
Στην αρχή μιας νέας σεζόν, το Theatre of the NO δηλώνει την ταυτότητά του: μια μουσικοθεατρική σκηνή όπου θέατρο, live μουσική και performance μπλέκονται. Φιλοδοξία; Να μεγαλώσει η ατζέντα και να ανέβει κατηγορία, βήμα-βήμα, χτίζοντας ακόμη εντονότερο το αίσθημα της κοινότητας και διεθνείς γέφυρες.
Στην καρδιά της Αθήνας, το Theatre of the NO συστήνεται ως ένα αστικό σαλόνι: ένας χώρος όπου το θέατρο συνομιλεί με τη μουσική, το multimedia μιλά με την εγγύτητα, και οι θεατές γίνονται συμμέτοχοι. Είναι η πρώτη αγγλόφωνη σκηνή της πόλης με σταθερό προγραμματισμό και, ταυτόχρονα, ένα ζωντανό εργαστήριο για νέες φόρμες.

Η φετινή σεζόν χαρτογραφείται γύρω από τις Μορφές Αγάπης: από τον «ξένο» άλλο μέχρι την αγάπη για τον εαυτό, τις ρίζες, την εξουσία, την κοινή πατρίδα. Στον πυρήνα, το νέο έργο (Love me) Tinder, ένα πολυφωνικό έργο για τον έρωτα και τη «σύνδεση» στην εποχή των αλγορίθμων, όπου ελληνικά και αγγλικά διασταυρώνονται μέσα από περφόρματιβ στοιχεία με χορό, τραγούδι, live-looping, προβολές, ηχητικές και μουσικές παρεμβάσεις. Ένα πολύ νέο έργο που μιλά μια πολύ νέα γλώσσα για το πώς σχετιζόμαστε σήμερα.
Εκτός όμως από το (Love me) Tinder, θα δούμε πέντε ακόμη πρωτότυπες θεατρικές παραγωγές: το Cat-A-Strophe του Yoel Wulfhart (από Τετάρτη 5 Νοεμβρίου, κάθε Τετάρτη), μια παράλογη και ιδιαίτερα αιχμηρή φάρσα-εργαστήριο για το τι σημαίνει «στήνω παράσταση» σήμερα· το Mother Tongue της Γεωργίας Τσαγκαράκη (πρεμιέρα 5 Δεκεμβρίου), ένα solo που σκάβει στις ρίζες και τη γλώσσα· το 1984 σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα (πρεμιέρα 9 Φεβρουαρίου), μια ανάγνωση που μεταφράζει τον Όργουελ στη σύγχρονη προβληματική· έναν ιδιότυπο Macbeth από τον Κώστα Γάκη, τολμηρή διασκευή πάνω στη φιλοδοξία και την ενοχή (πρεμιέρα Μάρτιος TBA)· και το εμβληματικό μονόδραμα του Samuel Beckett, Krapp’s Last Tape («Τελευταίες κασέτες του Κραπ»), ένα εμβληματικό μονόδραμα για τη μνήμη, τη μετάνοια και τον χρόνο (σκηνοθεσία & διανομή: TBA).

Το Theatre of the NO λειτουργεί ως υβρίδιο: βραδιές live, jam sessions, after-talks, μικρά labs και προσκεκλημένοι καλλιτέχνες που φέρνουν την παγκόσμια σκηνή σε διάλογο με την αθηναϊκή. Ο ιθύνων νους του ΝΟ, Διονύσης Ποτσολάκης, με πολλές δεκαετίες εμπειρίας στη μουσική, συντονίζει το μουσικό σκέλος, προτείνοντας recurrent βραδιές με χαρακτήρα -από improv μέχρι θεματικά αφιερώματα- ώστε κάθε εβδομάδα να υπάρχει η αίσθηση ότι «κάτι μπορεί να συμβεί απόψε».
Παράλληλα, ο Νίκος Φυτάς, μετά από χρόνια στο τιμόνι του Φεστιβάλ Βόλου και περιφερειακών θεάτρων, επιμελείται τον καλλιτεχνικό σχεδιασμό του θεατρικού μέρους του ΝΟ, καθώς και τον οπτικό και στρατηγικό σχεδιασμό του. Όπως χαρακτηριστικά λέει: «Η πόλη χρειάζεται χώρους οικειότητας — όχι μόνο σκηνές».
Στόχος της ομάδας είναι κλιμάκωση με συνέπεια: σταθεροί κύκλοι προγράμματος, συνεργασίες, residencies, και μια διγλωσσική πολιτική που ανοίγει το Theatre of the NO στο διεθνές κοινό. Παράλληλα, η εικαστική ταυτότητα ταξιδεύει στην πόλη (street layer, installations, ψηφιακά assets), κρατώντας το Theatre of the NO ορατό και εκτός σκηνής.
Φιλικές τιμές, πρόσβαση για όλους/ες και μια εμπειρία που προηγείται του format: ζεστασιά, αισθητική φροντίδα, οικειότητα. Όχι «event» — συνθήκη. Κάπως έτσι το Theatre of the NO επιχειρεί να γράψει ένα μικρό κεφάλαιο των νέων roaring twenties της Αθήνας. Με το άνοιγμα της νέας σεζόν, κάναμε μία κουβέντα με τον Διονύση και τον Νίκο, για τη ζωή και το όραμα του Theatre of the NO.

Διονύσης Ποτσολάκης, Νίκος Φυτάς
Τι είναι το Theatre of the NO με μια φράση;
Ν.Φ.: Μια υβριδική μουσικοθεατρική σκηνή και ταυτόχρονα ένα αστικό σαλόνι: σημείο συνάντησης όπου θέατρο, live και performance γίνονται μία εμπειρία.
Γιατί αγγλόφωνο;
Ν.Φ.: Θέλουμε πραγματικές γέφυρες ανάμεσα σε ελληνόφωνο και διεθνές κοινό. Η Αθήνα είναι πολυγλωσσική — ήρθε η ώρα η σκηνή της να το αποτυπώσει συστηματικά.
Πώς «διαβάζεται» η φετινή ατζέντα;
Ν.Φ.: Με σταθερή κλιμάκωση: να μεγαλώσει ο προγραμματισμός και να ανεβαίνουμε κατηγορίες χωρίς να χαθεί η οικειότητα. Καλύτερες υποδομές, ισχυρότερες συνεργασίες, residencies και recurrent βραδιές που δίνουν ρυθμό.
Και στο μουσικό κομμάτι;
Δ.Π: Η σεζόν Οκτώβριος 2025 – Ιούνιος 2026 στοχεύει σε 100–120 μουσικές παραστάσεις: jazz, ethnic/world, ελληνική παραδοσιακή (και σύγχρονες εκδοχές), κλασική και όπερα. Μεγάλη έμφαση στην ανάδειξη νέων καλλιτεχνών — λανσάρουμε διπλό εβδομαδιαίο showcase με 3–4 νέα πρόσωπα κάθε φορά.
Το (Love me) Tinder τι φέρνει στη σκηνή;
Ν.Φ.: Ένα πολυφωνικό έργο για την αγάπη στην εποχή των αλγορίθμων. Ελληνικά–αγγλικά εναλλάσσονται, με live-looping, μουσικές παρεμβάσεις και σκηνές που εκρήγνυνται. Δεν μιλά απλώς για dating και διαδικτυκές εφαρμογές· μιλά για το πώς ορίζουμε την οικειότητα σήμερα.
Τι θα δούμε θεατρικά φέτος στο Theatre of the NO;
Ν.Φ.: Ανοίγουμε με το Cat-A-Strophe του Yoel Wulfhart (κείμενο & σκηνοθεσία) — πρεμιέρα Τετάρτη 5 Νοεμβρίου και μετά κάθε Τετάρτη. Στις 10 Νοεμβρίου ακολουθεί το δικό μου (Love me) Tinder. Στις 5 Δεκεμβρίου παρουσιάζουμε το Mother Tongue της Γεωργίας Τσαγκαράκη — ένα solo performance για τις ρίζες και τη γλώσσα. Στις 9 Φεβρουαρίου έρχεται το 1984 του Θάνου Νίκα με μια εξόχως ιδιάζουσα σκηνοθετική ματιά από Θεσσαλονίκη. Ο κύκλος κορυφώνεται με τον Κώστα Γάκη και την ιδιαίτερη διασκευή στον Μάκβεθ του Σαίξπηρ (πρεμιέρα TBA) και ολοκληρώνεται με τον Samuel Beckett, Krapp’s Last Tape(«Τελευταίες κασέτες του Κραπ») — σκηνοθεσία & διανομή: TBA.
«Το Theatre of the NO είναι χώρος και πλατφόρμα — θέλουμε να ανεβαίνουμε κατηγορία με συνέπεια»

Love me Tinder
Ποιο είναι το μουσικό σχέδιο πίσω από τις βραδιές;
Δ.Π: Δεν στήνουμε «παράρτημα» — η μουσική λειτουργεί δραματουργικά. Δηιουργούμε recurrent βραδιές (επιμελημένα jam sessions, θεματικά live, συνεργασίες με performers) ώστε κάθε εβδομάδα να υπάρχει η αίσθηση ότι «κάτι μπορεί να συμβεί απόψε».
Δώστε μου μερικά highlights.
Δ.Π: Encardia, Σουζάνα & Ελένη Βουγιουκλή, Χάικ Γιαζιτζιάν, Gilad Atzmon, Σαβίνα Γιαννάτου, Γιώργης Μανωλάκης, Αγγελική Τουμπανάκη, Στάθης Αννίνος και πολλοί ακόμοι που θα χρειαστούμε ολόκληρη τη σελίδα για να τους ονομάσω — και παράλληλα τα showcases νέων.
Τι κάνει το Theatre of the NO να ξεχωρίζει;
Ν.Φ.: Η μίξη ειδών, η πολυγλωσσία, τα after-talks, και το ότι δεν είσαι θεατής αλλά συμμέτοχος. Δεν κυνηγάμε απλώς «παραστάσεις», αλλά πλαίσια όπου μπορεί να συμβεί κάτι ανεπανάληπτο.
Δ.Π: Και μια φιλοσοφία στη μουσική χωρίς στεγανά. Δεν υπάρχουν «είδη» — υπάρχει καλή και όχι τόσο καλή μουσική. Εμείς στοχεύουμε διαρκώς στην καλή.
Πώς καλλιεργείτε την κοινότητα;
Ν.Φ.: Με ανοιχτές πρόβες, labs, newsletter και διαρκή διάλογο. Θέλουμε το κοινό να νιώθει συνιδιοκτήτης.
Δ.Π: Και με έναν χώρο που κρατά ζεστή αύρα — να θες να επιστρέφεις.
Το vision της επόμενης διετίας;
Ν.Φ.: Ένας διεθνοποιημένος, διγλωσσικός πυρήνας, με κύκλους προγράμματος που ταξιδεύουν και φιλοξενούν συμπαραγωγές.
Δ.Π: Και ένα ηχητικό οικοσύστημα που ανανεώνεται συνεχώς, δίνοντας βήμα στους νέους και βάθος στους καταξιωμένους.