορίτσι. Πριν φτάσουμε στα θεατρικά Σκυλιά χαζέψαμε τις γάτες μας και είπαμε πόσο διαόλια είναι («όλη την προίκα μου έχουν σπάσει») και πόσο τις αγαπάμε. Τώρα που το σκέφτομαι δεν μου είπε ποτέ πως τα έχει ονομάσει. Ούτε εγώ της είπα. Μάλλον δεν είχε σημασία. Και όταν είπαμε να κλείσουμε τα κινητά και να πούμε και τίποτα άλλο, ξεκίνησα να της λέω πόσο μου άρεσε αυτή η παράσταση που πρόλαβα στο τσακ -ένα από τα τρία τελευταία εισιτήρια της τελευταίας ημέρας (τέταρτης από τις τέσσερις)- και πόσο αχόρταγα ρουφούσα αυτό που έβλεπα.
Η Μαρία που έχει μαμά από την Ίο και μπαμπά από την Κύπρο, που είχε μικρή έναν λευκό γάτο και τον φώναζε Τίτο, που οι περισσότεροι γνώρισαν από τις τηλεοπτικές Άγριες Μέλισσες, αφήνει για λίγο τις γνώριμες θεατρικές διαδρομές και βυθίζεται στον αντιφατικό, υπόγεια αστείο και βαθιά σκοτεινό κόσμο του Αζά με εντυπωσιακή σωματική ορμή και μεγάλη κωμική ακρίβεια. Στην παράσταση -όπου δεν θα δούμε δυστυχώς τον εξαιρετικό Τούρκο Cem Yiğit Üzümoğlu, της πρώτης εμφάνισης στο Φεστιβάλ Αθηνών, καθώς δεν κατάφερε να άρει τον περιορισμό εξόδου που του επέβαλε η κυβέρνηση Ερντογάν- η Μαρία ενσαρκώνει πέντε ρόλους. Τρεις από αυτούς, είναι σκυλιά. Και ακροβατεί ανάμεσα στη σάτιρα και τον θρήνο, στην αθωότητα και την οργή με εντυπωσιακή ισορροπία. Και είναι αυτές οι στιγμές που θυμάσαι για ποιον λόγο χρειάζεσαι το θέατρο. Όχι σαν θέαμα. Αλλά σαν μνήμη. Και σαν κραυγή.
Τα Σκυλιά
Έχω αγαπήσει αυτή την παράσταση. Είναι ένας κόσμος δικός της, στον οποίο δεν μπορείς να βουτήξεις εύκολα, δεν εξηγείται. Είναι κάποιοι περφόρμερς που κάνουν τα σκυλιά; Ο Κωνσταντίνος (Μωραΐτης), ο χορογράφος – που παίζει κιόλας – μου έλεγε ότι αυτό που κάνουμε είναι «έξτρα physical». Σκέψου πόση ώρα κινούμαστε και τρέχουμε στα τέσσερα. Πονάει πολύ. Δεν είναι φυσιολογική στάση για το ανθρώπινο σώμα, δεν είναι φτιαγμένο έτσι. Από την αρχή ήταν πολύ δύσκολο. Θυμάμαι στο Φεστιβάλ Αθηνών, μύριζε όλος ο διάδρομος και τα καμαρίνια Counterpain. Πάντα κρατάς μια εικόνα, μια μυρωδιά, έναν ήχο από τις δουλειές που κάνεις. Για μένα, τα «Σκυλιά» είναι Counterpain. Η αλοιφή που μας συνόδευε (γέλια).
Μπήκα στην παράσταση με πολλή χαρά. Δεν είχα κάνει κάτι τέτοιο ξανά. Είχα κάνει στη σχολή μία χελώνα. Να ασκείσαι στην «τετρακίνητη» κίνηση και να παίρνεις τα χαρακτηριστικά ενός ζώου - αυτή η ενσάρκωση δεν συμβαίνει συχνά. Ευτυχώς είχα μια καλή σχέση με το σώμα μου, έκανα χρόνια χορό. Κάτι τόσο το ιδιαίτερο δεν σου τυχαίνει συχνά.
Τα «Σκυλιά» έχουν έναν κόσμο ευαίσθητο. Δεν μιλούν ακριβώς για τα σκυλιά. Μιλούν κυρίως για τους ανθρώπους – και κατ’ επέκταση, για όλα τα πλάσματα. Η βία προς τους αδύναμους είναι το κουμπί μου. Μικρή, όταν έβρεχε, μάζευα τα σαλιγκάρια από το πεζοδρόμιο για να μη τα πατήσουν.
Το κείμενο γεννήθηκε μέσα από τις πρόβες. Κάναμε αυτοσχεδιασμούς και το υλικό εμφανιζόταν, άλλο πεταγόταν, άλλο κρατιόταν. Ξεκινήσαμε με τη σωματική εκπαίδευση κάθε μέρα. Έπρεπε να χτίσουμε μυϊκό σύστημα. Δεν είχα ξαναβρεθεί σε δουλειά που σου ζητάει να ανοίξεις τόσο τη φαντασία σου.
Με τον Αζά είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι, είναι φοβερός, ξέρει να καθοδηγεί και να σου δίνει πλαίσιο και μέσα σε αυτό να σε αφήνει ελεύθερο. Και αυτό είναι πολύτιμο. Γιατί μέσα στο απόλυτο χάος δεν ξέρω αν γεννιούνται πράγματα. Αλλά αν υπάρχει ένα σαφές πλαίσιο, μπορεί να επικρατήσει χάος μέσα του και να γεννηθεί κάτι ουσιαστικό. Και αυτό ξέρει πολύ καλά να το κάνει ο Ανέστης.
Η παράσταση μιλάει πολύ για την κοινωνική αδικία. Πιο επίκαιρο κείμενο δεν ξέρω αν υπάρχει. Η χρήση της μεταφοράς των σκυλιών σού επιτρέπει να δεις το θέμα από απόσταση, γι' αυτό και δεν γίνεται διδακτικό. Σε βοηθά να δεις πιο πολύ τον άνθρωπο. Το χιούμορ βοηθά επίσης, ανοίγει τον θεατή, τον κάνει να δεχτεί πιο εύκολα αυτά που λέμε, χωρίς να τα απορρίψει, χωρίς να τα αποφύγει.
Η ομάδα, η αγέλη, είναι αυτή που μπορεί να φέρει την αλλαγή. Αν δεις στο δρόμο ένα τσοπανόσκυλό δεν θα το φοβηθείς, αν δεις μαζεμένα είκοσι τσιουάια να γαβγίζουν θα φοβηθείς. Από τις αρχές του κόσμου για να κυνηγήσουμε, να επιβιώσουμε, συσπειρωνόμασταν. Μερικές φορές το ξεχνάμε και είναι κρίμα. Μιλάω για τη συσπείρωση μέσα στην οικογένεια, μέσα στη σχέση. Η συσπείρωση περιέχει αγκαλιά, υπομονή, αντοχή, επιμονή, δεκτικότητα. Είναι εύκολο να πεις «πάμε παρακάτω», να πεις πάμε στον επόμενο. Αλλά είναι και ωραίο να επιμένεις, ειδικά αν νοιώσεις πως έχει αξία. Υπάρχουν πράγματα που για να ανθίσουν θέλουν χρόνο.
Όταν διάβασα το έργο, αυτό που με τράβηξε αμέσως ήταν η στρέβλωση. Αυτή της πραγματικότητας. Η συγκάλυψη. Αυτό που μπορεί να σε κάνει να αμφισβητήσεις την ίδια σου τη λογική. Σαν τη Δίκη του Κάφκα: ένας άνθρωπος απέναντι σε ένα σύστημα που το μόνο που θέλει είναι να τον οδηγήσει στην παράνοια. Στην ιστορία των Σκυλιών, λένε πως υπεύθυνοι για το φόνο είναι αυτά -ενώ δεν υπήρχε καμία εκδορά. Κάποιος σε περνάει τόσο χαζό, τόσο αδύναμο, που στρεβλώνει την αλήθεια μπροστά στα μάτια σου. Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Αυτό ήταν το πιο σοκαριστικό. Το πώς μία πληροφορία μπορεί να αλλοιωθεί, να περάσει από στόμα σε στόμα, πώς τα ΜΜΕ αποφασίζουν τι θα ειπωθεί. Δεν είμαστε όλοι ίσοι. Δυστυχώς!
«Είναι δύσκολος καιρός για τα μικρά πλάσματα». Αγαπώ πολύ αυτή τη φράση που ακούγεται στην αρχή της παράστασης. Ταιριάζει στα συναισθήματα, στους ευαίσθητους, στους ανθρώπους που έχουν τα λιγότερα, στους διαφορετικούς. Πώς γίνεται αντί να προστατεύουμε αυτά τα μικρά πλάσματα, να τα διαλύουμε;
Οι ρόλοι
Η Πρισίλα, η ράτσας, είναι ένα σκυλί που δουλεύει σαν αναπαραγωγική σκύλα. Το αφεντικό της την υποβάλει σε αυτό το απάνθρωπο πράγμα. Δεν είχα αναλογιστεί πριν τι ζουν αυτά τα σκυλιά: σε τι συνθήκες ζουν, πώς τα ταΐζουν και τα προσέχουν μόνο για να γεννούν. Μόλις πάψουν να είναι «χρήσιμα» τα θανατώνουν. Γεννούν μια-δυο φορές τον χρόνο και αποχωρίζονται τα κουτάβια τους όταν ακόμη δεν έχουν ανοίξει τα μάτια.
Παίζω και την Μπατίντα ντε Κόκο, μία αδέσποτη σκυλίτσα που βρίσκεται στην παρέα αυτών που θέλουν να διαλευκάνουν τον θάνατο του χάσκι από την Αράχοβα.
Ο Ζαχαρίας ο σκύλος του παπά, είναι παχουλός, με μάτια που πετάγονται έξω, σαν κακό παζλ που τίποτα δεν πάει με τίποτα: μεγάλο σώμα, μικρό κεφάλι, μικρά αυτιά. Εμπνευσμένος από τον Ίγκορ του Frankenstein Junior. Είναι ένας Έλληνας σκύλος που ξέρει ένα μέρος, το αγαπά, και δεν θέλει να γνωρίσει τίποτα καινούργιο. Μισεί την αλλαγή. Θέλει μόνο τα κοψίδια του και να είναι όλοι φίλοι του. Δεν τον νοιάζει αν στο σπίτι του ζει ο χειρότερος όλων. Τον ταΐζουν; Δεν βλέπει, δεν ακούει, δε μιλά. Λέει στο τέλος: «περίεργο πράγμα η μνήμη». Όταν του δίνουν λιχουδιά, προδίδει και τον παπά και το χωριό.
Ουσιαστικά ο Ζαχαρίας, ως όνομα, είναι τιμή στον Ζαχαρία, τον σκύλο της σκηνοθέτριας και φίλης μας Κατερίνας Μαυρογεώργη
Κάνω και την αφήγηση των ειδήσεων, όπως και μια τηλεπαρουσιάστρια. Είναι απελευθερωτικό να κάνεις πολλούς ρόλους. Στα «Σκυλιά» η φόρμα είναι δοσμένη και συγκριμένη, έχει κίνηση, ρυθμό. Θεατρικά είναι γαργαλιστικό να μπαινοβγαίνεις στους ρόλους. Μπαίνοντας στα παπούτσια του σκύλου με συγκινεί η αθωότητα που βλέπω μέσα από τα μάτια τους. Είναι σαν να φεύγεις από την ανθρώπινη φύση σου και να απελευθερώνεσαι. Περπατάς, τρέχεις στα τέσσερα, ανακαλύπτεις άλλους τρόπους επικοινωνίας. Εκεί που οι άνθρωποι χαιρετιούνται με χειραψία τα σκυλιά μυρίζονται με τα μουσούδες. Ίσως να ήταν πιο ωραία αν κι εμείς μυρίζαμε ο ένας τον άλλο -μια πολύ ειλικρινής επαφή.
Στους άλλους ρόλους, μου αρέσει πολύ ο σκύλος που έρχεται από το βουνό. Εκείνος που είχε κακοποιηθεί στις κυνομαχίες, που έχασε το ένα του μάτι και κατάφερε να ξεφύγει γιατί δεν άντεχε άλλο τη βία. Αυτό δηλαδή που μόνο άνθρωπος μπορεί να προκαλέσει με αυτό τον τρόπο. Μου θυμίζει τους ερημίτες. Εκείνους που αποτραβιούνται από τον κόσμο και τον συνωστισμό και βρίσκουν τον εαυτό τους μέσα στη φύση. Έχει δει τη βία και έχει αποφασίσει να μη γίνει άλλο μέρος της. Με κόστος να ζει μακριά από τους ανθρώπους, μόνος. Αλλά καθαρός από αυτή την αγριότητα.
Εγώ και ο εαυτός μου
Όταν μου πεθαίνει φυτό στο μπαλκόνι, στεναχωριέμαι. Ακούγεται διδακτικό αλλά είναι όμορφο να φροντίζεις κάτι: ένα φυτό, μια σχέση, ένα άνθρωπο, ένα ζώο, τον εαυτό σου. Να ακούσεις κάτι ωραίο, να διαβάσεις κάτι ωραίο, να κλείσεις τα μάτια για πέντε λεπτά. Δεν είναι πολυτέλεια, είναι η βάση και το ξεχνάμε. Είναι πολύ ψυχοθεραπευτικό να κάθομαι στο μπαλκόνι και να ποτίζω τα φυτά μου. Εξαρτώνται από μένα για να τραφούν και να μεγαλώσουν. Έχω σαράντα φυτά και το καθένα έχει όνομα. Σαράντα φυτά, σαράντα ονόματα. Και τα θυμάμαι όλα (γελάει).
Καθώς μεγαλώνω αλλάζω. Με ανθρώπους που παλιότερα δυσκολευόμουν να απορρίψω, τώρα επιλέγω να μη χωρέσω, να μην προσπαθήσω να ενταχτώ με το ζόρι. Αν δεν μου ταιριάζει κάτι, δεν το κρατάω κοντά. Το θέμα της έκθεσης με απασχολεί. Ίσως είμαι πιο μοναχική. Αν δεις έτσι τον εαυτό σου, δεν τραβάς τα φώτα. Κι όταν αυτά έρχονται και δεν τα καλωσορίζεις, σταματούν να έρχονται. Η έκθεση είναι μέρος της δουλειάς μας. Αλλά μπορείς να επιλέξεις τη μορφή της έκθεσης που θα σε ακολουθεί και να τη φέρεις στα μέτρα σου. Είμαι ειλικρινής στο ποια είμαι. Όταν αρχίζεις όμως να ασχολείσαι τόσο με τον εαυτό σου και με τους άλλους, χάνεται η ουσία. Προτιμώ να μιλάω για άλλα πράγματα. Η προσωπική ζωή του άλλου δεν έχει τόσο ενδιαφέρον όσο νομίζουμε.
Δεν μου αρέσει να μιλάω δημόσια. Δεν αισθάνομαι πως είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος γι' αυτό. Ζούμε σε μια εποχή με υπερπληθώρα απόψεων. Το θέμα δεν είναι όμως μόνο τι λες, αλλά και πού και πώς το λες, σε τι πλαίσιο σε ρωτούν και γιατί. Αν μου γίνει μια ερώτηση σε σωστό πλαίσιο, φυσικά και θα απαντήσω, θα πάρω θέση. Και νομίζω πως φαίνεται καθαρά από όσα λέω, ποια στάση ζωής επιλέγω. Αλλά το να πρέπει όλοι να πούμε κάτι για τα πάντα, θολώνει τις φωνές που πραγματικά πρέπει ακουστούν. Όταν μιλάς για κάτι ουσιαστικό -όπως τα Τέμπη- φυσικά και παίρνεις θέση. Αλλά να σχολιάζεις τι είπε ένας συνάδελφος και πώς το είπε, ε, φτάνει.
Ο καταιγισμός πληροφορίας με κουράζει. Σκρολάρεις και βλέπεις: τη δολοφονία ενός σκυλιού, μια διαφήμιση για μία μάσκαρα, τα Τέμπη και αμέσως μετά ποιος χώρισε. Αυτό μπορεί να με τρελάνει. Προσπαθώ να είμαι πιο συνειδητή στο τι αφήνω να εισέλθει στο κεφάλι μου. Τι βλέπω, τι ψάχνω, πόση ώρα ασχολούμαι, πότε σταματάω. Ακόμη και για τις ειδήσεις, επιλέγω προσεκτικά την πηγή και τη στιγμή. Χρειάζομαι πλαίσια που με κρατούν διαυγή και ήρεμη. Ταράζομαι εύκολα.
Μετά την πανδημία, βλέπω μια έξαρση της βίας. Νομίζω έχουμε χάσει τη βάση, έχουμε λίγο μπερδευτεί, έχουμε λίγο αποξενωθεί. Νοιώθω πως πρέπει να κάνουμε λίγα βήματα πίσω. Να ξαναγνωρίσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, να θυμηθούμε τι έχει αξία. Η πίεση να είσαι τέλειος σε όλα -λαμπερός, πετυχημένος, καλός γονιός, τέλειος σύντροφος- μας τρελαίνει. Έχουμε τόσες απαιτήσεις και χανόμαστε μέσα σε αυτές. Υπάρχει ενοχή στο να μην παράγεις, στο να σταθείς για λίγο. Χάνουμε τη ρίζα μας. Και έτσι ανθίζουν οι νευρώσεις. Και τα λέω αυτά πρώτα για μένα.
Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα φωνάξει, δεν θα επιτεθώ, δεν θα κάνω κάτι ακραίο. Δεν μου βγαίνει. Δυσκολεύομαι πολύ να εκφράσω τις πλευρές αυτές του εαυτού μου. Και ίσως γι’ αυτό μου φαίνεται λυτρωτικό όταν μπορώ να το κάνω μέσα από τους ρόλους. Στην ζωή δυσκολεύομαι. Ακόμη και να τσακωθώ. Το πιο απλό -να πω «μη μου μιλάς άσχημα»- δεν το μπορώ. Δεν θα ανταπαντήσω στον δρόμο, δεν θα μπω εύκολα σε φωνές, σε αντιπαραθέσεις, σε ξεκαθαρίσματα. Κι αυτό έχει κόστος φυσικά, γιατί κουβαλάς τη δυσφορία μέσα σου.
Η αδικία μπορεί να με τρελάνει. Αλλά επειδή δεν έχω βρει ακόμη τον τρόπο να «γαυγίσω», αυτό που κάνω είναι να απομακρύνομαι, να κάνω βήματα πίσω και να επιστρέφω στην ασφάλεια την οποία έχω χτίσει με κόπο, στους δικούς μου ανθρώπους.
Προσπαθώ να μη γίνομαι αυτό που δεν αντέχω να βλέπω. Μου αρέσει η καθαρότητα στα πράγματα. Είμαι αυτό που βλέπεις, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Αρνούμαι να μπω σε παιχνίδια και σε κοινωνικά πλαίσια. Όταν κάτι δεν το θέλω, δεν το συναναστρέφομαι Είμαι λίγο απόλυτη σε αυτά. Δεν μπορώ να βάλω εύκολα νερό στο κρασί μου. Και θέλω οι άνθρωποι γύρω μου να βλέπουν επίσης καθαρά.
Όταν γίνεται κάτι ακραίο, φυσικά και αντιδρώ -ειδικά όταν αφορά άλλους. Με τον εαυτό μου έχω μεγάλη αντοχή. Δυσκολεύομαι όμως να με υπερασπιστώ. Αλλά όταν δω την αδικία απέναντι σε άλλον, κάτι μέσα μου σπάει. Αν με αφορά άμεσα, πολλές φορές δεν θα μιλήσω. Συσσωρεύω πράγματα και κάποια στιγμή ξεσπάω. Και εκείνη τη στιγμή χάνω τα λόγια μου. Όταν κάτι παρεκκλίνει από το αξιακό μου σύστημα δεν μπορώ να το διαχειριστώ εύκολα. Και αυτό το σταθερό «δεν το πιστεύω», με κυριεύει.
Έχω υπάρξει και εγώ ένα από αυτά τα μικρά πλάσματα που προσπαθούν να αντέξουν. Έχω περάσει φάσεις που ένοιωθα μικρή, ευάλωτη. Και έχω δει κι άλλους να νοιώθουν έτσι. Το να αναγνωρίσεις το «μικρό» μέσα σου σημαίνει ότι έχεις κάποιου είδους επαφή με τον εαυτό σου. Γιατί έτσι κι αλλιώς, είμαστε τέτοια, μικρά πλάσματα. Και κάποια στιγμή πεθαίνουμε -κι έρχεται αυτό και τα σβήνει όλα.
Στην γειτονιά μου όλα τα γατιά είναι χοντρά. Γιατί σε κάθε πεζοδρόμιο έχει ένα μπολ με τροφή και νερό. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τα ταΪζουν. Και δεν είναι πλούσιοι. Δεν είναι άνετοι. Είναι απλώς άνθρωποι.
Η αδικία και η δικαιοσύνη συνυπάρχουν και είμαστε ανυπεράσπιστοι. Ποιος ξέρει γιατί, ποιος ξέρει πώς να ζήσει, τι να κυνηγήσει, τι έχει αξία τελικά; Έρχεται όλο αυτό το σύννεφο, αυτή η φανφάρα -καριέρα, λεφτά, σπίτια- και μας σκεπάζει. Για να μη σκεφτόμαστε πως μια μέρα θα πεθάνουμε και πόσο στα αλήθεια ευάλωτοι είμαστε. Φτιάχνουμε μια ψευδαίσθηση, για να κοροϊδέψουμε, τον εαυτό μας. Και κάπου εκεί έρχονται οι δυσκολίες της ψυχής επειδή φεύγεις από τον πυρήνα σου. Και έτσι γίνεσαι εσύ το άδικο, γίνεσαι το τέρας. Και αυτός που δαγκώνει.
Οι άλλοι τρόποι έκφρασης
Αν μυρίζαμε και εμείς ο ένας τον άλλο, ίσως να ήταν πιο ωραία. Μια πολύ ειλικρινής επαφή. Καταλαβαίνεις αμέσως ό,τι πρέπει να καταλάβεις . Η μη λεκτική επικοινωνία είναι αυτή που έχει σημασία. Τα σκυλιά, μέσα από τη μυρωδιά, αντιλαμβάνονται αμέσως μερικά βασικά πράγματα. Αν ο άλλος είναι φιλικός, αν υπάρχει απειλή, αν βρίσκονται στην ίδια συχνότητα. Οριοθετούνται εύκολα. Και αυτό θα ήταν όμορφο να το είχαμε και 'μεις- έναν ξεκάθαρο τρόπο να δηλώνεις τη θέση σου, χωρίς λέξεις
Τα άλλα μέσα έκφρασης
Η τηλεόραση σού μαθαίνει κάτι άλλο. Από ένα καθημερινό σήριαλ, μαθαίνεις να έχεις υλικό πολύ γρήγορα. Μία λήψη στις επτά το πρωί και είκοσι σκηνές να σε περιμένουν, σε εκπαιδεύει. Με τις «Άγριες Μέλισσες» κάθε μέρα, τρία χρόνια, έπρεπε να μάθω άπειρα λόγια. Κάποια στιγμή εκεί προς το τέλος ένιωσα πως στέγνωσα. Με άγχωνε η σκέψη πως στερεύει το υλικό μου. Κι όμως στον τελευταίο μήνα γυρισμάτων μού πρότειναν να παίξω την Ιφιγένεια στην Επίδαυρο, σε αντικατάσταση και σε σύντομο διάστημα. Νομίζω μπόρεσα να συγκεντρώσω τα υλικά μου χάρη στην εγρήγορση και την εξάσκηση αυτών των τριών χρόνων. Πάντα υπάρχουν τρόποι τα μέσα να επικοινωνούν και να συμπληρώνουν το ένα το άλλο.
