Ζωή πριν την Καραντίνα: 5 πράγματα που δεν μας λείπουν καθόλου

Στις 14 Μαρτίου η ζωή μας άλλαξε ριζικά. Όσο κι αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα θετικά θα ήταν ψέμα αν λέγαμε πως δεν μας λείπει η παλιά μας ζωή, τότε που βγαίναμε στα μπαρ με τους φίλους μας, μου πηγαίναμε βόλτες στο κέντρο της πόλης, που ψάχναμε φτηνά εισιτήρια για να φύγουμε Σαββατοκύριακο, τότε που μπορούσαμε να αγκαλιάσουμε σφιχτά τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Μπορεί αυτή η ζωή λοιπόν, να μοιάζει ονειρεμένη όσο την νοσταλγούμε από τον καναπέ που έχει γίνει το νέο μας στέκι, αλλά ας μην γελιόμαστε, είχε και πολλά στραβά, τα οποία μας έκαναν κάθε μέρα να αναθεματίζουμε και τα οποία θα θέλαμε να μην είναι εκεί έξω όταν βγούμε από την καραντίνα.

Η ομάδα της Popaganda με όλη την ειλικρίνεια που την διέπει, γράφει και εκμυστηρεύεται ποια είναι αυτά τα 5 πράγματα που δεν της λείπουν από την ζωή πριν την καραντίνα. Μπορεί μερικά από αυτά τα πράγματα να μην λείπουν πια ούτε και σε σας.

Ζωή Παρασίδη

• Δεν μου λείπουν όσοι περπατάνε πιασμένοι χέρι- χέρι σε ένα πεζοδρόμιο τόσο στενό όσο αυτό της Κολοκοτρώνη που μας οδηγεί στο γραφείο. Καλός και άγιος ο έρωτας αλλά θέλει την άπλα του, τουλάχιστον τις ώρες που προσπαθούμε κάπου να φτάσουμε και δεν μας αφήνετε.
• Σίγουρα δεν μου λείπουν αυτοί που δεν κλείνουν την πόρτα της τουαλέτας στα μπαρ. Ελπίζω όταν επιστρέψουμε σε όλο αυτό να έχουν συνειδητοποιήσει που είναι το σπίτι μας και που ένας ιδιωτικός μεν, κοινόχρηστος χώρος δε.
• Το ίδιο ισχύει και για αυτούς που δεν κλείνουν την πόρτα εισόδου και εξόδου στα μπαρ, άλλο ακατανόητο φαινόμενο.
• Δεν μου λείπουν όλοι εκείνοι που δυσανασχετούν θορυβωδώς και επιδεικτικά στα μέσα μαζικής μεταφοράς λόγω συνωστισμού. Σε κανέναν μας δεν αρέσει αυτή η κατάσταση αλλά και όλοι κάπου πρέπει να πάμε. Ας έχουμε υπομονή, έτσι κι αλλιώς, η απόσταση είναι πλέον επιβεβλημένη.
• Δεν μου λείπουν όσοι λένε ότι η Αθήνα είναι μια άσχημη πόλη. Να την ξαναδούμε όμως γεμάτη με τους ανθρώπους της κι ας ξαναβρεθούμε στο ίδιο ντιμπέιτ, δεν με πειράζει.

Λινά Ρόκου

• Δεν μου λείπει το στριμωξίδι στα μπαρ. Και πώς τα κατάφερνα και είχα πάντα στην πλάτη μου (για να μην πω στον κ... μου και παρεξηγηθώ) τον μοναδικό διάδρομο από όπου άλλοι προσπαθούσαν να μπουν και άλλοι να βγουν από τα ενδότερα, να πάνε ή να γυρίσουν από την τουαλέτα, να πάνε και να έρθουν χωρίς κανένα απολύτως λόγο;
• Δεν μου λείπει το χάζεμα στις βιτρίνες, ίσως γιατί ποτέ δεν το έκανα. Μια φευγαλέα ματιά καθώς περπατούσα, ήταν αρκετή. Εκτός αν ήμουν απολύτως σίγουρη ότι όντως θα μπω να δοκιμάσω αυτό που χαζεύω και αν μου κάνει θα το αγοράσω, κι αυτό ήταν σχεδόν πάντα παπούτσια.
• Δεν μου λείπουν καθόλου τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Από τότε που ξεκίνησε η καραντίνα έχω πάει μόνο δύο φορές, στηρίζω πια μόνο τα μικρότερα συνοικιακά μαγαζιά που το έχουν ανάγκη τώρα περισσότερο από ποτέ για να επιβιώσουν.
• Δεν μου λείπει η ηχορύπανση. Τώρα μπορώ να ακούω κάθε πρωί τα πουλιά που τιτιβίζουν στα δέντρα της πλατείας κάτω από το σπίτι μου. Και το βράδυ αυτή η απόλυτη απουσία θορύβων με ηρεμεί. Έχω μεγαλώσει σε μια πολύ ήσυχη γειτονιά σε νησί και παρότι είμαι 22 χρόνια στην Αθήνα, η ηχορύπανσή της εξακολουθούσε να είναι ένα από τα πράγματα που βρίσκω απίστευτη ενόχληση και ταλαιπωρία.
• Δεν μου λείπουν (ακόμη) τα μπάνια στη θάλασσα. Αλλά ελπίζω σύντομα να μπορούμε να κάνουμε τη βουτιά μας, χωρίς συνωστισμό. Αγαπώ τις ήρεμες παραλίες, χθες το βράδυ ονειρεύτηκα ότι κολυμπούσα.

Παναγιώτης Μένεγος

• Το φαγητό delivery. Πώς έχετε διαβάσει τόσα άρθρα σχετικά με το πόσο καθάρισε η ατμόσφαιρα του πλανήτη επειδή μείναμε σπίτι; Ε, κάπως έτσι και το σώμα μας με το «φαγητό απ’ έξω». 
• Η κίνηση. Άλλη αίσθηση να θες το μισό χρόνο να διασχίσεις την Αθήνα για να φτάσεις στη δουλειά σου. Κι, επίσης, άλλη αίσθηση (δεν είμαι σίγουρος πόσο προς το καλύτερο) να στέκεσαι στη μέση της πολυσύχναστης λεωφόρου και να συζητάς, σαν να είστε στο χωριό, με τον φίλο που πέτυχες σε «Μετακίνηση 6».
• Το ξυπνητήρι. Μεταξυ μας, είμαστε, ξέρω ότι όλοι κοιμάστε περισσότερο. Εγώ σίγουρα. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το σωστό pace της υπόλοιπης ημέρας. 
• Η αγένεια on steroids. Δε λέω ότι θα κρατήσει για πάντα, δεν είμαι σίγουρος ότι ισχύει κιόλας (ίσως απλά γενικεύω τη δική μου αίσθηση), αλλά νομίζω ότι «όλο αυτό» μας έχει κάνει λίγο πιο ανθρώπινους στην καθημερινή κουτσουρεμένη επικοινωνία μας.
• Οι μικροί ασήμαντοι καθημερινοί μας πόλεμοι. Φυσικά και συνεχίζονται. Και μακάρι να συνεχιστούν, μόνο που αντί για τον Άδωνι και τον Πολάκη ας τσακωνόμαστε για το αν πρέπει να έχουμε ισχυρό ΕΣΥ και πραγματικό κοινωνικό κράτος. 

Σταύρος Διοσκουρίδης

• Δεν μου έλειψε καθόλου η κίνηση στους δρόμους. Σε ποιον έλειψε, δηλαδή;
• Δε μου έλειψε καθόλου το φαγητό «απ' έξω». Καλό είναι αυτό να συνεχίσει και μετά.
• Ο ήχος από τις φτιαγμένες εξατμίσεις στα μηχανάκια. Ας μην επιστρέψουν ποτέ. Η φασαρία γενικότερα, ας μείνει εκεί που είναι.
• Η «ανάγκη» των ανθρώπων στο πεζοδρόμιο μου.
• Τα meetings για πράγματα που θέλουν δύο λεπτά να γίνουν.

Θεοδόσης Μίχος

• Το μπούλινγκ στις ταμίες των σούπερ μάρκετ. Ελπίζω πια να έχουν χωνέψει για τα καλά πόσο ζόρικη, σημαντική και απαραίτητη είναι η συγκεκριμένη δουλειά. Αν όχι, ως γνωστόν θα υπάρχει για πάντα μια θέση κρατημένη στην κόλαση για όσους/ες επιμένουν να τους συμπεριφέρονται άσχημα. 
• Το κάθε μα κάθε μα κάθε μα κάθε μα κάθε μηχανάκι που καβαλάει πεζοδρόμια για να γλιτώσει το μποτιλιάρισμα. Από τη μία είναι αυτοί οι οδηγοί μηχανών. Και από την άλλη είμαστε εμείς. Ποιοι είμαστε εμείς; Οι άλλοι οδηγοί μηχανών.
• Το «πάστωμα» στα ΜΜΜ και τις ουρές. Η αποφυγή του ανέκαθεν ήταν θέμα ευγένειας. Απ’ ότι φαίνεται μέχρι νεωτέρας θα είναι και θέμα υγείας.
• Το ασύδοτο Airbnb. Ο ορισμός του #sorrynotsorry #1.
• Το 1142. Ο ορισμός του #sorrynotsorry #2.

Ντενίσα Μπαϊρακτάρι

• Οι τουρίστες. Όχι όλοι οι τουρίστες δηλαδή, αλλά εκείνοι που βλέπουν την Αθήνα μόνο μέσα από τον φακό της φωτογραφικής τους και δεν στέκονται ούτε για ένα λεπτό να θαυμάσουν την μαγεία της με τα μάτια τους.
• Τα ξεχαρβαλωμένα πεζοδρόμια. Όσο κι αν αγαπώ το κέντρο της Αθήνας, αυτά τα πεζοδρόμια έκαναν τις βόλτες μου τουλάχιστον ριψοκίνδυνες, αφού πάντα κατάφερνα και έχανα την ισορροπία μου.
• Οι καφετέριες που έβγαζαν τα τραπέζια τους τόσο έξω στα πεζοδρόμια, που αυτά κατέληγαν πια να γίνονται μέρος του μαγαζιού. Τα πεζοδρόμια είναι για να περπατάνε οι πεζοί και όχι για να κάνουμε 100σταρι μετ' εμποδίων μέχρι να φτάσουμε στη δουλειά μας.
• Οι δυσάρεστες μυρωδιές στα ΜΜΜ. Φαντάζομαι δεν χρειάζεται να αναλύσω περαιτέρω τον λόγο.
• Τα τάπερ με το ξαναζεσταμένο φαΐ στο γραφείο. Τίποτα δεν συγκρίνεται με το φρέσκο φαγητό το μεσημέρι.